Οι πράσινοι, οι μπλε, οι ιριδίζοντες, αλλά κατ’ εξοχήν κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, δεν παρακολουθούν στενά την εξελισσόμενη εκλογική μάχη. Εχουν ήδη λάβει θέσεις, ασκούν επιρροή πάσης φύσεως, επιδιώκουν να εκμαιεύσουν δεσμεύσεις, προσβλέπουν σε συμφωνίες για «οικονομικές Γιάλτες», φροντίζουν συνάμα για τα πορτοφόλια τους, αλλά και για την ισχύ τους.
Οι πρώτοι, οι πράσινοι, πασχίζουν για τη διατήρηση της προνομιακής τους σχέσης με τον κρατικό κορβανά. Γι’ αυτήν τη σχέση που κυριολεκτικά τους γιγάντωσε και τους κατέστησε, κατ’ ουσίαν, υποβολείς της πολιτικής. Οι δεύτεροι, οι μπλε, προσβλέπουν σε αναστροφή της προνομιακής σχέσης υπέρ αυτών, καθώς θεωρούν ότι επί σχεδόν 20 χρόνια περιθωριοποιήθηκαν επιχειρηματικά, λόγω της σαφούς πολιτικής τους θέσης.
Οι χαρακτηριζόμενοι ως ιριδίζοντες επιδιώκουν να δείχνουν ότι είναι και με τα δύο στρατόπεδα, αναζητούν παντού ερείσματα και εμφανίζουν συμπεριφορά αντίστοιχη με αυτήν των αναποφάσιστων των δημοσκοπήσεων. Αν και «παντός καιρού», στην πλειοψηφία τους είναι εκσυγχρονιστικά δημιουργήματα της τελευταίας δεκαετίας που κολυμπούν προκλητικά στα αγαθά του νεοπλουτισμού, με τις επιχειρήσεις τους καταχρεωμένες στις τράπεζες.
Το διακύβευμα, για όλους αυτούς ασφαλώς δεν είναι η πολιτική. Είναι ο πακτωλός των δισεκατομμυρίων ευρώ που θα διακινηθούν από το κράτος την τρέχουσα τετραετία. Και το μόνο τους ενδιαφέρον είναι ο «τροχονόμος» των δισεκατομμυρίων αυτών να μην κόβει κλήσεις, να μην επιβάλλει ποινές, να μην ασχολείται με κώδικες και νόμους. Απλώς να κάνει τα στραβά μάτια, διευκολύνοντας την επέλασή τους προς τα κρατικά ταμεία.
Το διακύβευμα λοιπόν, είναι μεγάλο. Ισως ξεπερνά και τα 100 δισ. ευρώ, αν κανείς κατά προσέγγιση αθροίσει τα κονδύλια που μένει να διατεθούν από το Γ΄ ΚΠΣ, με αυτά του προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων μιας τετραετίας και με τις επενδύσεις των κρατικών ΔΕΚΟ.
Πρόκειται για ένα γιγαντιαίο ποσό, αν αυτό συγκριθεί με το ΑΕΠ του 2003 που έφθασε στα 152 δισ. ευρώ, το οποίο οι εθνικοί προμηθευτές, οι εθνικοί κατασκευαστές και οι γνωστοί μεταπράτες το θέλουν όλο δικό τους.
Η μεγάλη μάχη θα δοθεί και πάλι στον τομέα των κατασκευών, καθώς τα ανοιχτά εργοτάξια ανά την επικράτεια θέλουν δισ. για να ολοκληρωθούν. Ωστόσο, πιθανές αναδιατάξεις και ανατροπές στους τομείς των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας, του φυσικού αερίου, των τυχερών παιγνίων, της πληροφορικής κ.ά. συνιστούν ήδη απειλή για τους ευνοημένους και πρόκληση για όσους καραδοκούν να πλασαριστούν.
