Πώς πρέπει να βλέπει ο κόσμος εκτός Αμερικής την πολιτική του Μπεν Μπερνάνκι; Να επικρίνει τον απερχόμενο πρόεδρο της Federal Reserve επειδή δεν προέβλεψε τη χρηματοπιστωτική κρίση και άργησε να αντιδράσει; Ή να τον εγκωμιάζει που παρέκαμψε τα εμπόδια για να σώσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα και να τονώσει την αμερικανική οικονομία μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers; Ή πρέπει όσοι ζουν εκτός Αμερικής να ανησυχούν πως η ανάκληση της ποσοτικής χαλάρωσης θα αποτελέσει αρχή πολλών δεινών;
Η απάντηση είναι καταφατική και στα τρία ερωτήματα. Η ευθύνη του Μπερνάνκι για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση δεν είναι τόσο μεγάλη όσο του προκατόχου του, Αλαν Γκρίνσπαν. Ο Γκρίνσπαν αγνόησε τους κινδύνους της απορρύθμισης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ενώ σε κάθε πρόβλημα της αγοράς έσπευδε να μειώσει τα επιτόκια, ενθαρρύνοντας τράπεζες και επενδυτές να αναλαμβάνουν υπερβολικά ρίσκα με δανεικά. Οταν ανέλαβε ο Μπερνάνκι τον Φεβρουάριο του 2006, η παγκόσμια πιστωτική «φούσκα» είχε διογκωθεί. Ο νέος πρόεδρος της Fed θα μπορούσε, όμως, να αμβλύνει τη ζημία αν ήταν πιο διορατικός και πίεζε για να επιβληθούν αυστηρότερες ρυθμίσεις στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Επιπλέον, υπό τον Μπερνάνκι η Fed δεν εξεπόνησε σχέδια αντίδρασης για την περίπτωση κατάρρευσης μεγάλης αμερικανικής τράπεζας και όταν κατέρρευσε η Lehman Brothers απειλώντας να συμπαρασύρει μεγάλο μέρος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, δεν υπήρχε σχέδιο Β.
Υστερα, ο Μπερνάνκι επιστράτευσε καινοτομίες και συνεργάστηκε στενά με τον Χανκ Πόλσον, τότε υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, και τον Τιμ Γκάιτνερ, πρόεδρο της Federal Reserve Νέας Υόρκης και μετέπειτα υπουργό Οικονομικών. Υπήρξαν πολύ ήπιοι προς επενδυτές και υπαλλήλους τραπεζών. Δικαιώθηκαν, όμως, με την παροχή άφθονης ρευστότητας στις τράπεζες και τις χρηματαγορές και σωτήρια κεφάλαια σε δολάρια στις κεντρικές τράπεζες ανά τον κόσμο. Απετράπη, έτσι, η μετατροπή της κρίσης σε όλεθρο. Το 2009 τα τεστ κοπώσεως των αμερικανικών τραπεζών ήταν ένα ακόμη σημαντικό βήμα για τη σταθεροποίηση του συστήματος. Μακάρι να είχε κάνει το ίδιο και η Ευρωζώνη, που ανέβαλε τα τεστ κοπώσεως για φέτος.
Επιπλέον ο Μπερνάνκι ήταν ο πρώτος που κατέφυγε στην «ενημέρωση για τη μελλοντική κατεύθυνση» πολιτικής, δηλώνοντας πως τα επιτόκια θα παραμείνουν σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα για το ορατό μέλλον. Με την «ποσοτική χαλάρωση», τις αγορές ομολόγων ύψους τρισ. δολαρίων, προκάλεσε άνοδο των τιμών των ομολόγων και πτώση των αποδόσεών τους. Ο συνδυασμός ποσοτικής χαλάρωσης και ενημέρωσης για τη μελλοντική κατεύθυνση βοήθησε την Αμερική να ανακάμψει.
Η ποσοτική χαλάρωση, όμως, έχει και ρίσκο, με κυριότερο το ότι μπορεί να οδηγήσει σε «φούσκες». Οι αναδυόμενες αγορές είχαν τη μεγαλύτερη έκθεση καθώς απορρόφησαν κερδοσκοπικό χρήμα από την Αμερική που αναζητούσε υψηλότερες αποδόσεις. Τώρα που η Fed αρχίζει να μειώνει τις αγορές ομολόγων, το χρήμα τις εγκαταλείπει. Πολλές αναδυόμενες αγορές είναι ευάλωτες επειδή έζησαν καλύτερα από τις δυνάμεις τους και είχαν κακή διακυβέρνηση. Η Fed τούς έδωσε άφθονο σχοινί για να κρεμαστούν.