Ομολογώ ότι έρχομαι τελευταίος και καταϊδρωμένος. Δεν είχα καθόλου αντιληφθεί τη νεκρανάσταση της πάλης των τάξεων μέσω του ελληνικού λαϊκο-χιπ-χοπ πολιτισμού. Μέχρι που, το περασμένο Σάββατο, είχα την ευτυχία να παραβρεθώ σε παιδικό πάρτι γενεθλίων. Και μάλιστα στην Κηφισιά, στην άλλη όχθη του ταξικού Ρουβίκωνα. Νήπια, ηλικίας έως 8 ετών το πολύ, χοροπήδησαν ξυπόλητα πάνω στο μαλακό, πολύχρωμο έδαφος ενός παιδότοπου στους ρυθμούς της νέας Διεθνούς, διά χειρός (ή ποδός; Θα σας γελάσω) Φοίβου και διά στόματος Μαζωνάκη. Το άσμα ασμάτων που ακούει στον τίτλο «Το Gucci φόρεμα» ήταν στο ηχογραφημένο ρεπερτόριο του κλόουν που είχε αναλάβει να διασκεδάσει τα παιδιά. Θύελλα ενθουσιασμού στα πιτσιρίκια που ήσαν απολύτως ενήμερα, ενώ εγώ μόλις αφυπνιζόμουν από το μουσικό και κοινωνικό μου σκότος.
Το σοκ έγινε ακόμη μεγαλύτερο, όταν ανακάλυψα ότι η «μπιτάτη» ταξική αφύπνιση συντελέστηκε εδώ και τρεις μήνες και η κόρη μου Βιργινία (παρεμπιπτόντως, μόλις 4,5 ετών) είχε γίνει προ πολλού κοινωνός της. Αυτά παθαίνει κανείς όταν ακούει πολύ Τρίτο. (Αυτό δεν χρειάζεται να διαδοθεί).
Μετά το σοκ, ήρθαν οι δεύτερες σκέψεις. Κατ’ αρχάς, βάσει του μαζωνάκειου άσματος, το ταξικό σύνορο της πρωτεύουσας παραμένει ο Κηφισός. «Γέννημα θρέμμα Δυτικής Αττικής» ο ήρωας του τραγουδιού, που εκφράζει τις επιθετικές ερωτικές του διαθέσεις για τη χλιδάτη γκόμενα των βορείων προαστίων. Βεβαίως, το περιεχόμενο της ερωτικής του επιθυμίας δεν τιμά καθόλου το προλεταριάτο των δυτικών συνοικιών. Είναι ολίγον φετιχιστικό. Αν δηλαδή η γκλαμουράτη νεαρά δεν φορούσε Gucci και φορούσε κάτι σε Escada, Prada ή, για να πάμε και σε προϊόντα μικρομεσαίου εισοδήματος, κάτι σε Zara ή, τέλος, για να πάμε και σε πιο χάλια κατάσταση, αν δεν φορούσε τίποτε, δεν θα του έκανε «κούκου»; (Δεν μπορώ να το πω κομψότερα). Αυτό δεν είναι καθόλου κολακευτικό για τα ταξικά και -κυρίως- τα ερωτικά ανακλαστικά της αθηναϊκής δύσης.
