Ως έμμεση κριτική προς την κυβέρνηση Τραμπ και τη δρομολογούμενη φορολογική μεταρρύθμιση ερμηνεύουν τα διεθνή ΜΜΕ την έκθεση του ΔΝΤ για τη δημοσιονομική πολιτική. Αυτήν τη φορά, το Ταμείο δράττεται της ευκαιρίας να επισημάνει τη διευρυνόμενη εισοδηματική ανισότητα στις ανεπτυγμένες οικονομίες και τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει στην αντιμετώπισή της η προοδευτική αύξηση των φορολογικών συντελεστών σε αναλογία με το ύψος των εισοδημάτων. Οι επισημάνσεις του Ταμείου δημοσιοποιούνται σε μια στιγμή όπου η κυβέρνηση Τραμπ προωθεί μειώσεις φόρων για τους πλούσιους και τις επιχειρήσεις. Στην ίδια έκθεση, το ΔΝΤ εξετάζει δύο ακόμη ενδεχόμενες λύσεις για τη μείωση της ανισότητας, το βασικό εγγυημένο εισόδημα για κάθε πολίτη και την αύξηση των δημοσίων δαπανών για την παιδεία και την υγεία.
Αναγνωρίζει ότι τα τελευταία 30 χρόνια η παγκοσμιοποίηση και η τεχνολογική πρόοδος οδήγησαν στην ανάδυση οικονομιών όπως της Κίνας και της Ινδίας, περιορίζοντας την εισοδηματική ανισότητα σε μακροσκοπική κλίμακα. Διαπιστώνει, ωστόσο, ότι το ίδιο χρονικό διάστημα οι ίδιες αιτίες οδήγησαν σε διεύρυνση των ανισοτήτων σε πολλές χώρες. Τονίζει ότι οι ανεπτυγμένες χώρες εφαρμόζουν φορολογικές πολιτικές που περιορίζουν την ανισότητα σε μεγαλύτερο βαθμό από τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, στις οποίες οι φορολογικές πολιτικές δεν έχουν εξίσου αναδιανεμητικό χαρακτήρα. Στις ανεπτυγμένες οικονομίες η φορολογία αμβλύνει την εισοδηματική ανισότητα, με το 1/3 της μείωσης της ανισότητας να προέρχεται από τους φόρους, ενώ συνεισφέρουν σημαντικά οι συντάξεις.
Επισημαίνει, ωστόσο, ότι η προοδευτική αύξηση των φορολογικών συντελεστών, αναλόγως του ύψους των εισοδημάτων, έχει εγκαταλειφθεί σε πολλές από τις μεγάλες οικονομίες. Στις πλούσιες χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ οι ανώτεροι φορολογικοί συντελεστές έχουν μειωθεί δραματικά τα τελευταία 35 χρόνια. Από το 62%, στο οποίο έφταναν το 1981, στο 35% το 2015. Σε ό,τι αφορά το βασικό εισόδημα για όλους, το ΔΝΤ το σχολιάζει ως μια δυνατότητα για όσες χώρες θέλουν να ενισχύσουν βραχυπρόθεσμα το δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας. Προσθέτει, ωστόσο, πως, «για να παραμείνει βιώσιμη η δημοσιονομική πολιτική, το μέτρο πρέπει να χρηματοδοτηθεί από ισόποσες αυξήσεις φόρων ή μειώσεις δαπανών, όπως, για παράδειγμα, η κατάργηση ορισμένων γενικευμένων επιδοτήσεων τιμών ή η διεύρυνση των φόρων κατανάλωσης, συμπεριλαμβανομένων και των φόρων στην κατανάλωση επιβλαβών ειδών». Σύμφωνα με το ΔΝΤ, αν το βασικό εγγυημένο εισόδημα ορισθεί στο 25% του διάμεσου εισοδήματος (ως διάμεσο ορίζεται η μεσαία τιμή ανάμεσα σε ένα σύνολο τιμών), το δημοσιονομικό κόστος του θα ανέρχεται περίπου στο 6% με 7% για τις ανεπτυγμένες οικονομίες και στο 3% με 4% για τις αναδυόμενες και τις αναπτυσσόμενες.