Τρεις εβδομάδες προ των εκλογών για το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο πολιτικός διάλογος στη χώρα μας διε-ξάγεται γύρω από οποιαδήποτε άλλα θέματα εκτός από τα μείζονα ευρωπαϊκά ζητήματα και τα συμφέροντα της Ελλάδας που άπτονται των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Πρόκειται για ακόμη μία έκφραση του πολιτικού επαρχιωτισμού που εξακολουθεί να κυριαρχεί στο εγχώριο κομματικό σύστημα, παρά το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται μπροστά σε προκλήσεις που υπερβαίνουν κατά πολύ τα εθνικά της όρια και είναι φύσει αδύνατο να διαχειριστεί τη μοίρα της χωρίς τη διαρκή υποστήριξη της Ευρώπης. Τα συμφέροντα της Ελλάδας είναι αναπόφευκτα ταυτισμένα, και μάλιστα απόλυτα, με την περαιτέρω ενίσχυση της διαδικασίας ενοποίησης, αυτό που συνηθίζουμε να λέμε «περισσότερο Ευρώπη» ή για την ακρίβεια ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Το μέλλον της Ελλάδας είναι η Ευρώπη, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία εν μέσω της παγκοσμιοποίησης και των μεγάλων διαρθρωτικών αδυναμιών που χαρακτηρίζουν την ελληνική οικονομία. Η Ελλάδα θα είχε γίνει θρύψαλα μετά τη χρεοκοπία του κράτους το 2008, εάν δεν ανήκε στο ευρώ και εάν δεν είχε τη συνεχή προστασία από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, το Παρίσι και τη Φρανκφούρτη. Η Ελλάδα επιβίωσε γιατί ανήκε στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια και περί αυτού σήμερα δεν υπάρχει η παραμικρή αμφισβήτηση. Η συγκεκριμένη ιστορική αλήθεια θα πρέπει, για παράδειγμα, να είναι ένα βασικό στοιχείο του προεκλογικού διαλόγου, ενόψει της 26ης Μαΐου. Θα πρέπει να ειπωθεί ότι εκτός του ευρωπαϊκού πλαισίου η χώρα θα είχε δεχθεί την ανελέητη επίθεση των διεθνών αγορών και θα είχε υποβαθμιστεί σε έναν βαλκανικό τόπο πολύ φτωχότερο σε σύγκριση με σήμερα. Με ό,τι αυτό θα μπορούσε να σημαίνει στη συνέχεια για την πολιτική τάξη και τη δημοκρατία. Και στο εξής, η Ελλάδα θα παραμείνει κουτσή οικονομικά χωρίς την Ευρωπαϊκή Ενωση, διότι δεν θα μπορέσει να προωθήσει καμία μεταρρύθμιση που θα την κάνει παραγωγικότερη και θα προσελκύσει επενδύσεις για δουλειές.
Είναι συμφέρον κάθε μικρής χώρας σήμερα, εν μέσω της παγκοσμιοποίησης των αγορών και των μεγάλων γεωπολιτικών συγκρούσεων που σημειώνονται στον πλανήτη, η ένταξη και η συμπόρευση εντός ενός ισχυρού οικονομικού και πολιτικού συνασπισμού. Πολύ δε περισσότερο εντός μιας συμμαχίας που κινείται με την προοπτική της ενοποίησης και στην οποία εξακολουθούν χώρες μικρές να έχουν φωνή, ισότιμη ψήφο ακόμη και το δικαίωμα βέτο. Η Ευρώπη, ισχυρή και ενωμένη, ήταν και παραμένει περισσότερο από κάθε άλλη φορά σήμερα το κορυφαίο εθνικό συμφέρον για την Ελλάδα. Αυτό θα πρέπει να γίνει κατά το δυνατόν κοινή συνείδηση στους Ελληνες πολίτες και οι ευρωεκλογές ήταν ακόμη μία καλή αφορμή. Για να αποφύγουμε και επαναλήψεις τύπου 2015. Περισσότερο από ποτέ ίσως άλλοτε, ο τόπος μας έχει σήμερα την ανάγκη της ευρωπαϊκής ομπρέλας, για να μην απολέσει εθνικές στρατηγικές θέσεις, να διατηρήσει τον ρόλο του και να προστατέψει τα σύνορα του.
Ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην εύφλεκτη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, στην οποία ξετυλίγονται τώρα ζωτικά γεωπολιτικά συμφέροντα, τόσο μεταξύ των υπερδυνάμεων όσο και των χωρών των τριών ηπείρων που την περιβάλλουν. Είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα μόνο όλα όσα συμβαίνουν σχετικά με τα ενεργειακά κοιτάσματα της Ελλάδας και της Κύπρου, από τη μία, και της επιθετικότητας, από την άλλη, που εκδηλώνει με κάθε αιτία η Τουρκία, κλιμακώνοντας τις διεκδικήσεις της. Η Ελλάδα απολαμβάνει τη θέση ενός γερού δυτικού συστήματος (για να μην υποτιμούμε και το ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών) και ζει πρωτίστως την υπεροχή ενός διακριτού μέλους του πυρήνα της Ευρώπης, το οποίο αποτελεί το θαλάσσιο σύνορο της Γηραιάς Ηπείρου με την Τουρκία και την Ασία. Η εντυπωσιακή υποστήριξη της Ευρώπης στο μεταναστευτικό πρόβλημα τα λέει όλα. Είναι σαφές συνεπώς με ποιον γνώμονα οφείλει να κινείται η Ελλάδα και τι να αντανακλούν οι πολιτικοί της ηγέτες.