Δημοσκόπηση που διενεργήθηκε από την Εθνική Ενωση Βιομηχανιών το 2009 έφερε το ένα τρίτο των αμερικανικών επιχειρήσεων να αντιμετωπίζει θέμα ελλείμματος εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού. Υπάρχουν πολλές θεωρίες για το πρόβλημα: μικρότερη έμφαση στη δευτεροβάθμια τεχνική κατάρτιση, μη σύνδεση των προγραμμάτων σπουδών των πανεπιστημίων με τις ανάγκες της τοπικής οικονομίας κ. ο. κ. Μία άλλη θεωρία φέρει τους Αμερικανούς λιγότερο διατεθειμένους να μετακινηθούν για να βρουν δουλειά. Σε μελέτη της McKinsey αναφέρεται ότι τη δεκαετία του ’50 ο ένας στους πέντε Αμερικανούς μετακόμιζε κάθε χρόνο, σε σχέση με έναν στους δέκα σήμερα.
Επίσης, παραδοσιακά οι επιχειρήσεις συνήθιζαν να μετεκπαιδεύουν τους υπαλλήλους τους. Σήμερα, δεν υπάρχει πλέον ο ίδιος βαθμός δέσμευσης ανάμεσα στις δύο πλευρές. Οι εταιρείες απολύουν πιο εύκολα. Οι εργαζόμενοι τις εγκαταλείπουν πιο εύκολα. Η μετεκπαίδευση πιθανόν να θεωρείται κακή επένδυση, αφού οι εργαζόμενοι ίσως δεν παραμείνουν αρκετά στην εταιρεία ώστε αυτή να αποδώσει. Στο παρελθόν οι εταιρείες προσέφεραν βασική εκπαίδευση σε δεξιότητες ή στην τεχνολογία. Σήμερα περιμένουν από τους υπαλλήλους τους να τις διαθέτουν.
Οπως αναφέρεται στην έκθεση της McKinsey, «οι εργοδότες ζητούν άτομα με τις απαιτούμενες δεξιότητες για συγκεκριμένες θέσεις εργασίας. Ο πρώτος και σημαντικότερος λόγος που αναφέρεται ως προς τις δυσκολίες εντοπισμού του κατάλληλου προσωπικού -από το 45% των επιχειρήσεων μάλιστα- είναι η έλλειψη ικανής προηγούμενης εμπειρίας.
Ετσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Δεν μπορείς να βρεις δουλειά εάν δεν έχεις εμπειρία, αλλά δεν μπορείς να αποκτήσεις εμπειρία εάν δεν προσληφθείς. Με την τεχνολογία να αλλάζει ραγδαία, οι εργαζόμενοι χρειάζονται περισσότερες γνώσεις. Αυτό συμβαίνει όμως την ώρα που το σύστημα δεν τους υποστηρίζει τόσο, όσο στο παρελθόν. Δεν υπάρχει θαυματουργή λύση για την αντιμετώπιση της διαρθρωτικής ανεργίας, αλλά τα πράγματα θα μπορούσαν να βελτιωθούν εάν οι αμερικανικές εταιρείες έπαιρναν γενναίες αποφάσεις.