Το μόνο χειρότερο από μια πλήρη ασυμφωνία για την αύξηση του ορίου του δανεισμού, θα ήταν μια συμφωνία για αύξησή του χωρίς ένα καλά μελετημένο σχέδιο και με ριζικές περικοπές πολλών τρισ. δολαρίων επί μια δεκαετία. Στη διάρκεια της αμερικανικής ιστορίας έχουμε αναπτύξει ένα μοντέλο θεμελιωμένο πάνω σε πέντε βασικούς πυλώνες:
Εκπαιδεύουμε το εργατικό δυναμικό περισσότερο από όσο απαιτεί η τεχνολογία, οικοδομούμε την καλύτερη υποδομή σε λιμάνια, οδικά δίκτυα και τηλεπικοινωνίες, προσελκύουμε τους πλέον δυναμικούς και ευφυείς μετανάστες για να εμπλουτίζουν τα πανεπιστήμιά μας και εγκαινιάζουμε νέες επιχειρήσεις, θεσπίζουμε τις καλύτερες ρυθμίσεις για να ενθαρρύνουμε την ανάληψη κινδύνου και χρηματοδοτούμε την έρευνα. Εχοντας κάνει όλα αυτά, μπορούμε να αναρωτηθούμε «δεδομένης της δημοσιονομικής μας κατάστασης, πού πρέπει να μειώσουμε τις δαπάνες και πού να αυξήσουμε τους φόρους ώστε να ξαναγίνουμε φερέγγυοι και να ενισχύσουμε το δικό μας μοντέλο ανάπτυξης και επιτυχίας». Οπως επισημαίνει ο Μάικλ Μάντελμπάουμ, καθηγητής Εξωτερικής Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, «δεν χρειαζόμαστε ένα σχέδιο για να ανακτήσουμε τη φερεγγυότητα της Αμερικής, αλλά για να διατηρήσουμε το μεγαλείο της Αμερικής και για να κρατήσουμε ζωντανό το αμερικανικό όνειρο για μία ακόμη γενιά». Ο ίδιος τονίζει πως ένα τέτοιο σχέδιο απαιτεί περικοπές, φόρους και δαπάνες. Απαιτεί περικοπές, επειδή δώσαμε υποσχέσεις για τα κοινωνικά προγράμματα που δεν μπορούμε να τηρήσουμε χωρίς να τα αναμορφώσουμε.
Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε οικονομία μόνον αφαιρώντας χρήματα από τα κοινωνικά προγράμματα και διαλύοντας το δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας, προσθέτει ο Μάντελμπάουμ. «Κάτι τέτοιο θα στρεφόταν εναντίον του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς, που αποτελεί ατμομηχανή της ανάπτυξής μας, και η ανάπτυξη είναι ο καλύτερος τρόπος για να μειώσουμε το έλλειμμά μας». Γι’ αυτό πρέπει και να αυξήσουμε τους φόρους ώστε να περιορίσουμε ταυτοχρόνως τα κοινωνικά προγράμματα διατηρώντας τα, όμως, σε λειτουργία και διασφαλίζοντας τα κεφάλαια που απαιτούνται για να ενισχυθούν άλλα τμήματα του μοντέλου ανάπτυξης. Οποιος θέλει να αποκλείσει τελείως είτε τη μεταρρύθμιση των κοινωνικών προγραμμάτων είτε την αύξηση των φόρων, δεν έχει ένα σχέδιο που να μπορεί να διασφαλίσει το μεγαλείο της Αμερικής και τη διατήρηση του αμερικανικού ονείρου για την επόμενη γενιά.
Αυτή είναι η περίπτωση του «Tea party». Το χαρακτηρίζει τέτοια απουσία κάθε φιλοδοξίας για την Αμερική, κυριαρχείται τόσο πολύ από τα πλέον ρηχά οράματα για τη χώρα μας και αγνοεί πλήρως ότι δεν ήταν οι φοροαπαλλαγές που ανέδειξαν την Αμερική αλλά ο μοναδικός συνδυασμός συνεργασίας του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα επί πολλές γενιές. Αν οι εχέφρονες Ρεπουμπλικανοί δεν αντισταθούν σε αυτή τη Χεζμπολάχ που έχουν ανάμεσά τους, το «Tea party» θα τους οδηγήσει σε μια αποστολή αυτοκτονίας.