Επειτα από δεκαετίες παραμονής στην ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ και σε άλλες κεντρικές τράπεζες, όπως στην Τράπεζα της Γαλλίας, ο χρυσός της Γερμανίας επιστρέφει στα θησαυροφυλάκια της Bundesbank στη Φρανκφούρτη. Η διαδικασία επαναπατρισμού του γερμανικού χρυσού άρχισε από το 2013 και, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του Βερολίνου, έως το 2020 θα έχουν μεταφερθεί 647 τόνοι χρυσού στη Φρανκφούρτη. Από αυτούς, οι 300 τόνοι θα έρθουν από τη Νέα Υόρκη και οι 374 από το Παρίσι. Βάσει του σχεδιασμού από την πλευρά του Βερολίνου, το 2020 η γερμανική κεντρική τράπεζα θα ελέγχει πλήρως τον μισό από τον χρυσό της Γερμανίας, που ανέρχεται αυτή τη στιγμή σε 3.381 τόνους. Τα υπόλοιπα αποθέματα γερμανικού χρυσού θα παραμείνουν μοιρασμένα ανάμεσα σε Νέα Υόρκη και σε Λονδίνο, ενώ δεν πρόκειται να παραμείνει καθόλου γερμανικός χρυσός στο Παρίσι.
Ο γερμανικός χρυσός αντιπροσωπεύει τα δεύτερα σε όγκο αποθέματα χρυσού στον κόσμο έπειτα από εκείνα των ΗΠΑ. Η αξία του υπολογίζεται σε σχεδόν 177 δισ. δολάρια, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Bundesbank. Μεταφέρθηκε στη Federal Reserve στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, για να προστατευθεί από τυχόν επίθεση της Σοβιετικής Ενωσης κατά της Γερμανίας. Σημειωτέον ότι στο ίδιο χρονικό διάστημα πολλές άλλες χώρες μετέφεραν τον δικό τους χρυσό στις ΗΠΑ, για να τον προστατεύσουν από τη Γερμανία, που συνήθιζε να κατάσχει τον χρυσό όσων χωρών κατακτούσε. Μεγάλο τμήμα του γερμανικού χρυσού προέρχεται από τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, όταν βρισκόταν σε εξέλιξη το μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα της Γερμανίας και η χώρα συγκέντρωνε ιλιγγιώδη ποσά σε δολάρια από τις εξαγωγές της. Εν συνεχεία μετέτρεψε τα δολάρια σε ράβδους χρυσού που παρέμειναν στην αμερικανική Federal Reserve.
Πρόκειται για 270.000 ράβδους χρυσού – από αυτές μόλις το 31% βρισκόταν στη Φρανκφούρτη έως το 2012. Τότε άρχισε να εκδηλώνεται στο εσωτερικό της Γερμανίας έντονη διαμάχη σχετικά με το πόσο ασφαλή είναι τα αποθέματα χρυσού της χώρας, όταν φυλάσσονται στο εξωτερικό. Ο δημόσιος διάλογος για το θέμα είχε, άλλωστε, εγκαινιαστεί από το 1999 και την εισαγωγή του ευρώ, οπότε και άρχισαν να διατυπώνονται ισχυρότατα επιχειρήματα υπέρ της επιστροφής του στη Γερμανία. Το 2013, όταν άρχισε ο επαναπατρισμός του γερμανικού χρυσού μέσα από μυστικές διαδρομές, μέσω Ατλαντικού και Ρήνου, ορισμένοι αναλυτές της αγοράς έσπευσαν να επισημάνουν ότι εξέλιπε η εμπιστοσύνη μεταξύ των κεντρικών τραπεζών. Ενδεικτικός ήταν ο τίτλος σχετικού ρεπορτάζ του αμερικανικού δικτύου CNBC: «Μήπως πρέπει να ανησυχείτε; Η Γερμανία επαναπατρίζει τον χρυσό της». Εξίσου ενδεικτικό ήταν το σχόλιο του Μπιλ Γκρος, ιδρυτή και τότε διευθύνοντος συμβούλου του fund Pimco και νυν στελέχους του fund Janus, που αναρωτήθηκε μήπως δεν υπάρχει πλέον εμπιστοσύνη μεταξύ των κεντρικών τραπεζών.
Την ίδια εποχή, ο Ρικ Σπούνερ, αναλυτής της CMC Markets στο Σίδνεϊ, επισήμανε πως «αδιακρίτως του κατά πόσον αυτή η κίνηση προδίδει έλλειψη εμπιστοσύνης στην Fed, σίγουρα θα εκληφθεί έτσι από ορισμένα τμήματα της αγοράς. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι πως στην περίπτωση κρίσης χρέους στις ΗΠΑ, οι γερμανικές αρχές θα νιώθουν ασφαλέστερες αν έχουν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο εσωτερικό της χώρας». Υπενθυμίζεται ότι στη διάρκεια του 2013 βρισκόταν σε εξέλιξη στις ΗΠΑ διαμάχη μεταξύ των δύο πολιτικών κομμάτων του αμερικανικού Κογκρέσου γύρω από την αύξηση του ορίου δανεισμού της χώρας. Δημοσιεύματα στον Τύπο αναφέρουν ότι μέχρι πολύ πρόσφατα η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας δεν είχε καν εξετάσει αν υπήρχαν πράγματι αυτές οι ράβδοι χρυσού. Τον Ιανουάριο του 2013, όμως, δημοσιοποίησε την ύπαρξή τους ενώπιον καμερών.