Eάν δεν έχετε αγοράσει δολάρια μετά το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου στη Βρετανία, πρέπει να προετοιμαστείτε για ελαφρύτερο πορτοφόλι. Σήμερα στο αεροδρόμιο με 100 στερλίνες μπορείτε να αγοράσετε 128 δολάρια έναντι 146 στις 22 Ιουνίου. Εάν ταξιδεύετε στην Ευρωζώνη, τότε θα αγοράσετε 114 ευρώ έναντι 130 ευρώ – κι όλα αυτά λόγω Brexit. Αν και ορισμένοι χρηματομεσίτες πιστεύουν πως η στερλίνα θα αρχίσει να ενισχύεται από τα επίπεδα του 1,20 δολαρίου, οι απαισιόδοξοι εκτιμούν πως σύντομα η μία στερλίνα θα αγοράζει ένα δολάριο – πιστεύω πως έχουν δίκιο. Δεν υπάρχει καμία κατάσταση στην οικονομία, η οποία να μην μπορεί να επιδεινωθεί από τους ανεξέλεγκτους θεατρινισμούς των πολιτικών, και αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα. Η απρόσκοπτη σύντομη διαδρομή της Τερέζας Μέι στην Ντάουνινγκ Στριτ σχεδιάστηκε για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις ότι δεν έχει κανείς τον έλεγχο. Ωστόσο, χωρίς μείζονες αλλαγές στην πολιτική, παραμένουμε ακυβέρνητοι σε μια τρικυμισμένη θάλασσα με όρους χρηματοπιστωτικούς.
Ας σκεφθούμε τον μηχανισμό του βρετανικού εμπορίου. Εμφανίζουμε έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της τάξεως του 7%, φθάνοντας σε ιστορικά επίπεδα-ρεκόρ. Εισάγουμε περισσότερα από όσα εξάγουμε και σε προϊόντα και σε υπηρεσίες. Για κάθε στερλίνα που δαπανάται στη Βρετανία, χρειάζονται 7 πένες σε ξένο νόμισμα για να αντισταθμίσουν το έλλειμμα. Υπό κανονικές συνθήκες, η αποδυναμωμένη στερλίνα θα έδινε κίνητρα για εισροή ξένου κεφαλαίου στη χώρα, επειδή αυτά που πουλάμε κοστίζουν φθηνότερα. Σε κανονικές εποχές όμως. Σήμερα η αποτροπή της ύφεσης μετά το δημοψήφισμα ενδεχομένως απαιτεί η Τράπεζα της Αγγλίας να μειώσει τα επιτόκια σε μηδενικά επίπεδα. Ηδη από τo 2008, η τράπεζα έχει θέσει κατά μέρος το εργαλείο αυτό, ώστε να το χρησιμοποιήσει σε περίπτωση που όλα τα άλλα αποτύχουν, όπως ένας μεγάλος σε ηλικία μέσος, που μπαίνει στο παιχνίδι τα τελευταία 5 λεπτά της παράτασης. Ωστόσο τα μηδενικά επιτόκια δεν θα καταστήσουν ελκυστικότερες τις επενδύσεις στη Βρετανία και εάν δεν αποδώσουν, ο Μαρκ Κάρνεϊ θα πρέπει να τυπώσει δεκάδες δισ. στερλίνες για να τονώσει την ανάπτυξη, με αποτέλεσμα και η στερλίνα να γίνει λιγότερο δελεαστική.
Ενα λογικό σχέδιο εκτάκτου ανάγκης πριν από το δημοψήφισμα θα υπαγόρευε τα εξής: εάν υπερψηφιζόταν το Brexit, θα μέναμε στον Ενιαίο Οικονομικό Χώρο και θα δεχόμασταν κάθε απαίτηση των Ευρωπαίων για να συναφθεί γρήγορα μία συμφωνία. Αυτό θα περιελάμβανε την ελεύθερη μετακίνηση, επειδή όλη η πρόβλεψή μας για ανάπτυξη έως το 2020 βασίζεται στο 1,1 εκατ. μετανάστες, που έρχονται (ναι, Τζορτζ, θυμήσου το αυτό). Στη συνέχεια, ακόμα κι αν οι δονήσεις της εξόδου μας έπλητταν, θα σχεδιάζαμε εκ νέου την οικονομία, ώστε να δημιουργήσει πλούτο με διαφορετικό τρόπο. Περικόπτουμε φόρους για να ενισχυθούν οι εσωτερικές επενδύσεις, αλλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε τις περικοπές δαπανών. Οπότε δανειζόμαστε σαν τρελοί, τυπώνουμε χρήματα και ξοδεύουμε όσα έχουμε για να δημιουργήσουμε παραγωγική ικανότητα και να αναπτυχθούμε μακροπρόθεσμα –χωρίς τους μετανάστες– με την αναβάθμιση των δεξιοτήτων του εργατικού δυναμικού και την αντικατάσταση των χαμηλά αμειβόμενων με μηχανές. Είναι σαφές πως ο υπουργός Οικονομικών Τζορτζ Οσμπορν και ο διοικητής της Τραπέζης της Αγγλίας, Μαρκ Κάρνεϊ, και οι λοιποί αντιλαμβάνονται τι χρειάζεται να συμβεί βραχυπρόθεσμα. Μακροπρόθεσμα, πάντως, η Τερέζα Μέι δεν φαίνεται να έχει κατά νου ένα εναλλακτικό οικονομικό μοντέλο για τη σταθεροποίηση της Βρετανίας. Το ΔΝΤ, τέλος, προβλέπει την παραγωγική ικανότητα της Βρετανίας να εξασθενεί 4,5% το 2019, εάν η χώρα καταλήξει εκτός ενιαίας αγοράς. Αυτή η «ικανότητα» είναι το μέτρο για να υπολογιστεί η βιωσιμότητα του χρέους.