Οσο φιλόξενη χώρα είναι η Ελλάδα για να πραγματοποιήσει κανείς τις διακοπές του τόσο αφιλόξενος τόπος αποδεικνύεται για να υλοποιήσει επενδύσεις στον κλάδο του τουρισμού και όχι μόνο.
Η ανεπάρκεια των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ να χαράξουν τουριστική πολιτική με μεσο-μακροπρόθεσμο ορίζοντα και να δημιουργήσουν σταθερό επενδυτικό περιβάλλον έχει οδηγήσει ξένους τουριστικούς ομίλους στην απόφαση να αποφεύγουν τις επενδύσεις στη χώρα μας κατευθύνοντας τα κεφάλαιά τους σε ανταγωνιστικούς προορισμούς, όπως για παράδειγμα η Τουρκία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι από τον Οκτώβριο του 1993 που επανήλθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ έχουν χρησθεί γενικοί γραμματείς και πρόεδροι στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού 9 πρόσωπα. Το χαρακτηριστικό όλων αυτών των χρόνων ήταν μία ασυνέχεια στην πολιτική, έλλειψη εμπιστοσύνης από τους ξένους τουριστικούς οργανισμούς που είχε άμεσο αντίκτυπο στα μεγέθη του ελληνικού τουρισμού. O πλέον συναλλαγματοφόρος κλάδος της οικονομίας με τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης έμεινε στο περιθώριο, καθώς οι ηγεσίες του τουρισμού αδυνατούσαν να παρακολουθήσουν τις διεθνείς εξελίξεις και τον ανταγωνισμό και δεν μπόρεσαν να διαμορφώσουν πολιτικές ανάπτυξης για τον κλάδο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σε μεγάλο βαθμό λειτουργούσε «αυτόματος πιλότος» για τον ελληνικό τουρισμό.
Στασιμότητα
Η έλλειψη ανταγωνιστικότητας και οι νέοι προορισμοί που πλασαρίστηκαν στην παγκόσμια τουριστική σκηνή, όμως, καθήλωσαν τον ελληνικό τουρισμό σε στασιμότητα την τελευταία τριετία, ενώ δεν συνδέθηκε ποτέ το κορυφαίο γεγονός των Ολυμπιακών Αγώνων με την τουριστική Ελλάδα. Στο πλαίσιο, μάλιστα, της παραπλάνησης επικοινωνιακά ακόμη και προκειμένου τα μεγέθη του τουρισμού να φαίνονται αυξημένα, από το 1994 άρχισαν να περιλαμβάνονται στις αφίξεις των επισκεπτών της χώρας και οι είσοδοι των οικονομικών μεταναστών από την Αλβανία. Ετσι, ξεκινώντας από το 1994 οπότε καταγράφηκαν 238.453 είσοδοι Αλβανών φθάσαμε στο 2002 (τελευταία διαθέσιμα στοιχεία) οπότε καταγράφηκαν περίπου 1,2 εκατ. είσοδοι από την Αλβανία. Τις ίδιες περιόδους άλλοι προορισμοί έκαναν άλματα, διαφοροποιώντας το τουριστικό τους προϊόν και εκσυγχρονίζοντας το προφίλ τους σύμφωνα με τα κατά καιρούς δεδομένα. Τώρα παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων και λίγο πριν από τις εκλογές η ηγεσία του τουρισμού επιχειρεί να αλλάξει τον δημόσιο τουριστικό μηχανισμό ομολογώντας ουσιαστικά ότι οι αλλαγές που είχαν προηγηθεί πριν από περίπου 4 χρόνια ήταν λανθασμένες. Για μία ακόμη φορά δηλαδή διαπιστώνεται ότι η ηγεσία του τουρισμού προχωρεί σε αποσπασματικές και σπασμωδικές κινήσεις χωρίς ουσιαστικά οφέλη για τον ελληνικό τουρισμό.
Γραφειοκρατία
Η σαθρή αυτή η εικόνα φοβίζει τους ξένους να επενδύσουν στην Ελλάδα, αφού γνωρίζουν ότι θα βρεθούν μπροστά στον λαβύρινθο της γραφειοκρατίας και στις δυσκίνητες και αλληλοεξαρτώμενες υπηρεσίες. Τα παραδείγματα πολλά ακόμη και σήμερα ξένων που έχουν δηλώσει ότι θέλουν να επενδύσουν στον τουριστικό κλάδο, αλλά τα όποια σχέδιά τους είναι κολλημένα εδώ και πολλά χρόνια σε συναρμόδιες υπηρεσίες του ελληνικού Δημοσίου, οι οποίες παρέχουν τις απαραίτητες αδειοδοτήσεις. Πολλοί ξενοδοχειακοί όμιλοι με γνωστές αλυσίδες διεθνούς φήμης βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για επενδύσεις ακόμη και σε βαλκανικές χώρες, αλλά όχι στη χώρα μας.
Πέραν όμως των ξένων που αποφεύγουν την Ελλάδα για επενδύσεις παρ’ ότι αναγνωρίζουν τις ευκαιρίες που υπάρχουν, τεράστια δυσκολία στην υλοποίηση των επιχειρηματικών τους σχεδίων λόγω των γραφειοκρατικών αγκυλώσεων αντιμετωπίζουν και οι Ελληνες επιχειρηματίες. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ακόμη και μεγαλοξενοδόχοι που έχουν σε εξέλιξη σήμερα επενδυτικά σχέδια και ώς ένα βαθμό έχουν πρόσβαση σε υπουργικά γραφεία δεν μπορούν να ολοκληρώσουν τις επενδύσεις τους γιατί διαπιστώνονται μεγάλες καθυστερήσεις στην εξασφάλιση αδειοδοτήσεων από υπηρεσίες του Δημοσίου. Εχει καλλιεργηθεί και εμπεδωθεί, πλέον, στις τάξεις των τουριστικών επιχειρηματιών ότι καμία από τις τελευταίες κυβερνήσεις δεν ασχολήθηκε σοβαρά με τα θέματα του τουριστικού κλάδου, γεγονός που οδήγησε πέρυσι τον ελληνικό τουρισμό σε παρατεταμένη κρίση η οποία είναι η χειρότερη των τελευταίων 30 ετών. Σημείο προβληματισμού αποτελεί και η χρηματοοικονομική κατάσταση του κλάδου, η οποία τόσο βραχυχρόνια όσο και μακροχρόνια δεν θεωρείται ικανοποιητική. H ίδια εικόνα παρατηρείται και στους άλλους κλάδους του τουρισμού οι οποίοι βαίνουν προς μαρασμό, καθώς οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν αντιμετώπισαν σοβαρά τα προβλήματα που υπήρχαν στην πορεία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στις αρχές τις δεκαετίας του ’80 περί τις 30 εταιρείες με κρουαζιερόπλοια που διέθεταν ελληνική σημαία δραστηριοποιούνταν στη χώρα μας και την ολυμπιακή χρονιά του 2004 δεν θα υπάρχει ούτε μία. Αλλά και στον χώρο των επαγγελματικών σκαφών η κατάσταση είναι απογοητευτική. Το 1995 υπήρχαν 5.250 επαγγελματικά σκάφη αναψυχής με ελληνική σημαία και σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του 2002 ο αριθμός τους περιορίστηκε στα 3.200.