Τα προηγούμενα έξι χρόνια η Volkswagen διαφήμιζε ένα ψέμα, δηλαδή, τα «καθαρά πετρελαιοκίνητα αυτοκίνητά» της. Εκαναν εξοικονόμηση καυσίμου, είχαν απόδοση και οι εκπομπές ρύπων εναρμονίζονταν με τις ισχύουσες προδιαγραφές. Αποδείχθηκε πως τα αυτοκίνητά της δεν ήταν τελικά τόσο καθαρά. Εξαπατούσαν. Χρησιμοποιούσαν λογισμικό, το οποίο με έξυπνο τρόπο έθετε όριο στις εκπομπές κατά τη διάρκεια των ελέγχων και των δοκιμών από τις Αρχές, αλλά μόνον τότε. Τον υπόλοιπο καιρό τα αυτοκίνητα εξέπεμπαν ρύπους, οι οποίοι υπερέβαιναν έως και κατά 40 φορές το νόμιμο όριο για το μονοξείδιο του αζώτου. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε καταβάλει ακόμα μέχρι και 51 εκατ. δολάρια σε φορολογικές διευκολύνσεις σε ορισμένες αυτοκινητοβιομηχανίες, συνδράμοντάς τες στην υποτιθέμενη προσπάθειά τους για προστασία του περιβάλλοντος. Σε έναν κόσμο, όπου ολοένα και περισσότερα αντικείμενα λειτουργούν με τη χρήση λογισμικού, χρειαζόμαστε αποτελεσματικότερο τρόπο εντοπισμού των όσων εξαπατούν. Η υπόθεση Volkswagen δείχνει ότι ένα έξυπνο αντικείμενο μπορεί και να εξαπατά και να ψεύδεται. Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχουν επαρκώς εύληπτες μέθοδοι να περιφρουρήσουμε την ακεραιότητα των συστημάτων λογισμικού. Τα κακά νέα είναι ότι ακόμα είναι πολύ περιορισμένοι οι πόροι να συγκροτηθεί το κατάλληλο ρυθμιστικό πλαίσιο για τα έξυπνα αντικείμενα ή ακόμα και να διαμορφωθεί η αντίληψη πως χρειάζεται κάτι τέτοιο.
Ορθώς και εξοργιστήκαμε με την περίπτωση της Volkswagen, αλλά θα έπρεπε να σκεφθούμε επίσης πόση δύναμη έχουμε εκχωρήσει στο λογισμικό, το οποίο ρυθμίζει τα πάντα, από τις συσκευές μας μέχρι τα αυτοκίνητά μας, χωρίς να επιμείνουμε στο να θέσουμε ορισμένα όρια σε αυτό. Ορθώς και στενοχωριόμαστε για τους χάκερ και τη διαρροή δεδομένων, αλλά σε μεγάλο βαθμό αγνοούμε τις παρενέργειες από το να εισαγάγουμε το λογισμικό, μία μορφή νοημοσύνης, δηλαδή, σε τόσο πολλά πεδία, ό,τι ονομάζεται ορισμένες φορές «το Ιντερνετ των πραγμάτων».
Βέβαια, η εταιρική απάτη δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Ούτε και πρώτη φορά στην ιστορία μία αυτοκινητοβιομηχανία εξαπατά χρησιμοποιώντας «πειραγμένο λογισμικό» για τις δοκιμές στις εκπομπές ρύπων. Το 1998 η Ford τιμωρήθηκε με πρόστιμο 7,8 εκατ. δολαρίων, επειδή είχε χρησιμοποιήσει συσκευές, που επέτρεπαν στα φορτηγάκια Econoline να εκπέμπουν ρύπους τόσους, ώστε να περνούν τα τεστ. Ωστόσο, όταν ανέπτυσσαν υψηλές ταχύτητες στον αυτοκινητόδρομο, οι ρύποι υπερέβαιναν τα επιτρεπτά όρια.
Εάν, λοιπόν, το λογισμικό είναι τόσο έξυπνο και μπορεί να σβήνει εγγεγραμμένες ενδείξεις, τότε δεν υπάρχει ελπίδα να συλλαμβάνονται οι απατεώνες; Οχι, βέβαια. Απλώς, χρειάζεται να υιοθετήσουμε και να εφαρμόσουμε γνωστές μεθόδους ελέγχου ηλεκτρονικών συσκευών. Πρώτον, τα έξυπνα αντικείμενα πρέπει να ελέγχονται σε πραγματικές συνθήκες και όχι στο εργαστήριο, υπό συνθήκες, οι οποίες θα απηχούν τις ρεαλιστικές, και με μεθόδους τέτοιες, ώστε να μην ειδοποιούνται ότι ελέγχονται. Στα αυτοκίνητα αυτό σημαίνει ότι τοποθετούμε τον ανιχνευτή ρύπων στην εξάτμιση ενός κινούμενου οχήματος στον αυτοκινητόδρομο. Δεύτερον, οι ίδιες οι εταιρείες δεν θα πρέπει να έχουν το ελεύθερο να εγείρουν θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας σχετικά με το λογισμικό τους και να εμποδίζουν να γίνουν έρευνες σε αυτό. Την τακτική αυτή ακολουθούν επανειλημμένως τόσο οι αυτοκινητοβιομηχανίες όσο και οι κατασκευάστριες συσκευών ψηφοφορίας στις ΗΠΑ.
Τρίτον, χρειαζόμαστε να θέσουμε ρυθμιστικό πλαίσιο ως προς το τι κάνει το λογισμικό μέσω της λειτουργίας του. Συχνά οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε εάν μία συσκευή λειτουργεί σωστά. Ομως, μπορούμε να ελέγξουμε τη λειτουργία της, θέτοντας δικλίδες ασφαλείας. Ενα εξαιρετικό παράδειγμα είναι οι μηχανές παιγνίων με κέρματα στα καζίνα.
