Από τις 11 Σεπτεμβρίου, τα κράτη της Δύσης «ανασκάπτουν» σειρές προβλημάτων στον τομέα της εξωτερικής τους πολιτικής και των χρηματοπιστωτικών τους συστημάτων, που τα βάραινε η ελαφρά αμέλεια ή ακόμη και κάτι χειρότερο. Οι φήμες περί αθέτησης των οικονομικών υποχρεώσεων της Αργεντινής τούς υπενθυμίζουν ότι και στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα υπάρχουν παρόμοια προβλήματα. Και στον τομέα αυτόν, όπως φαίνεται, η αδράνεια δεν αποτελεί πλέον μία επιλογή.
Η αδράνεια είναι -δυστυχώς- η καλύτερη περιγραφή της μεθοδολογίας των Δυτικών στην μεταρρύθμιση του «διεθνούς χρηματοπιστωτικού οικοδομήματος», ασχέτως του ότι από την εποχή της ασιατικής κρίσης του 1997-98, αρκετοί αρμόδιοι έχουν διατυπώσει σωρεία απόψεων επί του θέματος. Μια πρόσφατη έκθεση της «ομάδας των προσωπικοτήτων των χωρών με αναδυόμενες αγορές» -απαρτιζόμενη από πρώην υπουργούς οικονομικών και πρώην κεντρικούς τραπεζίτες από την Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική- παρέχει ιδέες αναφορικά με την ενδεικνυόμενη δράση. Τα μέσα θεραπείας που προτείνουν είναι περισσότερο μέτρα επιθυμίας παρά συγκεκριμένο σχέδιο λύσεων. Παρόλα αυτά, θεωρούνται χρήσιμες προτάσεις για το πώς οι χώρες που έχουν υψηλό εξωτερικό χρέος θα μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τα δανειακά τους προβλήματα, χωρίς να καταστρέψουν την εμπιστοσύνη προς τις αναδυόμενες αγορές. Στην έκθεση αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι ορισμένες χώρες έχουν κάνει σοβαρή πρόοδο στο θέμα της ενίσχυσης της διαφάνειας και του ανοίγματος των αγορών τους.
Στην παρούσα κρίση, όμως, σε χώρες όπως η Τουρκία και η Αργεντινή η διαφάνεια δεν επαρκεί. Και οι δύο χώρες έχουν ξεφύγει από την τροχιά τους και έχουν δημιουργήσει «αβάσταχτα» χρέη. Η Αργεντινή βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να προσπαθεί εθελοντικώς να επαναπροσδιορίσει το εξωτερικό της χρέος, χωρίς καμία επίσημη βοήθεια. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει προσφέρει σημαντική βοήθεια προς την Αργεντινή, αλλά δεν μπορεί να τις προφέρει σανίδα σωτηρίας.
Η προαναφερθείσα έκθεση διατυπώνει δύο προτάσεις: Η πρώτη λέει ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ομάδα των Επτά, θα πρέπει να στηρίξουν τους όρους αποπληρωμής του χρέους μιας χώρας τη στιγμή κατά την οποία και η ίδια επεξεργάζεται ένα σχέδιο με τους πιστωτές της. Η δεύτερη λέει ότι οι υπερχρεωμένες χώρες θα πρέπει να σκεφθούν τη δημιουργία μιας πλέον μακρόχρονης διαδικασίας πτωχεύσεως έναντι των κυριοτέρων πιστωτών τους.
Ο βαθμός της υποστήριξης μεταξύ των συντακτών της έκθεσης αναφορικά με την εξέταση της πρότασης αυτής είναι εντυπωσιακός. Στο παρελθόν οι χώρες της Λατινικής Αμερικής έχουν απορρίψει το ενδεχόμενο συστάσεως ενός δικαστηρίου πτωχεύσεων, φοβούμενες ότι συχνά θα ετίθετο το θέμα της αξιολογήσεώς τους από απόψεως του ρίσκου, με αποτέλεσμα την απομάκρυνση των επενδυτών κεφαλαίων από τις αγορές τους.