Δεύτερον, υπάρχει κάποια σύγχυση στη χάραξη της κοινωνικής οριογραμμής του λεκανοπεδίου. H Καισαριανή (για της οποίας τις ερωτικές επιδόσεις επαίρεται ο ήρωας του Φοίβου) δεν είναι βεβαίως Δυτική Αττική. Στις μικρές αγγελίες των ακινήτων -για να μιλήσουμε με όρους αγοράς- υπάγεται στα ανατολικά προάστια. Εχετε δει πού έχουν πάει οι τιμές εκεί; Κάτω από 2.500 ευρώ το τετραγωνικό δεν πέφτουν. Αντιθέτως, πολλά από τα άλλοτε θρυλικά βόρεια προάστια ζουν εδώ και μερικά χρόνια την οικιστική τους παρακμή. Το χρήμα που επενδύεται στη γη, τσουλάει εδώ και καιρό προς ανατολικά και νότια. Υπάρχει λοιπόν μια αστοχία στην κατά Φοίβο ταξική γεωγραφία της Αθήνας. Αλλά ας μην το κάνουμε θέμα, γιατί κάποτε οι αστοί είχαν κάνει αγαπημένες τους γειτονιές την πλατεία Κολιάτσου ή το Παγκράτι, που σήμερα εξελίσσονται σε οικιστικά γκέτο των Αλβανών και λοιπών Βαλκάνιων μεταναστών.
Τρίτον, αισθάνομαι την ανάγκη να υπερασπιστώ τους αστούς των βορείων, νοτίων, ανατολικών και δυτικών προαστίων, εν όψει του ταξικού πολέμου που προμηνύει το μαζωνάκειο σάλπισμα. «Θέμα συζήτησης μαντεύω μόδα και κοσμικά, ο κόσμος καίγεται και σεις το δικό σας χαβά». Τσ, τσ, τσ! Παντελώς άδικο. Εγώ, αντιθέτως, διαπιστώνω ένα ρεύμα πολιτικής αφύπνισης και ευαισθησίας στον εγχώριο αστικό κόσμο. Το Vogue, το Elle και το Madame Figaro δεν είναι γι’ αυτούς, είναι για τις ανέμελες γυναίκες των δυτικών συνοικιών (διότι, τι ανάγκη θα έχουν στο εξής αυτές; Θα κάνουν από δύο-τρία παιδιά και θα ζουν πλουσιοπάροχα με τα πολυτεκνικά επιδόματα που θα τους δίνει ο πρωθυπουργός Καραμανλής. ΄H θα παρκάρουν τα παιδιά στους χιλιάδες παιδότοπους που θα φτιάξει ο πρωθυπουργός Παπανδρέου και θα τη βγάζουν όλη μέρα στο κομμωτήριο. E, εκεί τι θα κάνεις; Δεν θα ξεφυλλίσεις κι ένα Elle να περάσει η ώρα;). Τα βόρεια προάστια (σε όποιο σημείο του αθηναϊκού ορίζοντα και αν βρίσκονται) έχουν άλλες ανησυχίες και άλλα διλήμματα. Με ποιους θα πάνε και ποιους θ’ αφήσουν. Με την Αλλαγή της Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης ή με την Αλλαγή της Νέας Δημοκρατικής Παράταξης; Αυτό είναι το ταξικό δίλημμα των ημερών, τουλάχιστον των 43 ημερών που απομένουν μέχρι τις 7 Μαρτίου. Μετά, έχει ο Θεός. Μια κυβέρνηση θα σχηματιστεί. Του κερατά.
