Αν και η έκπληξη που υποσχόταν ο ανασχηματισμός τελικά δεν ήλθε, είναι βέβαιο ότι οι επόμενοι μήνες θα αποτελέσουν μια κρίσιμη δοκιμάσια για το οικονομικό επιτελείο.
Με απόλυτα κυρίαρχο, όπως εξάλλου αναμενόταν, τον κ. N. Χριστοδουλάκη, η κυβέρνηση θα επιχειρήσει την τελευταία έξοδο προς την κοινωνία, που παραστατικά περιέγραψε προχθές ο κ. Σημίτης, ως χάρτη για την πραγματική σύγκλιση.
Αν και το υποτιθέμενο περιεχόμενο του χάρτη ή της χάρτας κατά τον κ. Χριστοδουλάκη, είναι τελείως ακαθόριστο, είναι βέβαιο ότι θα επιδιωχθεί να αποτελέσει το συγκριτικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης. H τελευταία επιθυμεί να επανασυνδεθεί με τα πλατιά λαικά στρώματα, και ως τελευταίο όπλο θα χρησιμοποιήσει τις παροχές και την υποσχεσιολογία, που θα περιληφθεί στη χάρτα. Στην ιδια προσπάθεια θα συμπεριληφθεί και η ενδυνάμωση της σχέσης της κυβέρνησης με τους δημοσίους υπαλλήλους, μέσω του νέου μισθολογίου, που όπως έχει δεσμευτεί ο κ. Χριστοδουλάκης θα εφαρμοσθεί από την 1η Ιανουαρίου 2004.
Πέρα από τα σχέδια της κυβέρνησης για να κερδίσει εκ νέου τις εκλογές, υπάρχει και η πραγματικότητα της οικονομίας, που θα πρέπει κάποτε να αντικρίσει χωρις ψευδαισθήσεις η κυβέρνηση. Κατ’ αρχήν, τα δημόσια οικονομικά παραμένουν το μεγάλο αγκάθι της οικονομίας, με τη συγκάλυψη του οποίου έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα και ο (αναβαθμιζόμενος σε υπουργό Δημόσιας Τάξης) πρώην υφυπουργός Οικονομίας κ. Γ. Φλωρίδης. O κ. Χριστοδουλάκης που βρέθηκε στην ίδια θέση το 1996 γνωρίζει καλά τα προβλήματα και το εύρος της ωραιοποίησης των στοιχείων, που ο ίδιος είχε αρχίσει να εφαρμόζει με επιστημονικό και μεθοδικό τρόπο. Με τα χρόνια το πρόβλημα έγινε τεράστιο και ουδέποτε μέχρι σήμερα η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, τόλμησαν να το αντιμετωπίσουν. O κ. Χριστοδουλάκης στα τέλη Οκτωβρίου 2001 (όταν ανέλαβε υπουργός Εθνικής Οικονομίας) είχε υποσχεθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Δεν το έπραξε και στην πορεία αποδείχθηκε ότι επεδίωξε μόνο να κερδίσει χρόνο, ελπίζοντας να βελτιωθεί στη διαδρομή τα διεθνές σκηνικό. Το τελευταίο δεν βελτιώθηκε και το δημοσιονομικό υπόβαθρο της οικονομίας χειροτέρεψε κατά πολύ.
Στο συγκεκριμένο θέμα ο κ. Χριστοδουλάκης θα έπρεπε να είχε πάρει μέτρα χθες, αλλά είναι αμφίβολο αν θα κάνει το οτιδήποτε, καθώς ως πολιτικό υποκείμενο υπόκειται στην ανάγκη να επανεκλεγεί το κόμμα του στις επόμενες εκλογές. H άλλη πλευρά του λόφου είναι η πραγματική οικονομία, με την οποία η ενασχόληση πρέπει να γίνει σοβαρά και όχι τηλεοπτικά, όπως συμβαίνει σήμερα. Στην προχθεσινή του έκθεση το IOBE παρατηρούσε ότι οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, δεν δημιουργούν θέσεις εργασίας. Πριν από λίγο καιρό ο επίτροπος κ. Σόλμπες σημείωνε ότι τα τρισεκατομμύρια κοινοτικών πόρων που έρχονται στην Ελλάδα δεν φθάνουν ποτέ στην κοινωνία. O ίδιος από διακριτικότητα δεν έλεγε τίποτα γι’ αυτό που όλοι γνωρίζουν, ότι δηλαδή οι πόροι καυτευθύνονται σε περίπου 2.000 οικογένειες, που αποτελούν και τη νέα ολιγαρχία της χώρας. Πριν από περίπου δύο εβδομάδες ο κ. Χριστοδουλάκης επιχείρησε να ανοίξει μια συζήτηση για την επέκταση του ωραρίου λειουργίας των καταστημάτων. Δέχθηκε άμεσα τις επιθέσεις των «σοσιαλιστών» συναδέλφων του που δέκριναν στην πράξη του πονηρά κίνητρα. Στις αρχές αυτής της εβδομάδας εμφανίσθηκε να προτείνει προσέλκυση επενδύσεων μέσω φορολογικών συμφωνιών κράτους επιχειρήσεων, κάτι που αν δεν είναι απλά εξαγγελία (στις οποίες επιδίδεται ιδιαίτερα) αποτελεί μια ευχάριστη παρένθεση στην οικονομία της μιζέριας και της φτώχειας. Βέβαια ο κ. Χριστοδουλάκης που από τη Δευτέρα 7 Ιουλίου θα είναι ξανά ο υπουργός Οικονομίας, δεν προήλθε από παρθενογένεση.
Παρά τις θεωρητικές αντι-καρτικιστικές ενατενίσεις του στα διάφορα συνέδρια, ρήξεις στο ενεργητικό του δεν έχει με κανένα από τα βαρίδια της κοινωνίας. Αντε να δούμε αν θα τις επιχειρήσει τώρα.