Η Γερμανία φαίνεται να αλλάζει εντυπωσιακά, για το δικό της συμφέρον, το οποίο όμως συνταυτίζεται με το συλλογικό συμφέρον της Ευρώπης. Αυτό είναι το πιο σημαντικό σημείο στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης σήμερα και αυτό είναι το γόνιμο πολιτικό άλμα το οποίο πιστώνονται, εκτός από την Αγκελα Μέρκελ, ο Εμανουέλ Μακρόν αλλά και ο επικεφαλής του SPD Μάρτιν Σουλτς. Η Γερμανία έχει συνειδητοποιήσει πλέον ότι δεν μπορεί από μόνη της να πορευτεί αποτελεσματικά και να κερδίσει στην παγκόσμια ανταγωνιστική κούρσα των κολοσσιαίων συμφερόντων, οικονομικών και γεωπολιτικών, στην οποία τρέχουν και συγκρούονται οι Ηνωμένες Πολιτείες, η διαρκώς ανερχόμενη Κίνα και η απρόβλεπτη Ρωσία. Η Ευρώπη, ενωμένη, μπορεί όντως να σταθεί ικανοποιητικά σε αυτό το στρατηγικό παιγνίδι, ως ενιαία και συμπαγής δύναμη όμως. Δεν μπορεί να σταθεί με τη σημερινή της ημιτελή δομή, το απέδειξε άλλωστε η κρίση. Ούτε, ακόμη περισσότερο, θα μπορούσε να επιβιώσει σε αυτό τον «πόλεμο» κατακερματισμένη, σε ξεχωριστά εντελώς εθνικά κράτη, χωρίς συνοχή. Το ίδιο ισχύει και για τη Γερμανία και ας είναι η μεγαλύτερη χώρα-μέλος. Αποκομμένη από τον ευρωπαϊκό κορμό, μόνη της, δεν θα μπορούσε να παίξει επί ίσοις όροις με τους άλλους στρατηγικούς ανταγωνιστές της, τις υπερδυνάμεις που προαναφέραμε. Δεν θα είχε τύχη σπουδαία, θα υποβαθμιζόταν σε θέση, σε ρόλο και οφέλη…
Η υπερψήφιση της κυβερνητικής συνεργασίας υπό τη Μέρκελ, από το συνέδριο των Σοσιαλδημοκρατών την περασμένη Κυριακή (απομένει η επιβεβαίωση από τα 400.000 μέλη της βάσης), αντικατοπτρίζει αυτή την αλλαγή που παρατηρούμε στην πολιτική τάξη πραγμάτων της Γερμανίας, σε πλήρη σύμπνοια εννοείται με τα συμφέροντα και την κατεύθυνση την οποία εκφράζει και η οικονομική ελίτ της χώρας. Εάν υποθέσουμε ότι ο Σόιμπλε όντως –όπως παρουσιάζεται– είναι ο πιο συνεπής εκφραστής της γερμανικής οικονομικής ελίτ, τότε δεν είναι καθόλου τυχαίο πως στη συνέντευξή του, την εβδομάδα αυτή, στη γαλλική «Μοντ», μιλάει με εξαιρετικά λόγια για τον ρόλο της Γαλλίας στο μέλλον, για τον Μακρόν και το υψηλό ενδιαφέρον των Γερμανών για τη Γαλλία. Να το πούμε με άλλα λόγια, η Γερμανία συνειδητοποίησε ότι το μέλλον της φωτίζεται, προστατεύονται και ενδυναμώνονται τα συμφέροντά της, οικονομικά και πολιτικά, μόνο μέσα από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Αυτό εξυπακούεται ότι παίρνει την ιδανική του μορφή μέσα από τη στενή πράγματι συνεργασία με τη Γαλλία και μια καλύτερη ισορροπία με τους άλλους εταίρους. Οχι μόνο γιατί είναι απαραίτητο να δουλέψουν και οι δύο μεγαλύτερες χώρες-μέλη πολύ και μαζί, για να σηκώσουν το τεράστιο ιστορικό project που λέγεται ενωμένη Ευρώπη, αλλά και γιατί, επιπλέον, ο Μακρόν και η Γαλλία αποτελούν και ένα καταπληκτικό πολιτικό άλλοθι για τη Γερμανία. Χωρίς τη Γαλλία είναι αλήθεια ότι η Γερμανία μπορεί να ξυπνάει ακόμη παλαιά σύνδρομα, φόβου και ανησυχίας, για τις κινήσεις της…
Οπως πολύ κρίσιμη είναι και η πολιτική στάση που τηρεί με συνέπεια ο Μάρτιν Σουλτς, υποστηρίζοντας τη συνεργασία με τη Μέρκελ για μία ακόμη θητεία και ας εμφανίζει αυτή η προοπτική, βραχυπρόθεσμα, τον κίνδυνο του πολιτικού κόστους. Ο Σουλτς και το «μανιφέστο» που συντάχθηκε από τους πιθανούς αυριανούς εταίρους στη Γερμανία –το υπογραμμίζαμε και την προηγούμενη Κυριακή– προτάσσουν την Ευρώπη στην κορυφή της γερμανικής πολιτικής ατζέντας. Θέτουν άμεσες και σημαντικές προτεραιότητες για τη διαδικασία της ενοποίησης. Αποδεικνύεται λοιπόν πως και ο Σουλτς είναι μια καθοριστική παράμετρος στη «μεγάλη ευρωπαϊκή στροφή» των Γερμανών. Αποτελεί και αυτός με τη σειρά του ένα πολύ καλό πολιτικό τεκμήριο για την Αγκελα Μέρκελ και το «πέρασμα» αυτής της αλλαγής στη γερμανική κοινή γνώμη, η οποία παρουσιάζει αρκετά στοιχεία εθνικού εγωισμού. Ο ίδιος ο Σουλτς, ας θυμηθούμε, ότι ευχήθηκε την ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης μέχρι το 2025!