«Ζεύγη» παντού. Μετά την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, την Τρίτη, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Τράπεζα της Αγγλίας, αν και κάπως πιο απροειδοποίητα, αποφάσισαν μείωση των επιτοκίων τους κατά μισή ποσοστιαία μονάδα αντί απλώς κατά 0,25%. Παρ’ όλα αυτά, ενώ η επιτροπή νομισματικής πολιτικής της Βρετανίας απηχούσε τους φόβους της Fed σχετικά με τις προοπτικές της οικονομίας, προειδοποιώντας ότι η παγκόσμια επιβράδυνση μπορεί εν τέλει να είναι βαθύτερη και μακροβιότερη απ’ ό,τι θεωρήθηκε αρχικά, η ΕΚΤ δεν φάνηκε να συμμερίζεται τέτοια ανησυχία. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Βιμ Ντούιζενμπεργκ, περιέγραψε τη μείωση των επιτοκίων ως απόπειρα για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του κοινού και χαρακτήρισε μάλλον απίθανη την τεχνική ύφεση.
Οι πράξεις μιλούν δυνατότερα από τα λόγια -και σίγουρα με πολύ μεγαλύτερη σαφήνεια απ’ ό,τι τα αντιφατικά ανακοινωθέντα που συνηθίζει να εκδίδει η ΕΚΤ. Η μείωση των επιτοκίων στο 3,25% είναι συνεπώς ευπρόσδεκτη, έστω κι αν καθυστέρησε υπερβολικά. Ωστόσο, η ΕΚΤ, παρ’ όλη την αφοσίωση και την εμμονή της στη σταθερότητα των τιμών, θα πρέπει να παραδεχθεί τη σημασία που έχει η οικονομική δραστηριότητα στις μελλοντικές προοπτικές του πληθωρισμού. Και οι προοπτικές της οικονομικής δραστηριότητας στην Ευρώπη σαφώς έχουν επιδεινωθεί σε σημαντικό βαθμό. Η βιομηχανική εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη βρίσκεται σήμερα σε επίπεδα χαμηλότερα από εκείνα στα οποία είχε διαμορφωθεί στις αρχές της ύφεσης των ετών 1992-93.
Η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει τις ίδιες ανισορροπίες μ’ εκείνες των ΗΠΑ: έχει πολύ λιγότερο κεφαλαιουχικό εξοπλισμό να ξετυλίξει. Ούτε οι Ευρωπαίοι καταναλωτές αντιμετωπίζουν την ίδια ανάγκη για αποκατάσταση των χρηματοοικονομικών τους. Ωστόσο, από τη στιγμή που ο πληθωρισμός πέφτει με ταχύτερους ρυθμούς, η επίδραση της νομισματικής χαλάρωσης είναι εξίσου αμβλεία. Παρ’ όλο που η Ευρώπη κατά πάσα πιθανότητα θα υποφέρει πολύ λιγότερο από τις ΗΠΑ κατά τα ερχόμενα ένα ή δυο τρίμηνα, δεν θα διαφύγει ολοκληρωτικά. Η ΕΚΤ άργησε υπερβολικά να το παραδεχθεί αυτό.
Τα στοιχεία, όμως, παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Σε γενική κλίμακα, τα κράτη-μέλη του ΟΟΣΑ, που διοχετεύουν μεγάλα κεφάλαια στον κοινωνικό τομέα εμφανίζουν, την ίδια στιγμή, υψηλό δείκτη ανταγωνιστικότητας. Η Ολλανδία, η Φινλανδία, η Δανία, η Σουηδία και η Νορβηγία ξοδεύουν περισσότερο από το 30% του ΑΕΠ σε κοινωνικές δαπάνες. Ωστόσο, βάσει των πορισμάτων της έρευνας του IMD σε αυτές τις χώρες καταγράφεται ο υψηλότερος δείκτης ανταγωνιστικότητας σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο.