Το λεγόμενο ιρλανδικό μοντέλο επανήλθε στην επικαιρότητα με την ιδέα της φορολογικής ασυλίας των μεγάλων επενδύσεων, αλλά η πορεία των δύο οικονομιών στην πραγματικότητα αποκλίνει. Είναι ενδεικτικό ότι το διάστημα 1967-1976 το μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ιρλανδίας, από 62% του ευρωπαϊκού μέσου όρου που ήταν, έφθασε στο 118% το 2001.
Αντίθετα, το ελληνικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ διαμορφώθηκε το 2001 στο 65% των 15 κρατών-μελών της E.E. Βρέθηκε δηλαδή στα ίδια επίπεδα με τη δεκαετία 1967-1976, όταν το αντίστοιχο ΑΕΠ ήταν στο 65% του μέσου κοινοτικού.
Πάντως, κατά περίεργο τρόπο το σοσιαλιστικό όνειρο του πρωθυπουργού κ. K. Σημίτη φαίνεται να υλοποιείται στη μακρινή και φιλελεύθερη Ιρλανδία.
Η ανεργία από 14,7% το 1991 έπεσε το 2001 στο 3,8%, ενώ αντίθετα στην Ελλάδα ανέβηκε από το 8,9% στο 11,9%. Χαρακτηριστικό δείγμα της προόδου που συντελέσθηκε στην Ιρλανδία τα τελευταία χρόνια είναι το επίπεδο ανεργίας των νέων που το 1989 ήταν στα επίπεδα του 23%, όσο ήταν και στην Ελλάδα.
Βέβαια σήμερα στην Ιρλανδία η ανεργία των νέων κινείται σε επίπεδα κάτω του 9%, ενώ στην Ελλάδα ξεπερνά το 30%.