Οι κρατικές δαπάνες για την άμυνα και της εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους είναι οι δύο παράγοντες που περιγράφουν αλλά και περιορίζουν την αντοχή της ελληνικής οικονομίας. Πέρα από τις συνήθεις προεκλογικές υπερβολές που εξυπηρετούν την ανάγκη τηλεθέασης, η ελληνική οικονομία έχει πεπερασμένα όρια, τα οποία ακόμα κι αν παραλείπονται τώρα, θα επανεμφανιστούν την επομένη των εκλογών. H επιστροφή στη σκληρή πραγματικότητα είναι αναπόφευκτη, όπως επίσης και η ανάγκη δημοσιονομικής εξυγίανσης, χωρίς την οποία δεν μπορούν να εξοικονομηθούν πόροι ούτε για ανάπτυξη ούτε για κοινωνική πολιτική.
Εάν οι αμυντικές δαπάνες μειωθούν από το 4,5% του ΑΕΠ στο 3% σε χρονικό ορίζοντα μιας 4ετίας και το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους μειωθεί αντίστοιχα από το 5%-5,5% του ΑΕΠ σε 4%, αυτό ισοδυναμεί με εξοικονόμηση πόρων ύψους 500 εκατομμυρίων ευρώ, που μπορούν να διατεθούν για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής.
Αν θέλουμε να έχουμε ανάπτυξη, επισημαίνει γνωστός εμπειρογνώμονας με διεθνή αναγνώριση και πλούσια εμπειρία περί τα δημόσια οικονομικά, τότε πρωτίστως η προσπάθεια πρέπει να εστιασθεί στη συνέχιση της δημοσιονομικής εξυγίανσης, στη μείωση του ελλείμματος και στην ταχύτερη μείωση του χρέους.
Ο περιορισμός της σπατάλης που κατατρώει τα δημόσια οικονομικά, θα μπορούσε να αποτελεί σοβαρή λύση, αλλά όπως εξηγεί ο ίδιος, η σπατάλη δεν μπορεί να περιορισθεί αν δεν αλλάξουν ορισμένα βασικά σημεία. Για παράδειγμα, αναφέρει, όταν το κράτος ζητεί από τη μικρότερη εταιρεία, και βέβαια από όλες τις εισηγμένες στο X.A., κάθε τρίμηνο, δημοσιοποίηση των οικονομικών της στοιχείων, πώς είναι δυνατόν να ανεχόμαστε από μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις, από τα δημόσια νοσοκομεία ή από τους δήμους να μη δίνουν λογαριασμό σε κανένα για τα χρήματα που διαχειρίζονται και τα οποία προέρχονται από τους φόρους που καταβάλλει ο Ελληνας φορολογούμενος πολίτης.