Στο επίκεντρο του τελικού σχεδίου προϋπολογισμού του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα βρίσκεται η παραδοχή πως oι μείζονες μακροοικονομικές τάσεις των προηγούμενων δύο γενεών –και κυρίως η απώλεια των επιδομάτων, που κάποτε συνδέονταν με τις επίσημες σχέσεις εργασίας– είναι μη αντιστρέψιμες. Στις προτάσεις του, που αφορούσαν από τη βελτίωση στην πρόσβαση στο 401 (k), το συνταξιοδοτικό πρόγραμμα με χρηματοδότηση από εργοδοτικές εισφορές, έως τη συμπλήρωση των εισοδημάτων όσων αποδέχονται θέσεις εργασίας με χαμηλό μισθό, αφότου έχουν χάσει τη δουλειά τους, ο Μπαράκ Ομπάμα αποτύπωσε μια σαφή, αν και περιορισμένη, άποψη για τον ρόλο του κράτους στην αγορά εργασίας. Εντός του προϋπολογισμού περιλαμβάνεται λεπτομερής ατζέντα με στόχο να κατευνασθούν οι ανησυχίες των εργαζομένων, που χειμάζονται από την αβεβαιότητα αναφορικά με την εργασία τους και την αστάθεια των εισοδημάτων τους.
Οι αγωνίες αυτές είναι που συνέβαλαν στο να ξεχωρίσουν στις προκριματικές διαδικασίες των προεδρικών εκλογών στην πολιτεία του Νιου Χαμσάιρ δύο λαϊκιστές υποψήφιοι. Η προσέγγιση Ομπάμα έχει σαφή πλεονεκτήματα σε μια στιγμή κατά την οποία οι Ρεπουμπλικανοί ελέγχουν και τα δύο σώματα του Κογκρέσου και η επιχειρηματική κοινότητα έχει καταστήσει σαφή την αντίθεσή της σε μεγαλύτερη εμπλοκή του κράτους στην οικονομία. Ωστόσο, απέχει αρκετά από το όραμα του Δημοκρατικού υποψηφίου που προκρίθηκε στο Νιου Χαμσάιρ, Μπέρνι Σάντερς. Προτείνει αύξηση στα επιδόματα του προγράμματος «Κοινωνικής ασφάλισης» και επενδύσεις 1 τρισ. δολαρίων σε υποδομές την προσεχή πενταετία, ώστε να δημιουργηθούν περισσότερες από 13 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Αυτό απαιτεί διεύρυνση της «Κοινωνικής ασφάλισης» κατά 100 δισ. δολάρια μέσα σε δέκα χρόνια, ενώ η αύξηση στο κόστος θα συνέχιζε μετά. «Ο πρόεδρος είχε μερικές καλές προτάσεις για μηνύματα με θετικό αντίκτυπο», σημειώνει ο συνιδρυτής της οργάνωσης πολιτών «Επιτροπή εκστρατείας για την προοδευτική αλλαγή». «Ωστόσο, εάν ένας νέος Δημοκρατικός πρόεδρος εκλεγεί με την υπόσχεση υποδομών 1 τρισ. δολαρίων θα σημάνει πως επαναθέτει τους όρους της δημόσιας συζήτησης».
Καμία δέσμη δημοσιονομικών ιδεών δεν φανερώνει καλύτερα την περιορισμένη προσέγγιση του προέδρου από εκείνην για τη σύνταξη των εργαζομένων, η οποία ίσως κοστίσει 18 δισ. δολάρια σε ορίζοντα δεκαετίας. Μεταξύ άλλων, προτείνει το να διευκολυνθούν οι μικρές επιχειρήσεις να έχουν πρόσβαση σε μια δεξαμενή συνταξιοδοτικών προγραμμάτων 401 (k). Επίσης, ο Αμερικανός πρόεδρος θέλει να παροτρύνει περισσότερους εργοδότες να παράσχουν αυτόματα με την πρόσληψη εργαζομένων και την ένταξή τους σε σχήματα 401 (k). Αντιστοίχως, η πρόταση για την ασφάλιση του μισθού θα δώσει τη δυνατότητα σε πολλούς πρώην εργαζομένους στη μεταποίηση να αποδεχθούν εργασία με χαμηλότερη αμοιβή, εφόσον θα λαμβάνουν συμπληρωματικό εισόδημα ισοδύναμο με το ήμισυ της διαφοράς ανάμεσα στη νυν και την προηγούμενη ετήσια αμοιβή. Την επόμενη διετία, αυτό το συμπλήρωμα μεταφράζεται σε 10.000 δολάρια κατά κεφαλήν. Η πρόταση συγκαταλέγεται σε μια ευρύτερη αναθεώρηση του συστήματος επιδομάτων ανεργίας, το οποίο προσδοκά να διασφαλίσει πως όλες οι πολιτείες παράσχουν επίδομα επί τουλάχιστον 26 εβδομάδες, να επεκτείνει το επίδομα και σε όσους ημιαπασχολούνται και σε όσους απέμειναν εκτός του παλαιότερου πλαισίου. Επιπλέον, αναφέρεται, εν κατακλείδι, ότι ο Λευκός Οίκος τάσσεται υπέρ της δημιουργίας θέσεων εργασίας στις ομοσπονδιακές υπηρεσίες, ενώ στο σχέδιο του προϋπολογισμού προτείνονται δαπάνες 300 δισ. δολαρίων για υποδομές μέσα στην επόμενη δεκαετία.