Οταν η Μέκκα του καπιταλισμού κρατικοποιείται, σημαίνει ότι τελειώνει και το απεχθές μοντέλο των αχαλίνωτα ελεύθερων αγορών, που κυριάρχησε την τελευταία εικοσιπενταετία. Οταν, την εβδομάδα αυτή, μέσα σε 90 ώρες κυριολεκτικά καταρρέουν τρεις αμερικανικοί τραπεζικοί κολοσσοί παγκόσμιου διαμετρήματος (ενώ δύο εβδομάδες νωρίτερα έχουν διασωθεί από το αμερικανικό Δημόσιο άλλες δύο πολύ μεγάλες τράπεζες), σημαίνει ότι η κρίση του υφιστάμενου χρηματο-οικονομικού συστήματος είναι τόσο βαθιά, που δικαίως την έχουμε χαρακτηρίσει τη μεγαλύτερη μετά την κρίση του ’29 και συνεπώς δεν μπορεί να μην έχει αντίστοιχες κατά την αναλογία των σημερινών συνθηκών συνέπειες. Τίποτε δεν θα είναι το ίδιο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, τους θεσμούς ελέγχου των αγορών, τη νομισματική, αλλά και τη δημοσιονομική πολιτική κατά τα επόμενα δέκα ή είκοσι χρόνια.
Η πολιτική επιστρέφει αναγκαστικά στην οικονομία για να επιβάλει τον αναντικατάστατο ρόλο της. Οπως συνέβη με την επικράτηση του (αξεπέραστου κατά τη γνώμη μας) κεϋνσιανισμού τη δεκαετία του ’30 και την ανάδειξη του Ρούζβελτ σε ρόλο σωτήρα. Το ίδιο πρέπει να συμβεί -και αυτό εκτιμούμε ότι θα συμβεί- και τώρα, για να διασωθούν οι οικονομίες από την ύφεση και να μην καταστραφούν εισοδηματικά μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Διότι όταν καταρρέει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο αποτελεί την καρδιά του εν λόγω καπιταλιστικού μοντέλου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα αποσαθρωθεί ολόκληρος ο οργανισμός της οικονομίας. Στην Αμερική κατά πρώτο λόγο, στην Ευρώπη κατά δεύτερο, που δέχεται την αντανάκλαση της κρίσης. Εάν το αμερικανικό κράτος δεν βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη, πολύ βαθύτερα ακόμη και με όλες τις επιπτώσεις βέβαια που θα έχει αυτό σε φόρους και δαπάνες στη συνέχεια, οι Αμερικανοί δεν θα θυμούνται τον Μπους (και όλος ο κόσμος βέβαια) για το Ιράκ και το τέλος που σηματοδότησε στην παγκόσμια πολιτική ηγεμονία των ΗΠΑ. Θα τον θυμούνται περισσότερο για την οικονομική καταστροφή που επέφερε και το οριστικό τέλος της παγκόσμιας οικονομικής ηγεμονίας των ΗΠΑ.
Δεν είναι μόνο ότι εξαφανίζονται από τον χάρτη τράπεζες που άλλοτε καθόριζαν τα πράγματα στις παγκόσμιες αγορές χρήματος και επενδύσεων, ότι καταπίνει η κρίση κολοσσιαία κεφάλαια και περιουσίες, δεν είναι ότι σήμανε το τέλος εποχής για την επενδυτική τραπεζική όπως έως τώρα τη γνωρίσαμε, τον ανεξέλεγκτο δανεισμό και τα πολύ χαμηλά επιτόκια, τα επιθετικά funds, τους άπληστους γιάπηδες και τα σάπια επενδυτικά προϊόντα (ευτυχώς για όλα αυτά), είναι κυρίως ότι, αναπόφευκτα, αλλάζει η νομισματική πολιτική, η δημοσιονομική πολιτική που θα σηκώσει το βάρος της εξόδου από την κρίση, είναι ότι δημιουργείται σήμερα μια περιστολή στην επιχειρηματική δραστηριότητα, στην αγορά ακινήτων, σε νέες άμεσες επενδύσεις κ.ο.κ. Είναι κυρίως ότι μπορεί η κρίση να επιφέρει μεσοπρόθεσμα νέα κύματα ανεργίας και συρρίκνωση κατανάλωσης και εισοδημάτων, είναι η έλλειψη αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης στο ίδιο το σύστημα, στους κανόνες ελέγχου και στους μηχανισμούς εποπτείας του, που επιτείνουν την αβεβαιότητα