Μεταξύ των δύο Αλλαγών το δίλημμα είναι συγκλονιστικό και ωχριά μπροστά στις ανησυχίες του νεο-Ξανθόπουλου της φοίβειας στιχουργίας. Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να λάβουν τις αποφάσεις τους επί του πλήρους προγραμματικού κενού που έχουν παρουσιάσει και οι δύο διεκδικητές της διακυβέρνησης. (Εδώ που τα λέμε, δεν χρειάζεται να παρουσιάσουν καν πρόγραμμα, τζάμπα ο κόπος του Σουφλιά και οι liberal αναδιφήσεις των επιτελών του υποψηφίου προέδρου. Αυτό το στυλ της καθημερινής πλειοδοσίας εξαγγελιών είναι πολύ κοντά στο life style των βορείων προαστίων. Θυμίζει δημοπρασία σε γκαλερί. Μη κρατικά πανεπιστήμια εσύ; Ιδιωτικά εγώ. Κατάργηση των εξετάσεων εσύ; Κατάργηση κι εγώ. Ανασφάλιστη εργασία στους ανέργους εσύ; Μείωση των εισφορών εγώ. Μείωση των εξοπλισμών εσύ; Σε πρόλαβα, το έχω ήδη συζητήσει με τον Ερντογάν εγώ. Με αυτούς τους ρυθμούς, μέχρι τις 7 Μαρτίου δεν θα υπάρχει πεδίο ακάλυπτο από προτάσεις και μέτρα. Απλώς, οι ψηφοφόροι θα πρέπει να κρατούν σημειώσεις. Εξ άλλου, ενεργούς πολίτες δεν θέλουν οι μνηστήρες της εξουσίας;)
Αλλά, για να επανέλθω στο ταξικό δίλημμα των βορείων και λοιπών προαστίων που δεν αντιλαμβάνονται Φοίβος και Μαζωνάκης, το πρόβλημα είναι αλλού. Ποιος (νεο)φιλελευθερισμός είναι προτιμότερος; O fitness, light, ευρω-ατλαντικός και international του Γιωργάκη; ΄H ο πληθωρικός, glamour (Νατάσσας ένεκεν) και ευρω-εθνικός του Κωστάκη; Και ποιος εκ των δύο εξασφαλίζει ότι στο μέλλον δεν θα γίνει καμιά στραβή δυτικά από το ποτάμι (τον Κηφισό και όποιον άλλο ποταμό διαπερνά το κοινωνικό μας συνονθύλευμα) και δεν θα ξυπνήσουν τα «στραβάδια» που ζουν στον κοινωνικό βυθό; Ποιος από τους δύο εγγυάται ότι δεν θα διαταραχθεί η ισορροπία στην κατανομή του πλούτου μέσω του μηχανισμού που αποκαλείται (κατ’ ευφημισμόν) ανάπτυξη; Αυτός με τα ισχυρά «κονέ» στην Ευρώπη και στους ατλαντικούς συμμάχους που υπόσχεται πακτωλό νέων πόρων και επενδύσεων; ΄H ο άλλος, που με το μαγικό ραβδάκι της διαφάνειας θα καταστήσει την Ελλάδα επενδυτικό παράδεισο, ώστε ακόμη και ο Buffet θα στέλνει τα δισεκατομμύριά του με ταχυδρομική επιλογή στον Αλογοσκούφη με τη σημείωση: «Γιώργο μου, κάντα ό,τι θες, σου έχω τυφλή εμπιστοσύνη»; Ποιος απ’ τους δύο διασφαλίζει ότι η χλιδάτη μειοψηφία θα έχει πάντα πρόσβαση στα Gucci της (με μετρητά), ότι η ευημερούσα μεσαία πλειοψηφία θα έχει κι αυτή δικαίωμα στο Gucci της (αλλά με πιστωτική) και ότι πάσχουσα μειοψηφία (ε, τι να κάνουμε, υπάρχει κι αυτή. Ολες οι κοινωνίες έχουν τις αναπηρίες τους) θα διατηρεί ανέπαφο το δικαίωμα της σεξουαλικής εκτόνωσης σε όλα τα (φορεμένα ή αφόρετα) Gucci των βορείων προαστίων, αρκεί τον υπόλοιπο καιρό να μένει σιωπηρή;
Ταξικά διλήμματα υπαρξιακών διαστάσεων, όπως αντιλαμβάνεστε, τα οποία θα λύσουν στις 7 Μαρτίου θήλεις και άρρενες ψηφοφόροι φορώντας τα καλά τους (Gucci ή Ferre). Διλήμματα τα οποία όμως εγώ αδυνατώ να συμμεριστώ. Οποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια. Εξάλλου εγώ είμαι δεν είμαι γέννημα-θρέμμα ούτε βορείων προαστίων ούτε Δυτικής Αττικής, αλλά Δρουγουτίου. Και μην ακούσω κανένα να ρωτάει πού πέφτει το Δρουγούτι. Οπισθεν Interkontinental.