Από το 1824 έως το 2009 είχαμε τουλάχιστον 286 επίσημες χρεοκοπίες από 110 κράτη. Δηλαδή κάθε κράτος (από τα 110) χρεοκόπησε δύο φορές μέσα σε 185 χρόνια. Η δεκαετία με τις περισσότερες κρατικές χρεοκοπίες ήταν του ’80, με πάνω από 70 επίσημες πτωχεύσεις, εκ των οποίων 34 έγιναν στην Αφρική, 29 στη Λατινική Αμερική και οι υπόλοιπες στην Ασία.
Η δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) το 1945 συνέβαλε στην ενίσχυση της εμπιστοσύνης των αγορών και θεωρήθηκε ότι ήρθε το τέλος για τις χρεοκοπίες χωρών.
Ομως το 1998 η Ρωσία δηλώνει αδυναμία πληρωμής του εξωτερικού χρέους της και αρνείται να πληρώσει τα χρεολύσια των δανείων της.
Μετά την κίνηση αυτή της Ρωσίας, οι κυβερνήσεις της Ουκρανίας, του Πακιστάν, του Εκουαδόρ, της Ουρουγουάης, όπως επίσης και της Αργεντινής, αποφάσισαν να σταματήσουν την εξυπηρέτηση του χρέους τους.
Ολες αυτές οι χώρες είχαν υποστεί την προηγούμενη δεκαετία την παρέμβαση και τη στήριξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Στο Πακιστάν, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, το εξωτερικό χρέος αυξανόταν με υψηλότερους ρυθμούς από ό,τι οι εξαγωγές. Το πρόγραμμα πυρηνικών δοκιμών το 1998 επιδείνωσε το πρόβλημα ρευστότητας, προχωρώντας σε στάση πληρωμών. Η αναδιάρθρωση έγινε «προληπτικά» το 1999 και αφορούσε μόλις το 1% του χρέους.
Στη Δομινικανή Δημοκρατία, σκάνδαλα και ζημίες στο τραπεζικό σύστημα οδήγησε τους καταθέτες να αποσύρουν τις αποταμιεύσεις τους, αναγκάζοντας το κράτος σε συνεχείς ενέσεις ρευστότητας το 2002 και το 2003. Η κακή δημοσιονομική διαχείριση προκάλεσε πληθωρισμό, εκτίναξη του δημοσίου χρέους και υποτίμηση του νομίσματος. Το 2005 γίνεται αναδιάρθρωση του 14,2% του χρέους που αφορούσε κυρίως ξένους επενδυτές και υποχρεώσεις προς εμπορικές τράπεζες. Από την αναδιάρθρωση επήλθε «κούρεμα» 1-2%. Το κόστος δανεισμού αποκλιμακώθηκε το 2006. Η βοήθεια που δέχθηκε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν 740 εκατομμύρια δολάρια.