Στην έλλειψη ενός διεθνούς πλαισίου για την αντιμετώπιση της κατάρρευσης παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών ομίλων δίνει βάρος έκθεση της Επιτροπής Τραπεζικής Εποπτείας της Βασιλείας. Οι συστάσεις των αξιωματούχων θα πρέπει να προαγάγουν την «ομαλή διάσπαση τραπεζών με διασυνοριακή δραστηριότητα», προκειμένου «να περιοριστούν οι αλυσιδωτές αντιδράσεις και να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των μεγάλων ομίλων», που όταν έρθουν στο χείλος του γκρεμού κινδυνεύουν να αποσταθεροποιήσουν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, τόνισε ο Νουτ Βέλικ, επικεφαλής της επιτροπής της Βασιλείας. Η επιτροπή λειτουργεί κάτω από την ομπρέλα της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (ΒΙS), γνωστής και ως η κεντρική τράπεζα όλων των κεντρικών τραπεζών του κόσμου, οι οποίες έχουν προθεσμία έως τα τέλη του έτους για να διατυπώσουν τις συστάσεις τους για την πρόληψη μιας νέας σοβαρής κρίσης. Εναν χρόνο μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers και μια εβδομάδα πριν από τη σύνοδο κορυφής του G20 στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ, στο επίκεντρο των συζητήσεων της επιτροπής της Βασιλείας βρίσκεται η αύξηση των ορίων κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών. Αυτό, βεβαίως, μεταφράζεται σε χαμηλότερα περιθώρια κερδοφορίας για τις τράπεζες. Μια από τις προτάσεις που επίσης συζητούνται, είναι να αποκτήσουν οι ρυθμιστικές αρχές την αρμοδιότητα να μεταφέρουν εκκρεμή συμβόλαια σε ανεξάρτητο φορέα όταν χρεοκοπήσει ένας χρηματοπιστωτικός όμιλος, όπως συνέβη με την περίπτωση της AIG. H ΑΙG είχε τεράστια έκθεση σε συμβόλαια ασφάλισης ομολόγων ή credit defalut swaps, μην έχοντας τα κεφάλαια για να καλύψει μαζικές απώλειες. Η αμερικανική κυβέρνηση προχώρησε, πέρυσι τον Οκτώβριο, στην κρατικοποίησή της.
Η διετής χρηματοπιστωτική κρίση έχει οδηγήσει το παγκόσμιο σύστημα σε απώλειες και διαγραφές μεγαλύτερες των 1,6 τρισ. δολαρίων και αποδίδεται στην ανίσχυρη οχύρωση των τραπεζών με αποθέματα κεφαλαίων, εξαντλώντας έτσι τη δυνατότητα να απορροφήσουν ένα τεράστιο κύμα επισφαλών δανείων και επενδυτικών προϊόντων συνδεδεμένων με αυτά. Μέσα σε ένα έτος, πολλές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να προχωρήσουν, ουσιαστικά, στην κρατικοποίηση μεγάλων τραπεζικών ομίλων, διοχετεύοντας στα «ταμεία» τους χρήματα των φορολογουμένων με αντάλλαγμα μερίδια πλειοψηφίας. Το φαινόμενο της Lehman αποτελεί αντιπροσωπευτικό παράδειγμα των συστημικών κινδύνων που μπορεί να προκληθούν από τη χρεοκοπία μιας τράπεζας με κομβικό ρόλο στο σύστημα.