Λυπηθείτε τους Ελβετούς. Παρά τις προσπάθειες της κεντρικής τους τράπεζας, το εθνικό τους νόμισμα παρασύρεται από τα τεράστια ρεύματα του συναλλάγματος. Το αποτέλεσμα είναι μικρότερη ανάπτυξη και γενικευμένος θυμός. Ομως μην ξεχνάτε ότι στο πέρασμα των χρόνων η Ελβετία κέρδισε πολύ περισσότερα από τη σχέση της με την Ευρωπαϊκή Ενωση απ’ όσα έχασε. Ο βιομηχανικός και ο χρηματοπιστωτικός τομέας της Ελβετίας έχουν ενσωματωθεί τόσο καλά στην Ε.Ε. ώστε αυτή να θεωρείται η αγορά τους. Μια σημαντική εξαίρεση αποτελεί το ευρώ.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης το 2008 και στη συνέχεια κατά την κρίση της Ευρωζώνης υπήρξαν τεράστιες ροές προς το ελβετικό φράγκο. Μπορεί οι ελβετικές τράπεζες να μην προσφέρουν πλέον προστασία από την εφορία, όμως το ελβετικό φράγκο αποτέλεσε καταφύγιο για το ενδεχόμενο κατάρρευσης του ευρώ. Μέχρι τον Αύγουστο του 2011 το φράγκο είχε ενισχυθεί κατά 60% έναντι του ευρώ σε σύγκριση με την ισοτιμία που ίσχυε πριν από την κρίση. Η λύση που βρήκε η Κεντρική Τράπεζα της Ελβετίας ήταν να ορίσει ανώτατη ισοτιμία για το φράγκο το 1,20 ευρώ. Το μέτρο ίσχυσε μέχρι τον περασμένο Ιανουάριο οπότε και εγκαταλείφθηκε το ανώτατο όριο, διότι είχε προκαλέσει τη διόγκωση του ισολογισμού της κεντρικής τράπεζας.
Σήμερα η ισοτιμία ευρώ / φράγκου κυμαίνεται γύρω στο 1,06, δηλαδή το φράγκο είναι πολύ πιο ισχυρό απ’ όσο πολλοί οικονομολόγοι θεωρούν ότι θα ήταν η δίκαιη αξία του. Το αποτέλεσμα είναι χαμηλότερη ανάπτυξη. Η ελβετική κεντρική τράπεζα απέμεινε χωρίς στρατηγική. Μπορεί να κάνει μόνο μικροαλλαγές. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Οι βιομήχανοι μπορεί τελικά να ανταποκριθούν ρίχνοντας το κόστος, ωστόσο οι χρηματοπιστωτικές ροές είναι ταχύτερες και πιο ισχυρές από τις διαπραγματεύσεις για μισθούς και την επενδυτική στρατηγική. Για τις μεγάλες κεντρικές τράπεζες τα προβλήματα των Ελβετών αποτελούν απλώς αδιάφορη παράπλευρη ζημία ενός νομισματικού πολέμου. Σε αυτού του είδους τις συγκρούσεις, οι μικροί είναι αυτοί που συνήθως χάνουν.