Το 1996, θυμίζει ο Economist, όταν ο Μπιλ Κλίντον διακήρυττε πως «η εποχή της μεγάλης κυβέρνησης τελείωσε», έφθανε στο τέλος της και η εποχή των μεγάλων επιχειρήσεων. Ο μηχανισμός που καθόρισε τον καπιταλισμό για μεγάλο μέρος του 20ού αιώνα υποχωρούσε, δεχόμενος επίθεση από ξένους εισβολείς αλλά και τα φίλια πυρά των μετόχων τους. Μεγάλα ονόματα όπως της PanAm είχαν εξαφανιστεί. Αλλα είχαν επιβιώσει, πληρώνοντας όμως βαρύ φόρο αίματος: η ΙΒΜ απέλυσε 122.000 άτομα, το ένα τέταρτο του δυναμικού της, την περίοδο 1990-95. Ολοι συμφωνούσαν ότι το μέλλον ανήκε σε νεόκοπες επιχειρήσεις όπως η Yahoo!, που στα τέλη του 1998, με 637 υπαλλήλους, είχε την ίδια κεφαλαιοποίηση με την Boeing των 230.000 ατόμων. Η συμμετοχή των μεγάλων βιομηχανιών στο ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά το ήμισυ μεταξύ 1974 και 1998, από 36% σε 17%. Σήμερα, εκτιμά το οικονομικό περιοδικό, το μεγάλο μέγεθος επιστρέφει δριμύτερο, με σημαντικά οφέλη για την οικονομία. Η «επάνοδος των γιγάντων», ωστόσο, θα πρέπει να αποφύγει δύο παγίδες: Οι επιχειρήσεις δεν πρέπει να χειρισθούν το μέγεθος ως «φετίχ», ιδίως αν αυτό σημαίνει δραστηριοποίηση σε πληθώρα άσχετων τομέων. Το μοντέλο του βιομηχανικού ομίλου ίσως είναι ελκυστικό όταν υπάρχει έλλειψη ρευστού. Ωστόσο, η έλλειψη δεν θα διαρκέσει για πάντα. Οι δε χαράσσοντες την πολιτική, θα πρέπει όχι μόνο να αντισταθούν στην εγγενή καχυποψία προς τις μεγάλες εταιρείες, αλλά και να αποφύγουν το παλιό λάθος του εναγκαλισμού των εθνικών πρωταθλητών.
Φετίχ, καχυποψία σκιάζουν την επάνοδο των γιγάντων
1' 8" χρόνος ανάγνωσης
