Το ορατό κόστος της χρηματοπιστωτικής κρίσης είναι γνωστό. Υπάρχει, όμως, και το λιγότερο γνωστό κόστος από τις εγγυήσεις που δόθηκαν πριν από ένα χρόνο για να αποτρέψουν τον πανικό και να διατηρήσουν τη ροή των πιστώσεων. Οι εγγυήσεις δεν έχουν άμεσο κόστος, αλλά εκθέτουν τα οικονομικά του κράτους στους κινδύνους του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Εκ πρώτης όψεως, η Αμερική σημειώνει πρόοδο αποσύροντας αυτές τις εγγυήσεις. Οι εγγυήσεις για τα αμοιβαία κεφάλαια της χρηματαγοράς έληξαν στις 18 Σεπτεμβρίου. Η εγγύηση της Επιτροπής Εγγύησης Καταθέσεων (FDIC) για το καινούργιο χρέος των τραπεζών λήγει τον Οκτώβριο. Η Bank of America ανακοίνωσε ότι θα καταβάλει 425 εκατ. δολάρια για να τερματίσει σχετική συμφωνία με την κυβέρνηση.
Υπάρχουν, όμως, ακόμη μεγάλες και αυξανόμενες υποχρεώσεις. Το χρέος τραπεζών που εγγυάται η FDIC ανέρχεται σε 302 δισ. δολάρια, ωστόσο, δεν αναμένεται να το καλύψει, καθώς η μερίδα του λέοντος αφορά μεγάλες τράπεζες, που δεν θα αφεθούν να πτωχεύσουν.
Πέραν, όμως, του οικονομικού τους κόστους, οι εγγυήσεις έχουν άλλες επιπτώσεις. Σύμφωνα με τον Μάικλ Πομερλεάνο, οικονομολόγο που μελέτησε τη λειτουργία τους μετά την κρίση των ασιατικών οικονομιών της διετίας 1997-98, απαλλάσσουν τις τράπεζες από την πίεση να διαθέσουν τα κακά στοιχεία ενεργητικού. Η εντεινόμενη εμπλοκή του αμερικανικού κράτους στην αγορά στεγαστικών δανείων εγκυμονεί, άλλωστε, τον κίνδυνο όξυνσης του προβλήματος των υπερ-επενδύσεων στην αγορά κατοικίας. Η κυβέρνηση οφείλει να εξηγήσει πώς θα ανακαλέσει τη στήριξή της προτού ανακύψει νέα κρίση.