Ο κυβερνήτης του Τέξας κ. Ρικ Πέρι θέτει και πάλι υποψηφιότητα για την προεδρία των ΗΠΑ και ενώ η σκληρή στάση που τηρεί γενικά και η θρησκευτικότητά του μπορεί να είναι αρεστά στη βάση του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, για να είναι αρεστός σε εθνικό επίπεδο θα πρέπει να δείξει ότι ξέρει με ποιο τρόπο δημιουργείται ο πλούτος. Και είναι αλήθεια ότι στο Τέξας καταγράφεται ταχύτερη ανάπτυξη της απασχόλησης απ’ ό,τι στην υπόλοιπη χώρα. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες νότιες Πολιτείες που έχουν συντηρητικούς κυβερνήτες. Ωστόσο, το ερώτημα είναι γιατί συμβαίνει αυτό.
Η απάντηση της Δεξιάς είναι, φυσικά, ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υιοθετούν κανονισμούς που παρεμβαίνουν στο επιχειρείν και επειδή κρατούν χαμηλά τους φόρους για τους πλούσιους, ενθαρρύνοντας με αυτό τον τρόπο τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης. Αποδεικνύεται όμως ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα με αυτή την ιστορία. Προκειμένου να εντοπίσουμε τα προβλήματα ας διηγηθούμε την ιστορία τριών πόλεων. Μια από αυτές τις πόλεις είναι η Νέα Υόρκη που αυτές τις ημέρες τα πηγαίνει πολύ καλά σε πολλά μέτωπα. Παρά την εισροή μεταναστών και χίπστερ, αρκετοί άνθρωποι εξακολουθούν να εγκαταλείπουν τη Νέα Υόρκη, της οποίας ο πληθυσμός (μητροπολιτική περιοχή) αυξήθηκε λιγότερο από 5% μεταξύ 2000 και 2012. Την ίδια περίοδο ο πληθυσμός στην ευρύτερη περιοχή της Ατλάντα αυξήθηκε κατά σχεδόν 27% και του Χιούστον κατά σχεδόν 30%. Το κέντρο βάρους της Αμερικής μετακινείται νότια και δυτικά. Αλλά γιατί;
Συμβαίνει γιατί, όπως υποστηρίζουν άνθρωποι σαν τον Ρικ Πέρι, πολιτικές επιλογές υπέρ των επιχειρήσεων και των πλουσίων σημαίνουν ευκαιρίες για όλους; Αν συνέβαινε αυτό, θα σήμαινε ότι όλες αυτές οι ευκαιρίες για εργασία θα προκαλούσαν αύξηση των μισθών στις νότιες Πολιτείες, μισθών που θα προσέλκυαν φιλόδοξους ανθρώπους από τις δυστυχείς Πολιτείες όπου κυβερνούν οι Δημοκρατικοί. Αποδεικνύεται, όμως, ότι οι μισθοί στις αμερικανικές πολιτείες που προσελκύουν τους περισσότερους (εσωτερικούς) μετανάστες είναι συνήθως χαμηλότεροι απ’ ό,τι στα μέρη απ’ όπου προέρχονται αυτοί οι μετανάστες. Κατά μέσο όρο οι μισθοί στο Χιούστον είναι κατά 12% χαμηλότεροι απ’ ό,τι στη Νέα Υόρκη και στην Ατλάντα είναι κατά 22% χαμηλότεροι. Οπότε γιατί ο κόσμος μετακομίζει σε αυτές τις Πολιτείες; Διότι η ζωή εκεί είναι πιο φθηνή, κυρίως χάρη στα φθηνότερα ενοίκια.
Σύμφωνα με την αμερικανική στατιστική υπηρεσία τα ενοίκια στη Νέα Υόρκη είναι κατά 60% υψηλότερα απ’ ό,τι στο Χιούστον και κατά 70% υψηλότερα απ’ ό,τι στην Ατλάντα. Με άλλα λόγια, τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι στην πραγματικότητα οι Αμερικανοί εκδιώκονται από τα βορειοδυτικά της χώρας (και πιο πρόσφατα και από την Καλιφόρνια) εξαιτίας του υψηλού κόστους στέγασης και όχι επειδή τους ελκύει η ανώτερη οικονομική επίδοση των Πολιτειών του νότου.
Γιατί είναι τόσο υψηλά τα ενοίκια στη Νέα Υόρκη και στην Καλιφόρνια; Εν μέρει οφείλεται στην πυκνότητα του πληθυσμού και στη γεωγραφική τους θέση, αλλά και στους οικοδομικούς περιορισμούς που ισχύουν στις δύο ακτές των ΗΠΑ, ενώ στον Νότο η ύπαρξη ελαστικότερων οικοδομικών κανονισμών έχει ως αποτέλεσμα η προσφορά κατοικιών να είναι μεγαλύτερη και το κόστος στέγασης χαμηλό.
Συνεπώς, οι διαμαρτυρίες των συντηρητικών περί ύπαρξης υπερβολικά πολλών κανονισμών και κυβερνήσεων που παρεμβαίνουν στην επιχειρηματικότητα δεν είναι απολύτως λανθασμένες, όμως το μυστικό της ανάπτυξης των νότιων Πολιτειών δεν είναι ότι είναι φιλικές προς τις επιχειρήσεις και το 1% του πληθυσμού (σ.σ. εννοεί τους πολύ πλούσιους). Είναι ότι δεν παρεμποδίζουν τον «εφοδιασμό» της μεσαίας και εργατικής τάξης με σπίτια. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι η ανάπτυξη στις Πολιτείες του αμερικανικού Νότου δεν είναι το είδος επιτυχημένης ιστορίας που οι συντηρητικοί θα ήθελαν να πιστέψουμε. Πράγματι, οι Αμερικανοί μετακομίζουν σε μέρη σαν το Τέξας, αλλά ουσιαστικά κινούνται προς λάθος κατεύθυνση, αφού φεύγουν από κοινότητες με υψηλότερη παραγωγικότητα με προορισμό κοινότητες με χαμηλότερη. Ο τρόπος να γίνει πλουσιότερη η χώρα είναι να τους ενθαρρύνουμε να γυρίσουν πίσω, μειώνοντας το κόστος στέγασης. Οπότε, ο Ρικ Πέρι δεν γνωρίζει το μυστικό της αύξησης της απασχόλησης, ούτε καν της περιφερειακής ανάπτυξης. Θα ήταν σπουδαίο να δει κανείς το πραγματικό ζήτημα, φθηνό κόστος διαβίωσης, να γίνεται εθνικό θέμα συζήτησης.