Επειτα από οκτώ χρόνια στα χέρια του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, του ανθρώπου που έγινε συνώνυμο της σκληρής λιτότητας, ο σχηματισμός νέου μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού στη Γερμανία επιστρέφει στο χέρια των Γερμανών Σοσιαλιστών το σημαντικότερο και κρισιμότερο υπουργείο της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής οικονομίας, το υπουργείο Οικονομικών. Αναλαμβάνοντας το χαρτοφυλάκιο των Οικονομικών, ο Σοσιαλδημοκράτης Ολαφ Σολτς θα έρθει σύντομα αντιμέτωπος με τις προσδοκίες των εταίρων της Γερμανίας για χαλάρωση της λιτότητας στην Ευρωζώνη, για μεγαλύτερη αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της, αλλά και για νέα ώθηση στη μεταρρύθμισή της που παραμένει σε στασιμότητα. Και το ερώτημα είναι σε πόσες από αυτές θα μπορεί ή θα θέλει να ανταποκριθεί. Και αυτό επειδή διίστανται οι απόψεις ως προς το αν ο διορισμός του στο υπουργείο Οικονομικών σηματοδοτεί πράγματι ουσιώδη αλλαγή στην ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας.
Μιλώντας στην Deutsche Welle ο Γκρεγκ Κρέμερ, κορυφαίος οικονομολόγος της γερμανικής τράπεζας Commerzbank, τόνισε ότι δεν πρέπει να υποτιμηθεί ο αντίκτυπος που θα επιφέρει η αλλαγή στην ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών. Εκτιμά ότι συνεπάγεται απόκλιση από την πολιτική Σόιμπλε σε ό,τι αφορά την ευρωπαϊκή ενοποίηση και την αντιμετώπιση των χωρών της περιφέρειας. Από τα κρισιμότερα αιτήματα που θα τεθούν εκ νέου είναι η έκδοση κοινού χρέους της Ευρωζώνης, των λεγόμενων «ευρωομολόγων», μιας μορφής αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης στην οποία έως τώρα έχει εναντιωθεί σθεναρά το Βερολίνο. Η προσδοκία για μια πιο θετική στάση της Γερμανίας στο θέμα ενδέχεται να έχει συνδράμει τελευταία στην άνοδο της τιμής των ομολόγων χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Οπως σχολίασε στο Reuters ο Πίτερ Τσάτγουελ, στέλεχος της επενδυτικής Mizuho, «η διαφορετική ευρωπαϊκή γεύση της νέας κυβέρνησης είναι θετική είδηση για τους επενδυτές, για τις αποδόσεις των ομολόγων και για όποιον επιθυμεί μια καλά δομημένη και βιώσιμη Ευρώπη».
Αναμένεται, άλλωστε, να ασκηθούν πιέσεις στο Βερολίνο, προκειμένου να προχωρήσει το σχέδιο της τραπεζικής ένωσης, το οποίο έχει καθηλωθεί εξαιτίας της αντίστασης της Γερμανίας κυρίως σε ό,τι αφορά τη σύσταση ενιαίου μηχανισμού ασφάλισης καταθέσεων – αναμφίβολα πρόκειται για σημαντική διάσταση της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Εως τώρα, όμως, το Βερολίνο αντιστέκεται. Δεν θέλει να επιβαρυνθούν οι Γερμανοί φορολογούμενοι με το κόστος από την κατάρρευση τραπεζών του ευρωπαϊκού Νότου, όπως, για παράδειγμα,των τραπεζών της Ιταλίας, που βαρύνονται με δυσβάστακτο όγκο μη εξυπηρετούμενων δανείων. Παράλληλα, όμως, ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός αναθερμαίνει τις προσδοκίες της Γαλλίας για μεγαλύτερη σύγκλιση των γερμανικών θέσεων με τις γαλλικές. Την προσδοκία αυτή της δεύτερης ευρωπαϊκής οικονομίας έσπευσε να εκφράσει στη διάρκεια της εβδομάδας ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μπρινό Λε Μερ. Καρπός της σύγκλισης αναμένεται να είναι η πολυσυζητημένη μετατροπή του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης (ESM) σε Νομισματικό Ταμείο της Ευρωζώνης.