Ο Σεπτέμβριος πιθανότατα να αποδειχθεί η αρχή ενός νέου κύκλου σημαντικών εξελίξεων για την Ευρώπη, με γνώμονα την πολυπόθητη οικονομική και πολιτική ένωση. Σε αυτό συγκλίνουν οι βασικότερες κινήσεις στην κεντρική ευρωπαϊκή σκηνή. Αναμφίβολα θα χρειαστούν μεγάλες προσπάθειες και αρκετός χρόνος από τις πολιτικές ηγεσίες των ισχυρότερων κρατών-μελών, για να υποσκελίσουν εθνικούς εγωισμούς και παραδοσιακούς μηχανισμούς εξουσίας. Τα μηνύματα ωστόσο είναι ενθαρρυντικά.
Η Αγκελα Μέρκελ προβλέπεται να κερδίσει στις 24 του μηνός την καγκελαρία, για τέταρτη συνεχή εκλογική αναμέτρηση και αυτό δημιουργεί μια πρώτη βάση αισιοδοξίας. Η ίδια προαλείφεται, όπως δείχνει, για έναν ευρύτερο ευρωπαϊκό ρόλο, απελευθερωμένη από τα πολιτικά κόστη και την επιβεβαίωση μιας νέας θητείας μετά τον Σεπτέμβριο. Ο δρόμος είναι όλος δικός της.
Η πρόκληση για αυτήν είναι να γράψει Ιστορία, αλλάζοντας την αρχιτεκτονική και το μέλλον της Ευρώπης. Στην προοπτική αυτή έχει ένθερμο υποστηρικτή και συμπαίκτη τον πλέον φιλόδοξο ευρωπαϊστή πρόεδρο της Γαλλίας, τον Εμανουέλ Μακρόν. Και αυτό είναι το μεγάλο ευτύχημα της συγκυρίας για την Ευρώπη. Οι συνθήκες που διαμορφώνονται, μετά την ολοκλήρωση των γερμανικών εκλογών, δείχνουν ιδανικές για δράση.
Εάν ήταν μόνη στο τιμόνι των ευρωπαϊκών αλλαγών, η Μέρκελ θα ήταν αδύνατον να προχωρήσει στην απαιτούμενη για την επιβίωση της Ευρώπης ενοποίηση. Οι υπερβάσεις εντός και εκτός των εθνικών της συνόρων θα ήταν πολλές.
Χωρίς τον Εμανουέλ Μακρόν πολύ δύσκολα θα επιχειρούσε μια στροφή της γερμανικής πολιτικής, να πείσει το εσωτερικό της ακροατήριο ότι ο συγκερασμός των συμφερόντων (της Γερμανίας με τα συλλογικά συμφέροντα της Ευρώπης) είναι πλέον αναγκαίος και πολύ περισσότερο ωφέλιμος. Ο Μακρόν είναι πράγματι ένα μοχλός πίεσης για τη δογματική Γερμανία και το εύλογο πολιτικό άλλοθι για την προοπτική της Μέρκελ.
Τα κέρδη της Γερμανίας θα μειωθούν δραστικά εάν, για παράδειγμα, διαλυθεί η Ευρωζώνη. Και η επιρροή της στο παγκόσμιο γεωπολιτικό παιγνίδι θα συρρικνωθεί χωρίς τη συνολική αναφορά στην Ευρώπη. Αυτή είναι η δύναμή της και αυτό τώρα αρχίζει και γίνεται συνείδηση στη γερμανική ελίτ.
Χωρίς τον Μακρόν δίπλα της, επίσης, δεν θα μπορούσε η Μέρκελ να γυρίσει τον τροχό της ευρωπαϊκής υπόθεσης επιδιώκοντας την ουσιαστική ενοποίηση. Οι υπόλοιποι εταίροι θα ήταν πολύ επιφυλακτικοί, αρνητικοί ίσως, με πρώτη ενδεχομένως τη Γαλλία. Η Γερμανία μάλλον φοβίζει παρά ενώνει ακόμα… Η Ευρώπη, όμως, ποτέ στη σύγχρονη μεταπολεμική Ιστορία δεν έκανε ένα μεγάλο βήμα δουλεύοντας μόνο με το ένα ή το άλλο μοτέρ. Μόνο δηλαδή με τη Γαλλία ή τη Γερμανία. Το κατέδειξε με δραματικό, μάλιστα, τρόπο η πρόσφατη οικονομική κρίση, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα κινδύνεψε να καταρρεύσει.
Η δύναμη λειτουργίας του γαλλογερμανικού άξονα είναι αναμφισβήτητα η ατμομηχανή της Ευρώπης. Ο Μακρόν λοιπόν φαίνεται ότι είναι η εξαιρετική περίπτωση για να αναβιώσει η ιστορική συνεργασία των δύο εταίρων, τύπου Σμιτ και Ζισκάρ Ντ’ Εστέν ή Κολ και Μιτεράν.
Είναι χαρακτηριστικό και αισιόδοξο για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα, ότι Μέρκελ και Μακρόν άρχισαν να διαμορφώνουν ένα καινούργιο πλαίσιο συναντίληψης απέναντι στις δύο υπερδυνάμεις, τις ΗΠΑ και την Κίνα.
Αρχίζουν να χτίζουν μια ιδεολογία ευρωπαϊκού πατριωτισμού, ο οποίος θα καταστήσει επουσιώδεις σταδιακά τις εθνικές κορώνες.
Μιλούν για μια νέα Ευρώπη που θα συγκρίνεται και θα κοιτάει στα μάτια την Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες και συνεργάζονται για το πώς θα βάλουν φραγμούς στην εξαγορά μεγάλων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, σε κρίσιμους κλάδους της οικονομίας, από ξένα κεφάλαια, κυρίως με προέλευση την Κίνα.