H Bρετανία προς το παρόν παραμένει εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης και λίγα πράγματα έχουν αλλάξει για τις επιχειρήσεις, εκτός από τη διάθεσή τους. Ωστόσο, όσο η εμπιστοσύνη τους φθίνει και η ανησυχία επιτείνεται, τόσο η διάθεσή τους μπορεί να βαραίνει περισσότερο. Αλλωστε, η εμπιστοσύνη είναι το μαγικό συστατικό της οικονομίας. Οταν υπάρχει συλλογική πίστη στο μέλλον, τα καταστήματα πωλούν το εμπόρευμά τους, οι γερανοί λειτουργούν και η στρόφιγγα της πίστωσης ανοίγει. Τη στιγμή εκείνη, που θα κάνει την εμφάνισή της η αμφιβολία, τα αποθέματα διογκώνονται, τα κατασκευαστικά έργα αναβάλλονται και η «πίστωση» μετονομάζεται σε «χρέος». Ανακοινώνοντας την Τρίτη ο Μαρκ Κάρνεϊ, ο διοικητής της Τραπέζης της Αγγλίας, ότι οι κίνδυνοι του Brexit αρχίζουν να αποκρυσταλλώνονται, είχε κατά νου συγκεκριμένα πράγματα για τις τράπεζες, τις διασυνοριακές επενδύσεις και την εξασθένηση της λίρας. Πέραν τούτου, όμως, αναφερόταν ως επί το πλείστον στην τρομακτική διακύμανση του αισθήματος του Homo sapiens. Συχνά η αγορά ακινήτων ενδείκνυται να μετρήσει κανείς τη διάθεση. Εάν υποθέσουμε πως ένα κατάστημα, ένα εργοστάσιο ή ένα γραφείο θα αποφέρει καλό κέρδος, τότε η γη, επί της οποίας κείται, αυτομάτως φαίνεται ως μία ακόμα καλύτερη αγορά. Εντούτοις, μετά το δημοψήφισμα ορισμένοι ιδιοκτήτες απομείωσαν την αξία οικημάτων και γης και απαγόρευσαν τις πωλήσεις.
Η ανησυχία, η οποία εκδηλώνεται άμεσα, δεν σχετίζεται με το Βrexit όσο με την πολιτική παράλυση και το κενό στην πρωθυπουργία, καθώς και την έλλειψη μιας αξιόπιστης κυβέρνησης στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Ακόμα πιο θεμελιώδης είναι η ανησυχία εξαιτίας της ανυπαρξίας σχεδίου του πώς ή του πότε θα φύγει η Βρετανία, του πώς θα διαμορφωθούν οι μελλοντικές της σχέσεις στην Ευρώπη και του πώς θα διασφαλιστεί η πολιτική συναίνεση για την οποιαδήποτε εναλλακτική. Ολα αυτά τα κενά πρέπει με κάποιον τρόπο να πληρωθούν και, μάλιστα, σε μια εποχή όπου η παραδοσιακή κομματική πειθαρχία έχει διαλυθεί. Η κυβέρνηση ξεκινά με μία ελάχιστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και χωρίς εξωτερική πολιτική, επειδή ο επί μισόν αιώνα ακρογωνιαίος λίθος της βρετανικής διπλωματίας μόλις κατεστράφη. Στην δε οικονομία, η οποία πολύ πρόσφατα έχασε τον προσανατολισμό της, ο υπουργός Οικονομικών Τζορτζ Οσμπορν και διάφοροι υποψήφιοι της ηγεσίας των Συντηρητικών ξαφνικά εγκατέλειψαν τις φιλοδοξίες τους περί λιτότητας. Η οικονομία, ωστόσο, πρέπει να αντιμετωπίσει όλων των ειδών τους ενοχλητικούς περισπασμούς, τους οποίους δεν μπορεί μια κυβέρνηση για πάντα να αγνοεί, όπως την επέκταση του Χίθροου, τη χρηματοδότηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και τις ενεργειακές προμήθειες του μέλλοντος.
Στα πιο ήρεμα προ κρίσης χρόνια πιθανώς η υπόθεση να ήταν ότι οι τεχνοκράτες της οικονομίας θα μπορούσαν να μας καθοδηγήσουν, διαπλέοντας τα ταραγμένα νερά της πολιτικής. Με τα επιτόκια, όμως, στο μηδέν και τη ροή χρήματος μέσω της ποσοτικής χαλάρωσης να έχει εκτινάξει στα ύψη τις τιμές των ακινήτων και να έχει κατακρημνίσει το κόστος δανεισμού του Δημοσίου, η Τράπεζα της Αγγλίας έχει στερηθεί πολλών από τα πολεμοφόδιά της. Οντως, την Τρίτη ο Μαρκ Κάρνεϊ παραδέχθηκε πως οι προοπτικές της ανάπτυξης, των θέσεων εργασίας και των μισθών εξαρτώνται πολύ περισσότερο από αποφάσεις του Δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα παρά από το οτιδήποτε μπορεί να κάνει η τράπεζα. Πιθανώς, πάντως, ο σοβαρότερος προβληματισμός όλων να είναι η στιγμή όταν όλες οι παλιές αδυναμίες –οι προκαταλήψεις τού αγοράζω ως προς το κατασκευάζω, των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών ως προς τη βιομηχανία και του Βορρά ως προς τον Νότο– αρχίσουν να στοιχειώνουν τη Βρετανία. Στη διάρκεια μιας γενιάς όλα τα παραπάνω είχαν εκθρέψει ένα ανυποχώρητο και συνεχώς διευρυνόμενο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών – κι αυτό ήταν η ένδειξη μιας χώρας η οποία επί χρόνια δεν μπορεί να πληρώσει την πορεία της στον κόσμο.