Το 2017 ήταν μία ιδιαίτερα καλή χρονιά για τον Τζέιμι Ντίμον, τον διευθύνοντα σύμβουλο της επενδυτικής τράπεζας JPMorgan Chase. Το διοικητικό συμβούλιο ενέκρινε συνολικές αποδοχές (μισθός, μπόνους, μετοχές κ.λπ.) αυξημένες κατά 5,4% από το 2016, με το συνολικό ποσόν να ανέρχεται σε 29,5 εκατ. δολάρια. Σύμφωνα με το Βloomberg είναι το δεύτερο υψηλότερο πακέτο που έλαβε στη θητεία από το 2005, όταν ανέλαβε τα ηνία της JPMorgan Chase: το προηγούμενο και ακόμα ογκωδέστερο πακέτο ήταν το 2007, όταν εισέπραξε ούτε λίγο ούτε πολύ σχεδόν 50 εκατ. δολάρια (49,9 εκατ. δολ., για την ακρίβεια).
Χάσμα
Οπως γίνεται αντιληπτό, το χάσμα με τον μέσο όρο του μισθών των εργαζομένων στην τράπεζα είναι τεράστιο. Σύμφωνα με στοιχεία, που ανέλυσε η Συνομοσπονδία Αμερικανικών Σωματείων, στην Αμερική ο μέσος ετήσιος μισθός, συμπεριλαμβανομένων διαφόρων επιπλέον παροχών, μπόνους και μετοχών, φθάνει για τους διευθύνοντες/ διευθύνουσες συμβούλους (CEO) των εταιρειών του S&P 500 περίπου τα 13,1 εκατ. δολάρια και είναι 347 φορές υψηλότερος από τον μέσο ετήσιο μισθό των υπαλλήλων ύψους 37.000 δολαρίων. Σχεδόν αντίστοιχα είναι τα δεδομένα και στη Βρετανία, σύμφωνα με το Bloomberg. Η μέση αμοιβή ενός CEO φθάνει τα 8 εκατ. δολάρια, 201 φορές περισσότερα από τον μέσο μισθό των σχεδόν 40.000 δολαρίων.
Μέχρι στιγμής, οι ίδιες οι αμερικανικές εταιρείες τηρούν εν κρυπτώ τα στοιχεία που δείχνουν την αναλογία μεταξύ των αποδοχών στα ανώτερα κλιμάκια και των μισθών των απλών υπαλλήλων. Ωστόσο, όπως αναφέρει ο Αντερς Μέλιν στο Bloomberg BusinesWeek, σύντομα θα αναγκαστούν να το κάνουν. Αυτό προβλέπει μεταξύ άλλων η νομοθεσία Ντοντ – Φρανκ του 2010, ώστε να πέσει άπλετο φως στο διευρυνόμενο χάσμα αμοιβών μεταξύ κορυφής και βάσης. Οσοι τίθενται κατά αυτής της διάταξης, υποστηρίζουν πως απλώς θα ενοχλήσει τους διευθύνοντες συμβούλους και δεν θα χρησιμεύσει στους επενδυτές. Οι εταιρείες που πρέπει να ανταποκριθούν είναι όσες έχουν εισαχθεί στο χρηματιστήριο, ενώ ορισμένες ανησυχούν για το ποιος θα είναι ο αντίκτυπος από τις αποκαλύψεις στον Τύπο και τα Μέσα. Πάντως, δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί ο μέσος όρος των αποδοχών των επιμέρους υπαλλήλων: θα υπολογίσει η κάθε εταιρεία το πόσους υπαλλήλους διέθετε μία οποιαδήποτε ημέρα στο τελευταίο τρίμηνο του προηγούμενου οικονομικού έτους, συνδυάζοντας και τους μισθούς για τους Αμερικανούς και τους μη, τους πλήρως και τους μερικώς απασχολουμένους.
Ουδείς αποκλείει το ενδεχόμενο η αναλογία να αποδειχθεί παραπλανητική, μιας και δεν υπάρχει ενιαίος χαρακτήρας αμοιβών σε όλο το εύρος των οικονομικών κλάδων: oι επενδυτικές τράπεζες, λόγου χάριν, πληρώνουν καλά τους εργαζομένους τους, οπότε θα δίνουν καλύτερη εικόνα. Αλλες εταιρείες, όπως εκείνες στον κλάδο του λιανεμπορίου, βασίζονται αρκετά σε ημιαπασχολουμένους, που λαμβάνουν περίπου τον ελάχιστο μισθό. Οπότε, ακόμα κι αν ο διευθύνων της τραπέζης εισπράττει περισσότερα από εκείνον στο λιανεμπόριο, το χάσμα με τους υπαλλήλους του είναι μικρότερο. Στόχος των εμπνευστών της διάταξης αυτής περί ενδοεταιρικής αναλογίας αμοιβών ήταν να δοθεί κίνητρο για να χαλιναγωγηθεί η αλόγιστη αύξηση των όσων κερδίζουν οι επικεφαλής των ομίλων.