H υπόθεση του Πόρτο Καρράς αποτέλεσε μια εξέλιξη που θα έχει επιπτώσεις στην πολιτική σκηνή. Προσφέρει όμως συμπεράσματα χρήσιμα και σε άλλα πεδία. Περιγράφει, κατ’ αρχήν, ένα μοντέλο επιχειρηματικής δράσης, που απαιτεί κυβερνητική υποστήριξη, τραπεζική συμπαράσταση και ανοδικά χρηματιστήρια προκειμένου να ρευστοποιηθούν υπεραξίες. H επιτυχία του εγχειρήματος εξαρτάται στην πραγματικότητα από την ταχύτητα με την οποία θα συντονιστούν οι παράγοντες αυτοί. Τα προβλήματα προκύπτουν συνήθως από το γεγονός ότι η κυβερνητική γραφειοκρατία δεν είναι αποτελεσματική -όποια μέσα και αν χρησιμοποιηθούν- ενώ μη ελεγχόμενα επίσης είναι τα χρηματιστήρια. Στην προκειμένη περίπτωση ο επιχειρηματικός κίνδυνος δεν προκύπτει τόσο από την αποτυχία προσέλκυσης πελατών όσο από την αδυναμία διευθέτησης των θεμάτων με τη δημόσια διοίκηση. Είναι μια διαφορετική θεώρηση του επιχειρηματικού ρίσκου.
Το ουσιαστικό πρόβλημα, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει ένα επιχειρηματικό όραμα που στηρίζεται στην παροχή κάποιων προϊόντων ή υπηρεσιών, στην κάλυψη αναγκών του όποιου κοινού. Προφανώς η αποκόμιση γρήγορων κερδών που παράγονται από κρατικές επιδοτήσεις δεν είναι όραμα! Αυτό που δεν απασχολεί είναι το αυτονόητο: Ποια είναι η αποστολή της επιχείρησης, σε τι αποβλέπει, με ποιο τρόπο θα πραγματοποιήσει τους στόχους.
Ακόμα όμως και η απουσία επιχειρηματικού οράματος δεν θα οδηγούσε σε σκάνδαλο, αν ίσχυε μια προϋπόθεση. Αν εφαρμόζονταν οι αρχές εταιρικής διακυβέρνησης. Αν όλα όσα προβλέπουν πλέον οι κανόνες λειτουργίας της επιχείρησης εφαρμόζονταν πραγματικά και όχι για να καλυφθεί το γράμμα του νόμου. Εφόσον οι εταιρείες αυτές είχαν διοικητικά συμβούλια που ασχολούνται ουσιαστικά με τα θέματα της επιχείρησης. Αν υπήρχαν πραγματικά ανεξάρτητα μέλη στη διοίκηση των εταιρειών που δεν δεσμεύονται από τη στιγμιαία θέληση του επιχειρηματία. Αν υπήρχαν μέτοχοι που παρακολουθούσαν με σοβαρότητα και υπευθυνότητα τα πεπραγμένα της επιχείρησης, δεν θα μπορούσαν να είχαν ληφθεί αποφάσεις που σήμερα αναδεινύονται ως οδηγός «τι δεν πρέπει να κάνετε».
Ολα τα υπόλοιπα, οι τυπικές προϋποθέσεις που αφορούν τη δημοσιοποίηση των λογιστικών στοιχείων και τη λειτουργία τμήματος ενημέρωσης μετόχων κ. ά., υπάρχουν επειδή αυτό προβλέπουν οι νόμοι. Είναι η προσαρμογή στις νομικές απαιτήσεις. H ουσία παραμένει ακλόνητη.
Στις περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις, επικεφαλής βρίσκεται συνήθως ένας επιτυχημένος, ο οποίος απαιτεί να είναι αναμφισβήτητος. Εχει την πλειοψηφία των μετοχών ή ένα μεγάλο ποσοστό, αλλά κυρίως τον αέρα του επιτυχημένου. Αυτή η οίηση της επιτυχίας παρασύρει συνήθως στην καταστροφή. Ετσι, οι γνώμες των άλλων αποκτούν μηδαμινή αξία. Καμιά φορά μάλιστα γίνονται και ενοχλητικές. H ιστορία των επιχειρήσεων είναι γεμάτη από υποθέσεις επιχειρηματικής αλαζονείας, που οδήγησαν στην καταστροφή.