Προ ημερών η Wall Street Journal δημοσίευσε άρθρο στο οποίο γελοιοποιούσε τον ισχυρισμό της κ. Κλίντον ότι η οικονομία πηγαίνει καλύτερα όταν κυβερνούν οι Δημοκρατικοί. Η σύγκριση των δύο κομμάτων στο θέμα της οικονομίας κάνει εντύπωση. Οι Ρεπουμπλικανοί μιλούν συνεχώς για την οικονομική ανάπτυξη. Προσάπτουν στους Δημοκρατικούς ότι επιβάλλουν ρυθμίσεις που «σκοτώνουν θέσεις εργασίας», υπόσχονται πολλά και βασίζουν το πρόγραμμά τους για τη φορολογία στην υπόθεση ότι θα απογειωθεί η ανάπτυξη και θα αυξηθούν τα έσοδα. Οι Δημοκρατικοί είναι πολύ πιο συνετοί. Και όμως η κ. Κλίντον έχει απόλυτο δίκιο για το παρελθόν: ιστορικά η οικονομία πηγαίνει όντως καλύτερα όταν κυβερνούν Δημοκρατικοί. Προκύπτουν δύο ερωτήματα.
Γιατί πηγαίνει καλύτερα η οικονομία όταν κυβερνούν Δημοκρατικοί; Και δεδομένου ότι αυτό έχει καταγραφεί, γιατί οι Ρεπουμπλικανοί κομπάζουν για την ικανότητά τους να διασφαλίζουν ανάπτυξη;
Πέρυσι οι οικονομολόγοι Αλαν Μπλίντερ και Μαρκ Γουότσον εξεπόνησαν μελέτη στην οποία συνέκριναν τις επιδόσεις της οικονομίας με διακυβέρνηση Δημοκρατικών προέδρων και Ρεπουμπλικανών προέδρων από το 1947. Υπό τους Δημοκρατικούς, ο μέσος όρος ανάπτυξης της οικονομίας ήταν 4,35% ετησίως. Υπό τους Ρεπουμπλικανούς μόνον 2,54%. Συνολικά στο χρονικό αυτό διάστημα κατεγράφησαν 49 τρίμηνα στα οποία η οικονομία συρρικνώθηκε. Μόνον στα οκτώ από αυτά βρισκόταν Δημοκρατικός στον Λευκό Οίκο.
Διαφέρουν, μήπως, τα πράγματα στα χρόνια του Ομπάμα; Η ανάκαμψη από την ύφεση της διετίας 2007-2009 υπήρξε αργή αλλά ο Ομπάμα έχει πάει πολύ καλύτερα σε πολλά συγκρινόμενος με τον Τζορτζ Μπους. Στον ιδιωτικό τομέα έχουν δημιουργηθεί διπλάσιες θέσεις εργασίας από όσες είχε δημιουργήσει ο προκάτοχός του όταν δεν υπήρχε ύφεση. Γιατί άραγε είναι τόσο καλύτερο το ιστορικό των Δημοκρατικών;
Οι κ. Μπλίντερ και Γουότσον εξήτασαν μια σειρά πιθανών εξηγήσεων και διαπίστωσαν ότι καμία δεν ήταν επαρκής. Δεν μπορεί να εξηγηθεί στη βάση μιας καλύτερης νομισματικής ή δημοσιονομικής πολιτικής. Οι Δημοκρατικοί φαίνεται πως γενικά υπήρξαν πιο τυχεροί από τους Ρεπουμπλικανούς σε ό,τι αφορά τις τιμές του πετρελαίου και την τεχνολογική πρόοδο. Συνολικά, όμως, η εικόνα παραμένει μυστηριώδης. Είναι σαφές πως κανένας υποψήφιος των Δημοκρατικών δεν δικαιούται να υποσχεθεί δραματικά υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης σε περίπτωση εκλογής του. Γι’ αυτό και δεν το κάνουν οι Δημοκρατικοί. Οι Ρεπουμπλικανοί, όμως, το κάνουν συνεχώς. Οποιος υποψήφιος έχει πιθανότητες να πάρει το χρίσμα διατείνεται πως η φορολογική του πολιτική θα οδηγήσει σε ραγδαία άνοδο του ρυθμού ανάπτυξης μολονότι ο ισχυρισμός αυτός δεν στηρίζεται από τα ιστορικά δεδομένα.
Εν μέρει ο λόγος είναι πως οι σύγχρονοι Συντηρητικοί ζουν μέσα σε μια φούσκα αδιαπέραστη από τις δυσάρεστες αλήθειες. Συχνά ακούμε τον ισχυρισμό ότι ο Ρόναλντ Ρέιγκαν επέτυχε μια οικονομική ανάπτυξη με δημιουργία θέσεων εργασίας που δεν είχε καταγραφεί ώς τότε ούτε και κατεγράφη ποτέ έκτοτε. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Μπιλ Κλίντον είχε καλύτερη επίδοση και στα δύο αυτά μεγέθη. Τα ΜΜΕ που πρόσκεινται στους Ρεπουμπλικανούς διακηρύττουν τις οικονομικές δυσκολίες της εποχής Ομπάμα και ποτέ τα επιτεύγματα. Κι έτσι ουδείς αμφισβητεί τον μύθο της οικονομικής υπεροχής των Ρεπουμπλικανών.
Πέραν αυτού, οι Ρεπουμπλικανοί αναγκάζονται να υποσχεθούν οικονομικά θαύματα για να πουλήσουν πολιτικές που ευνοούν δυσανάλογα τους δωρητές τους. Καλό θα ήταν, έτσι για αλλαγή, ένας από τους υποψηφίους τους να ταχθεί κατά των μειώσεων φόρων στο πλουσιότερο 1% των πολιτών. Κανείς δεν το κάνει όμως και όλοι ζητούν φοροαπαλλαγές που θα αφαιρέσουν από το κράτος έσοδα ύψους τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Για να αναπληρωθούν τα διαφυγόντα έσοδα, θα πρέπει να περικοπούν ραγδαία τα κοινωνικά προγράμματα.