Αλλάζει δραστικά το κανονιστικό πλαίσιο για τις μεγάλες διεθνείς τράπεζες, οι οποίες σε λίγα χρόνια θα είναι υποχρεωμένες να διαθέτουν πολύ περισσότερα κεφάλαια ώστε να είναι σε θέση να απορροφούν ζημίες σε περιόδους ύφεσης και να μη βασίζονται στο Δημόσιο για τη διάσωσή τους. Πρόκειται για σημαντικό πρώτο βήμα ώστε οι τράπεζες που θεωρούνται «πολύ μεγάλες για να αφεθούν να καταρρεύσουν» να μη βασίζονται πλέον στην άρρητη εγγύηση των κυβερνήσεων ότι θα τις διασώσουν. Δύο νέες παραμέτρους ώστε να μετράει την ικανότητα των συστημικών τραπεζών με δραστηριότητες παγκοσμίως να αντέχουν σε περιόδους ύφεσης εισάγει το Συμβούλιο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (FSB).
Σύμφωνα με το πρώτο μέτρο, οι τριάντα συστημικές τράπεζες θα πρέπει μέχρι το 2019 να είναι σε θέση να διαθέτουν ικανότητα απορρόφησης συνόλου ζημιών ίση τουλάχιστον με το 16% των σταθμισμένων έναντι κινδύνου περιουσιακών τους στοιχείων, με το κατώτατο όριο να αυξάνεται στο 18% το 2022. Παράλληλα εισάγεται και το λεγόμενο ποσοστό μόχλευσης, που ορίζεται αρχικά στο 6% και στο 6,75% το 2022 (οι τράπεζες θα πρέπει να διαθέτουν κεφάλαια 6,75 σεντς για κάθε ευρώ που δανείζουν). Σύμφωνα με την ανακοίνωση του FSB (σ.σ. κανονιστικές τραπεζικές αρχές από τις χώρες του G20), τα επιπλέον κεφάλαια που θα πρέπει να συγκεντρώσουν οι συστημικές τράπεζες κυμαίνονται από 457 δισ. ευρώ μέχρι 1,1 τρισ. ευρώ, ανάλογα με τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται. Αν εξαιρεθούν οι τρεις κινεζικές συστημικές τράπεζες, οι κεφαλαιακές ανάγκες των υπολοίπων κυμαίνονται μεταξύ 107 δισ. ευρώ και 776 δισ. ευρώ. Μια τρίτη σημαντική αλλαγή στους νέους κανόνες είναι ότι πλέον ορίζεται ρητώς πως σε περίπτωση προβλήματος, θα σηκώνουν το βάρος και οι λεγόμενοι ομολογιούχοι πρώτης εξασφάλισης (senior bondholders).
Η διαγραφή μέρους ή του συνόλου αυτών των ομολόγων ή η μετατροπή τους σε μετοχές (το λεγόμενο bail in) έχει στόχο μια τράπεζα που αντιμετωπίζει δυσκολία να έχει πρόσβαση σε νέα κεφάλαια χωρίς να βασίζεται στο Δημόσιο για τη διάσωσή της. Προηγουμένως οι πιστωτές μιας τράπεζας βασίζονταν αρρήτως και τελικά ρητώς στο Δημόσιο ώστε να τους διασώσει και γι’ αυτό δεν πρόσεχαν τι έκαναν στην πραγματικότητα οι τράπεζες.