Τι σημαίνει ότι οι σημερινοί ηγέτες της Ευρώπης έχουν πολύ μικρό ανάστημα για να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, όταν η κρίση χτυπάει πλέον την ίδια την καρδιά της Γηραιάς Ηπείρου και απειλεί με διάλυση την Ευρωζώνη; Σημαίνει πολύ απλά ότι οι συγκεκριμένοι ηγέτες λειτουργούν περισσότερο ως μικροπολιτικοί αρχηγοί κομμάτων και δεν διαθέτουν το πολιτικό σθένος να χειριστούν υποθέσεις μεγάλες, οι οποίες υπερβαίνουν τα κομματικά και τα προσωπικά συμφέροντα που έχουν κτίσει εντός των εθνικών τους συνόρων. Η σκέψη τους συνθλίβεται από τον φόβο του πολιτικού κόστους και την προσωπική αγωνία ότι μπορεί να μην επανεκλεγούν και να χάσουν τα προνόμια της εξουσίας. Δεν πρόκειται για ανθρώπους που δεν είναι έξυπνοι ούτε ότι δεν μπορούν να επεξεργαστούν λύσεις. Απλώς δεν μπορούν να τις σηκώσουν…
Οι σημερινοί Ευρωπαίοι ηγέτες δείχνουν να είναι εξίσου τρομοκρατημένοι με τους Ελληνες πολιτικούς, οι οποίοι αρνούνται να πουν την αλήθεια στον λαό, αρνούνται να του πουν ποιες είναι οι θυσίες που θεωρούνται σήμερα αναγκαίες για να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Η κρίση είναι το αποτέλεσμα της πολύ κακής διαχείρισης του παρελθόντος. Και η έξοδος από την κρίση απαιτεί πάντα θυσίες και αλλαγές. Είναι φύσει αδύνατον πια να ζούμε, ως χώρα, σε έναν ψεύτικο οικονομικό παράδεισο, με δανεικά επί δανεικών και πάει λέγοντας. Οι Ελληνες πολιτικοί, όπως ακριβώς και οι σημερινοί Ευρωπαίοι ηγέτες, δείχνουν να προτιμούν όμως το μικρό από το μεγάλο, το εύκολο από το δύσκολο. Προτιμούν να χαϊδεύουν αυτιά, παρά να επικοινωνήσουν, να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν τον λαό σε νέες μεταβολές και στόχους. Διότι, το δεύτερο απαιτεί πολιτικό ρίσκο και ακλόνητη αυτοπεποίθηση, δηλαδή πολύ μεγάλα συκώτια, που δεν υπάρχουν… Εξ ου και η έκρηξη των Financial Times και του Le Monde, για Ευρωπαίους ηγέτες που συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά, σαν μια «παιδική χαρά», την ώρα που παίζεται η ίδια η τύχη της Ευρώπης!
Σήμερα, πρωτίστως, χρειάζεται επαρκές πολιτικό ανάστημα για να ξεπεραστεί η κρίση στην Ευρώπη. Οσο περνάει ο καιρός, τα προβλήματα γίνονται πολύ πιο επικίνδυνα και εκρηκτικά. Αλίμονο εάν το γεγονός ότι ξεκινά στην Ευρώπη μια σειρά από εκλογικές διαδικασίες -στη Γαλλία, στη συνέχεια στη Γερμανία- οδηγήσει σε συνεχείς αναβολές των αποφάσεων. Το ευρώ και η ενωμένη Ευρώπη θα γίνουν σκόνη κι αυτό δεν συμφέρει κανέναν. Ή θέλουμε μία Ευρώπη ενιαία ή η Ευρώπη θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Ασφαλώς, όμως, η διάσωση απαιτεί αλληλεγγύη και κόστος, κυρίως διάθεση πόρων από τον πιο ισχυρό Βορρά. Στην εποχή της ραγδαίας παγκοσμιοποίησης, σημασία και όφελος έχει το μεγάλο και όχι το μικρό, το οποίο είναι αδύνατον να παίξει ρόλο και να διεκδικήσει ευημερία και πρόοδο. Η Ευρώπη έχει μέλλον μόνο ως ενιαία και ισχυρή. Το παράδειγμα του Κολ, ο οποίος πήρε γενναίες αποφάσεις για τη μεταφορά κολοσσιαίων πόρων από τη Δυτική στην Ανατολική Γερμανία, αποτελεί ένα καλό παράδειγμα για το τι συγκροτεί το μέγεθος ενός ηγέτη, αλλά και χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς η Γερμανία πέρασε, μετά 20 χρόνια σκληρής προσπάθειας, στη σημερινή (ενιαία) οικονομική παντοδυναμία της.