Είναι μερικές φορές που η Καθολική Εκκλησία και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών φαίνονται ως άεργοι ονειροπόλοι. Ωστόσο, το μέλημα του Πάπα Φραγκίσκου για «την ευημερία ανθρώπων και λαών», όπως το διατύπωσε τον Σεπτέμβριο στην ομιλία του στο Κογκρέσο, είναι αρκετά χειροπιαστό. Ετσι είναι και οι 69 Στόχοι της Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ. Αμφότεροι στοχεύουν στο πεδίο όπου τα οικονομικά και τα χρηματοπιστωτικά έχουν μέχρι στιγμής αποτύχει. Για όσους πιστεύουν πως όλοι οι άνθρωποι αξίζουν τις ίδιες ευκαιρίες, τότε η σημερινή κατάσταση του κόσμου είναι σκανδαλώδης. Το ένα πέμπτο του παγκόσμιου πληθυσμού υποφέρει από πείνα και ανεπαρκή τροφή. Ακόμα υψηλότερα ποσοστά στερούνται καθαρό νερό, έχουν περιορισμένη εκπαίδευση και ζουν σε συνθήκες μολυσμένου περιβάλλοντος. Τα συστατικά της ευημερίας γίνονται επαρκώς αντιληπτά και θα ήταν δυνατόν να δοθεί ένα τέλος στην τραγωδία αυτή. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν έχουν παγκόσμια διάσταση στη σκέψη τους, Οι πόροι, τα προϊόντα, οι ιδέες και τα ανθρώπινα όντα μετακινούνται περισσότερο ή λιγότερο ελεύθερα στον κόσμο, αλλά η οικονομική αλληλεγγύη ακόμη δεν το έχει κατορθώσει.
Σκεφθείτε μια ευκατάστατη οικογένεια στα προάστια του Ντιτρόιτ. Η οικονομική της κοινότητα είναι παγκόσμια και εκτείνεται πολύ πέραν του εσωτερικού τμήματος της πόλης, της Μοτάουν. Φθάνει μέχρι την Ινδία, το Ιράκ και το Μεξικό, τις χώρες οι οποίες, κατά τους συμβούλους της Global Detroit, συμβάλλουν με υψηλούς αριθμούς μεταναστών στην περιοχή. Ισως όσοι ζουν στα προάστια του Ντιτρόιτ να ισχυριστούν πως ήδη αγωνίζονται να αισθανθούν αλληλέγγυοι με όσους κατοικούν στη φτωχή πόλη του Ντιτρόιτ, μερικά μίλια μακριά. Πάντα απαιτεί αγώνα να σκεφθείς σε μεγαλύτερες διαστάσεις, μιας και το φυσικό είναι να σκεφθείς εγωιστικά ή να εργαστείς για το καλό μιας μικρότερης κοινότητας (οικογένειας, ομάδας μετόχων, κράτους, φυλής). Οι εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, όπως η AirBnB και η eBay, παρακινούν τους ανθρώπους να σκεφθούν τους μακρινούς ξένους ως φίλους, αλλά εκεί όπου τίθενται τα ερωτήματα της συνολικής ευημερίας των ανθρώπων, η οικονομία του διαμοιρασμού, που υπηρετούν, εξακολουθεί να μην υπερβαίνει τα όριά της.
Το προνοιακό κράτος δείχνει πως οι άνθρωποι μαθαίνουν να επεκτείνουν τους ορίζοντές τους. Τα συστήματα σχεδιάζονται να προστατεύουν, να τρέφουν και να εξισώνουν: η ιδέα της αλληλεγγύης, λόγου χάριν, εκτείνεται σε όποιον βρίσκεται εντός των εθνικών συνόρων. Τα κινητά προσφέρουν ένα άλλο παράδειγμα. Τα κράτη παλαιότερα με ζήλο διαφύλασσαν τους παραγωγούς και την τεχνολογία τους, αλλά σήμερα ο τηλεπικοινωνιακός κλάδος είναι παγκόσμιος. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα, εν τω μεταξύ, δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες. Η παγκοσμιοποίησή του στρεβλώνεται από τα προβλήματα με τις ανισορροπίες στο διεθνές εμπόριο, τον υπερβολικό δανεισμό του Τρίτου Κόσμου και τις αρπακτικές απαιτήσεις προς τις φτωχές χώρες.
Οι οργανισμοί όπως τα Ηνωμένα Εθνη και η Παγκόσμια Τράπεζα και άλλα ειδικευμένα Σώματα έχουν ήδη αρκετά διεθνή χαρακτήρα και επιδέχονται περαιτέρω επέκταση. Επίσης, χρειάζεται να τους παροτρύνει κανείς να εστιαστούν σε όσους το έχουν περισσότερο ανάγκη. Οι δε πολυεθνικές εταιρείες μοιράζονται αρκετά σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά μπορούν και περισσότερο. Στον εξορυκτικό κλάδο αυτό ήδη συμβαίνει, με τις πιο πολλές κυβερνήσεις να εγκρίνουν έργα εξόρυξης μόνο εάν εμπεριέχουν δαπανηρές δεσμεύσεις προς τις αντίστοιχες κοινότητες. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι ο οικονομικός κόσμος να έρθει κοντύτερα. Οταν οι περισσότεροι αποφασίσουν πως η αλληλεγγύη είναι υποχρέωση και όχι έμπνευση, τότε οι ιδέες θα αρχίσουν να κυκλοφορούν όντως ελεύθερα. Η θερμή υποδοχή που επιφύλαξε στους πρόσφυγες της Συρίας και του Αφγανιστάν η Γερμανία, είναι ένα συγκινητικό παράδειγμα του πόσο ο ευρύς ορισμός του «ποιοι είμαστε» αλλάζει συμπεριφορές.