Οι κεντρικοί τραπεζίτες ήταν κάποτε εστιασμένοι στην καταπολέμηση του πληθωρισμού. Από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-09, όμως, άρχισαν να ανησυχούν για το αντίθετο: τη στασιμότητα των μισθών και τον αυξανόμενο κίνδυνο του αποπληθωρισμού.
Την περίοδο 2010-13, οι πραγματικοί μισθοί παρέμειναν σταθεροί σε όλα τα κράτη-μέλη του ΟΟΣΑ, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση με τίτλο «Προοπτική για την απασχόληση», που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 3 Σεπτεμβρίου. Οι πραγματικοί μισθοί δεν έχουν παρουσιάσει σχεδόν καμία αύξηση σε αυτό το διάστημα, ενώ έχουν υποχωρήσει στην Ευρωζώνη και την Ιαπωνία. Η πτώση αυτή είναι ιδιαίτερα αισθητή στα κράτη-μέλη της περιφερειακής Ευρωζώνης, όπως στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία, αλλά παρουσιάζεται ακόμη και στη Βρετανία.
Αυτές οι απότομες αναπροσαρμογές είναι επώδυνες, αλλά αναπόφευκτες κατά το μεγαλύτερο μέρος. Οι πραγματικοί μισθοί αυξάνονται μακροπρόθεσμα μόνο σε συνάρτηση με την παραγωγικότητα. Εάν η παραγωγικότητα έχει υποχωρήσει, όπως π.χ. στη Βρετανία από το 2007, οι πραγματικοί μισθοί πρέπει να μειωθούν.
Οι χτυπημένες από την κρίση χρέους οικονομίες της Ευρωζώνης έπρεπε να μειώσουν το κόστος εργασίας για να αντισταθμίσουν την όποια απώλεια της ανταγωνιστικότητάς τους συγκριτικά με τον ευρωπαϊκό Βορά. Μια νομισματική ένωση καθιστά ανέφικτη την πιο κοινή μέθοδο αναπροσαρμογής, δηλαδή την υποτίμηση. Σε ορισμένες πιο εξελιγμένες χώρες σαν τη Βρετανία και την Ιταλία, η παραγωγικότητα εργασίας ενισχύεται σταδιακά. Επιπροσθέτως, πτωτικές πιέσεις στους μισθούς προκαλούνται από την υψηλή ανεργία.
Στις ΗΠΑ και τη Βρετανία, οι πιέσεις αυτές υποχωρούν αντιστρόφως ανάλογα με την αύξηση της απασχόλησης. Δυστυχώς, η ανεργία στην Ευρωζώνη εξακολουθεί να κυμαίνεται στο 11,5%. Παρ’ όλα αυτά, αν και η ανεργία στις ΗΠΑ έχει υποχωρήσει από το 10% στα τέλη του 2009 στο 6,2%, η αύξηση των ονομαστικών μισθών (συμπεριλαμβανομένου του πληθωρισμού) είναι υποτονική. Στον ιδιωτικό τομέα ενισχυόταν κατά 3,5%, ετησίως, προ κρίσης, αλλά σήμερα η άνοδος αυτή περιορίζεται στο 2%.
Στη Βρετανία, όπου η ανεργία έχει μειωθεί από το 8,4% στο 6,4%, οι ονομαστικοί μισθοί αυξάνονται κατά μόνον 0,6%, ετησίως, συγκριτικά με το 4% που ίσχυε προ χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Το υψηλότερο ποσοστό προσφοράς στη βρετανική αγορά εργασίας εξηγεί τη μεγαλύτερη μείωση στους μισθούς. Ομως, θα πρέπει να προσδιορίσει κανείς εάν η υποχώρηση του ποσοστού συμμετοχής στην αγορά εργασίας είναι διαρθρωτική και όχι κυκλική, δηλαδή ότι θα παραμείνει περισσότερο από το αναμενομένο. Στις ΗΠΑ, αυτός είναι ο βασικός παράγοντας που θα καθορίσει τη χρονική στιγμή αύξησης των επιτοκίων από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Fed).
Νέα έρευνα από τη Fed στο Σαν Φρανσίσκο καταλήγει στο συμπέρασμα πως οι εργοδότες, μην μπορώντας να προχωρήσουν σε μειώσεις μισθών όταν οι καιροί ήταν δύσκολοι, δεν έχουν κάνει αυξήσεις με τη βελτίωση των οικονομικών συνθηκών.
Οι μισθοί, βέβαια, δεν παίζουν κρίσιμο ρόλο μόνο στις αποφάσεις των κεντρικών τραπεζιτών, αλλά και των κυβερνήσεων. Οι χαμηλοί μισθοί, συγκεκριμένα, μειώνουν τα κρατικά έσοδα από τις εργοδοτικές εισφορές και τη φορολογία εισοδήματος, πλήττουν την οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών και εμποδίζουν τη βιώσιμη ανάπτυξη του πλούσιου κόσμου.