Θυμάστε τη στροφή των Ηνωμένων Πολιτειών προς την Ασία; Μόλις πριν από τρία χρόνια ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα είχε διαμηνύσει πως η Ουάσιγκτον θα εξισορροπούσε τους πόρους της σε ένα σημείο του πλανήτη, όπου εκεί εθεωρείτο πως θα δοθούν οι αποφασιστικές μάχες του 21ου αιώνα. Οι ΗΠΑ είχαν κουραστεί από τη Μέση Ανατολή. Η δε Ευρώπη, αφού πλέον έχει ειρηνεύσει μετά τον Ψυχρό Πόλεμο και τον πόλεμο στα Βαλκάνια, δεν φαινόταν να αποτελεί προβληματική περιοχή με κριτήριο την ασφάλεια. Οπότε η Κίνα ήταν το μεγάλο στοίχημα. Ωστόσο, σήμερα, σε μεγάλο βαθμό η Ασία έχει ξεθωριάσει. Η Μέση Ανατολή απομυζά τις ΗΠΑ, ενώ η αδυναμία της Ε.Ε. να σταματήσει τη ρωσική εισβολή στην Κριμαία σημαίνει ότι και πάλι οι ΗΠΑ ενεπλάκησαν στα πολιτικά ζητήματα της Γηραιάς Ηπείρου με την απειλή ενός νέου Ψυχρού Πολέμου να ελλοχεύει. Ταυτόχρονα η Ευρώπη και οι ΗΠΑ κάνουν μια αθόρυβη επαναστατική απόπειρα να καταρτίσουν και πάλι τους κανόνες του διατλαντικού εμπορίου. Εν μέσω της κρίσης στην Ευρωζώνη, οι Ευρωπαίοι ηγέτες με τη στήριξη των Αμερικανών προωθούν την ιδέα μιας διατλαντικής ζώνης ελεύθερου εμπορίου ως ενός εργαλείου για να πυροδοτηθεί η ανάπτυξη χωρίς περισσότερες δέσμες μέτρων στήριξης.
Εντούτοις, ό,τι αρχικά φαινόταν ως ένα κατ’ εξοχήν οικονομικό ζήτημα, τώρα έχει μετασχηματισθεί σε μείζον στρατηγικό εγχείρημα. Η επανεμφάνιση της Ρωσίας σημαίνει πως η Δύση χρειάζεται μεθόδους να συντονίσει και να συσπειρώσει τα συμφέροντά της. Υπό το πρίσμα αυτό, η ευρωαμερικανική συνεργασία βαδίζει πολύ πέραν των ορίων μιας τυπικής εμπορικής συμφωνίας, καθώς θα προσφέρει ένα πλαίσιο κοινών προδιαγραφών για τις διεθνείς διαπραγματεύσεις στο μέλλον. Το τεράστιο έργο συντονισμού κανόνων και ρυθμίσεων των δύο εταίρων, οι οποίοι καλύπτουν σχεδόν το 80% των συνολικών εμπορικών συναλλαγών της Γης, καθιστά πολύ δύσκολη την πρόοδο. Επιπλέον, πέραν της περιπλοκότητας αυτής, τα δύο μέρη συνήθως είχαν να συνδιαλλαγούν με εταίρους χωρίς τόσο μεγάλη διαπραγματευτική εμπορική ισχύ, οι οποίοι θα προσαρμόζονταν στις δικές τους προδιαγραφές.
Αμφότερα τα συμβαλλόμενα μέρη επιδιώκουν να μειώσουν τον προστατευτισμό τους. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν εξαίρεση του κλάδου των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, φοβούμενες αποδυνάμωση των μεταρρυθμίσεων του νόμου Ντοντ-Φρανκ, ενώ η Ευρώπη θέλει εξαίρεση των οπτικοακουστικών μέσων για να προστατεύσει τον κινηματογράφο της. Οι διαπραγματεύσεις έχουν φθάσει σε σημείο δύσβατο αναφορικά με το κεφάλαιο των επενδύσεων, εξαιτίας των γερμανικών αντιδράσεων στις προτεινόμενες διατάξεις για την επίλυση διαφορών. Εντούτοις, σε άλλο πεδίο η κρίση στην Ουκρανία, λόγου χάριν, συνέβαλε στο να δοθεί βάρος στις διμερείς συνομιλίες. Η Ευρώπη από την πλευρά της επιδιώκει τώρα ένα κεφάλαιο για την ενέργεια, ούτως ώστε να αρθούν οι περιορισμοί στις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου των ΗΠΑ. Ως συνέπεια, η Ευρώπη θα καταστεί λιγότερο εξαρτημένη από τις εξαγωγές της Ρωσίας και αυτό το αίτημα ο Μπαράκ Ομπάμα το ασπάστηκε. Αυτό δεν σημαίνει πως λείπουν οι εκατέρωθεν επικρίσεις. Αλλά η διμερής εμπορική συμφωνία δεν είναι απλά μια καλή ιδέα, είναι αναγκαιότητα του μέλλοντος της Δύσης. Επιπλέον, μια συμφωνία δεν ωφελεί μόνον την ανάπτυξη με τη μείωση του κόστους του διατλαντικού επιχειρείν. Ακόμα πιο σημαντικό είναι το ότι επηρεάζει και τις διαμορφωμένες αντιλήψεις. Μια επιτυχημένη συμμαχία Ευρώπης – ΗΠΑ δίνει το μήνυμα πως ενωμένη η Δύση είναι ζωντανή και έτοιμη να σφυρηλατήσει την παγκόσμια τάξη.