Οι αποφάσεις της συνόδου κορυφής συνιστούν αναμφισβήτητα μια σοβαρή λύση, μια βαθιά ανάσα για να μπορέσει η Ελλάδα να εξυγιάνει την οικονομία της και να διαχειριστεί το χρέος της, συνεπώς για να σταματήσουν και οι πιέσεις που ασκούν οι αγορές σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρωζώνη. Το αν θα συμβεί το τελευταίο, θα πρέπει να αποδειχθεί κατά το προσεχές διάστημα, με το δεδομένο ότι η σύνοδος του Eurogroup δεν έλαβε μια κρίσιμη (και από πολλούς αναμενόμενη) απόφαση: να αυξήσει τα λεφτά του Ταμείου (EFSF) από τα 400 δισ. ευρώ στο 1,5 ή στο 1 τρισ. ευρώ τουλάχιστον. Αυτό σημαίνει ότι ναι μεν μπορεί να διασώζει την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, αλλά δεν μπορεί να διασώσει εάν χρειαστεί -τούτη την ώρα για παράδειγμα- και την Ιταλία, γιατί τα αντίστοιχα λεφτά δεν υπάρχουν πάνω στο τραπέζι.
Αυτή είναι μια παράμετρος την οποία αξίζει να παρακολουθήσουμε με περισσότερη προσοχή στο εξής, επειδή όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα τις τελευταίες εβδομάδες, με την επίθεση των αγορών κυρίως στην Ιταλία, ίσως να αποδειχθεί ότι η ελληνική υπόθεση έχει ήδη καταστεί ένα υποπρόβλημα. Η απάντηση στις απαιτήσεις των αγορών καλύπτεται με δύο όπλα: τη ρευστότητα και τη φερεγγυότητα (δηλαδή κεφάλαια). Η Ευρωζώνη δείχνει στις αγορές πως το πρόβλημα ρευστότητας δεν υφίσταται, αλλά αφήνει ανοιχτό ακόμη το θέμα των κεφαλαίων.
Στην προοπτική μιας γενναίας αύξησης των κεφαλαίων του Ταμείου, διστακτική πρωτίστως εμφανίζεται η κ. Μέρκελ, η οποία βάζει βεβαίως τα περισσότερα χρήματα και αυτό δεν αρέσει καθόλου στη συντηρητική εκλογική της πελατεία. Πριν από τη σύνοδο της Πέμπτης, φανερό είναι ότι παίχτηκε ένα ιδιότυπο μπρα ντε φερ μεταξύ της Αγκ. Μέρκελ και του Ν. Σαρκοζί, όπου σε άλλα σημεία κέρδισε ή υποχώρησε ο ένας έναντι του άλλου.
Ετσι, ειδικότερα, μπορούμε να πούμε ότι η Μέρκελ κέρδισε τη συμμετοχή των ιδιωτών στο πακέτο αναδιάταξης του χρέους της Ελλάδας, μεταφέροντας στις τράπεζες που έχουν ελληνικά ομόλογα κάποιο μέρος του κόστους. Εστειλε υποτίθεται ένα μήνυμα πειθαρχίας και ισοκατανομής, κάτι που ήθελαν πολύ να ακούσουν οι ψηφοφόροι της. Αντιθέτως, δεν πέρασε η πρόταση Σαρκοζί για έναν πολύ μικρό φόρο σε όλες ανεξαιρέτως τις τράπεζες. Από την άλλη, ο Σαρκοζί και βεβαίως ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ κέρδισαν τη συμμετοχή του Ταμείου στην επαναγορά των ελληνικών ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά, γεγονός που σημαίνει ότι μέρος του κόστους επωμίζονται όλα τα κράτη και δεν δημιουργείται κανένα πρόβλημα στην ΕΚΤ. Πρόκειται για ένα σημαντικό πολιτικό σημείο, αφού εκτός από κομμάτι στη λύση της μείωσης του ελληνικού χρέους, αποτελεί και σαφή ένδειξη της κοινής ευρωπαϊκής θέλησης απέναντι στις αγορές.
Το μέγα ζητούμενο σήμερα είναι ωστόσο εάν ο πολιτικός και οικονομικός διακανονισμός που έγινε την Πέμπτη στις Βρυξέλλες θεωρείται επαρκής για να κρατήσει καλά θωρακισμένη, συνολικά, την Ευρωζώνη. Θα το δούμε στην πράξη. Αναμφίβολα έγινε ένα μεγάλο βήμα. Διατηρούμε όμως κάποιες επιφυλάξεις, διότι, εκτός από τη γενναία αύξηση των κεφαλαίων του Ταμείου που δεν έγινε, απαιτείται ακόμη να δρομολογηθούν η δημοσιονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης και η έκδοση των ευρωομολόγων.