Κοίτα ποιος μιλάει… Με την ακρίβεια κυνικής λογικής που τον χαρακτηρίζει χθες ο κ. Βενιζέλος έσπευσε, εμμέσως πλην σαφώς, να καταγγείλει την τακτική και τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, έπειτα από τις συνεδριάσεις του Eurogroup και του Ecofin, και ζήτησε για σήμερα συνάντηση των αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση Σαμαρά. «Ο κ. Βενιζέλος», είπε η κ. Γεννηματά, «παρουσίασε μια ολοκληρωμένη στρατηγική για τη δεύτερη φάση της διαπραγμάτευσης και την αναθεώρηση της δανειακής σύμβασης, που ξεκινά από την εκτίμηση των νέων μακροοικονομικών δεδομένων και την ανάγκη να συμφωνηθεί η παράταση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής κατά τρία, ει δυνατόν και, πάντως, για όχι λιγότερα από δύο, έτη».
Δηλαδή τώρα ζητούν από τον κ. Στουρνάρα να απολογηθεί. Προφανώς είναι αναιμικές οι πλευρές του λόγου του υπουργού Οικονομικών αλλά, δυστυχώς, το μείζον πρόβλημα των διαπραγματεύσεων είναι «κλειδωμένο» στις απαιτήσεις της τρόικας.
Ολες οι δυσμενείς εξελίξεις επισφραγίζουν την εικόνα της διάλυσης της χώρας, που ραπίζεται διαρκώς από την τρόικα και τους Ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι επισημαίνουν όχι μόνο την ασυνεπή τάση των πολιτικών στην τήρηση των δεσμεύσεων, αλλά επιπλέον επιπλήττουν την πανικόβλητη Αθήνα διαρκώς. Η νέα κυβέρνηση προτού ανακτήσει τον έλεγχο των δημόσιων οικονομικών -νέες «μαύρες» τρύπες ανακαλύπτονται- και, κυρίως, τον έλεγχο των πρωτοβουλιών στο πολιτικό πεδίο, σύρεται σε σπασμωδικές κινήσεις.
Η απώλεια εμπιστοσύνης, μαζί με την ύφεση και την ανεργία, σκορπούν παγωνιά στο κοινωνικό σώμα. Το χειρότερο όλων δεν είναι ότι στέρεψαν τα νοικοκυριά από την έκτακτη φορολόγηση και την ύφεση, αλλά ότι στερεύουν η πίστη, η εμπιστοσύνη προς τις δυνάμεις της ηγεσίας και η αυτοπεποίθηση, δηλαδή η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της ίδιας της κοινωνίας να ανασχέσει την πτώση και να μπει σε τροχιά ανάκαμψης. Ωστε το βαθύτερο πρόβλημα της χώρας πλέον υπερβαίνει τη δημοσιονομική ασθένεια, υπερβαίνει ακόμη και την ύφεση.
Ολα αυτά υπάρχουν, αλλά η ακραία συνέπειά τους είναι ότι η κοινωνία χάνει την εμπιστοσύνη της στον εαυτό της, νιώθει ότι έχουν εξαντληθεί οι αντοχές της, και βέβαια νιώθει βαθιά διαψευσμένη, προδομένη, από τις πολιτικές ηγεσίες, που ωστόσο η ίδια η κοινωνία επέλεγε επί σειράν ετών. Στα μάτια της κοινής γνώμης, είναι φανερό ότι το παρόν πολιτικό προσωπικό απλούστατα είναι ανεπαρκές, δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί την ιστορική κρίση· οι πολιτικοί μας ήταν φτιαγμένοι και μαθημένοι σε έργα χαμηλής πολιτικής, χαμηλών απαιτήσεων.
Αξίζει να επισημανθεί ότι οι δυσβάστακτες υποχρεώσεις που προκύπτουν από το Μνημόνιο (χωρίς την αναθεώρησή του, που αμφίβολο αν γίνει) είναι: η κατάρτιση του νέου Μνημονίου, που θα περιέχει νέα μέτρα για τη διετία 2013 – 2014, ύψους 11,5 δισ. ευρώ, από περικοπές δαπανών και 3 δισ. ευρώ από την πάταξη της φοροδιαφυγής. Αν δοθεί παράταση για ένα ή δύο χρόνια, τότε η προσπάθεια κατ’ έτος περιορίζεται από τα 5,75 δισ. ευρώ, σε 3,5 ή 2,8 δισ. ευρώ.
Στην άμεση υλοποίηση μέτρων ύψους 3 δισεκατομμυρίων, τα οποία αφορούν τις αποφάσεις του περασμένου Μαρτίου, προχωρά η κυβέρνηση μετά την επιμονή των εταίρων μας να μη δεχθούν οποιαδήποτε επίσημη κουβέντα για επιμήκυνση πριν ξαναμπεί η οικονομία μας εντός τροχιάς.
Ούτε τα στοιχεία της τρομακτικής ύφεσης και ανεργίας, ούτε οι διαβεβαιώσεις του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα ότι η κυβέρνηση θα υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που έχει υποσχεθεί, στάθηκαν ικανές να μετριάσουν τη σκληρή στάση των ξένων που βλέπουν την Ελλάδα ως το «μαύρο πρόβατο» της Ε.Ε., στάση που κράτησαν οι Ευρωπαίοι υπουργοί του Eurogroup, παρά το γεγονός της πολύ καλής αντιμετώπισης που επιφύλαξαν στον Γιάννη Στουρνάρα στην παρθενική του εμφάνιση στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι, οχυρώνονται πλέον πίσω από την κακή εικόνα που έχει δημιουργήσει η Ελλάδα στην κοινή γνώμη πολλών χωρών της Ευρωζώνης, η οποία και έχει ως αποτέλεσμα να συνδέουν το όποιο αίτημα από την πλευρά μας, όπως η επιμήκυνση, με πιθανή άρνηση από τα κοινοβούλια των χωρών αυτών.
Στο πλαίσιο αυτό, ο κ. Στουρνάρας ξεκαθάρισε ότι η Ελλάδα είναι απίθανο να λάβει αυτή τη στιγμή νέα επέκταση στη δημοσιονομική της προσαρμογή και ότι πιθανή επιμήκυνση εξαρτάται από τον τρόπο που η υλοποίηση των μέτρων θα επηρεάσει τη βιωσιμότητα του χρέους.