Μεγάλο επίσης είναι και το ενδιαφέρον στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων των τραπεζών του Δημοσίου και κυρίως των σχημάτων που θα δημιουργηθούν από πιθανά παντρέματα κρατικών πιστωτικών ιδρυμάτων με ιδιωτικά ή από ξένους στρατηγικούς επενδυτές που ενδέχεται να ενσκήψουν. Αν για κάποιες τράπεζες το θέμα της επιβίωσής τους εξαρτάται από την υπαγωγή τους σε ευρύτερα σχήματα, τότε γίνεται αντιληπτή η μάχη που θα δοθεί ώστε αυτές να κολλήσουν με κρατικά ιδρύματα. Από την άλλη βέβαια θα λειτουργήσουν οι αντίρροπες δυνάμεις.
Η τύχη του OTE και του ΟΠΑΠ, οι ρυθμοί απελευθέρωσης της ενεργειακής αγοράς, το κρατικό real estate, το 1 δισ. ευρώ της κοινωνίας της πληροφορίας, τα κοινοτικά κονδύλια για την ενίσχυση της απασχόλησης και για την παιδεία και άλλα μικρότερα ή μεγαλύτερα projects αεροδρομίων, επεκτάσεων του μετρό κ.λπ. από την κατεύθυνση που θα λάβουν μπορεί να σημάνουν το τέλος εποχής για κάποιους και την άνοιξη για άλλους.
Το προκλητικό πανηγύρι των μεσαζόντων στα εξοπλιστικά προγράμματα αν τερματιστεί, θα στείλει πολλούς σε εξωχώριους παραδείσους, αν συνεχιστεί όμως θα πτωχεύσει το κράτος, καθώς οι ανεξέλεγκτες αναθέσεις της τελευταίας δεκαετίας έχουν βάναυσα δεσμεύσει τα κρατικά ταμεία μέχρι το 2010.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι επιχειρηματίες όπως οι κ. Γ. Μπόμπολας, Σ. Κόκκαλης, Ευ. Μυτιληναίος, A. Αθανασούλης, Θ. Λιακουνάκος και πολλοί άλλοι κάθονται στα καρφιά. Ανησυχούν για την επόμενη ημέρα και για την παραμικρή κανονάρχηση του οικονομικού παιχνιδιού, που μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Ολοι τους διέπρεψαν τα τελευταία χρόνια εκ της προνομιακής σχέσης τους με το Δημόσιο ελέω κυβέρνησης, καθώς ο «εκσυγχρονισμός» του κ. Σημίτη θεώρησε τη διαπλοκή ως συντελεστή ανάπτυξης! Ολοι τους γιγαντώθηκαν υπέρμετρα, πολλοί από αυτούς με δανεικά κεφάλαια που τώρα τους πνίγουν, ενώ άλλοι έγιναν και εθνικοί τζογαδόροι της Σοφοκλέους με αποτέλεσμα να είναι ακόμα ανοιχτοί στη Δικαιοσύνη, με απρόβλεπτες τις συνέπειες του μεγάλου τζόγου.
Μαζί τους, στην ίδια ορχήστρα και στον ίδιο ρυθμό «παίζουν» και τα κυρίαρχα MME. Κάποια ελέγχονται εμμέσως πλην σαφώς από τους ίδιους ή «φίλους τους», ενισχύονται από τις ίδιες ωφελημένες τσέπες και σερβίρουν στους πολίτες τις καλές συνταγές του απολιτίκ χαμόγελου του νέου αρχηγού και τις κακές συστάσεις για τον «άλλον» που ομιλεί περί επανίδρυσης του κράτους… Από δίπλα μεγάλα συγκροτήματα, διαφημιστικές εταιρείες, image makers και άλλοι καλοπληρωμένοι και με χρήμα που δεν φαίνεται.
Εξαιρετική ένδειξη της κινητικότητας που κατεγράφη από τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες είναι η στάση τους μετά την ανακοίνωση της αλλαγής αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ. Αρχικά μούδιασαν. Στη συνέχεια, έσπευσαν να δηλώσουν στήριξη και να λάβουν υποσχέσεις για τα τιμάρια από τα δισ. που έπονται. Κατέκλυσαν στην κυριολεξία με τα αιτήματά τους τους στενούς συνεργάτες του κ. Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αν και εμφανίσθηκε αδύναμος για την παροχή νέων «υποσχετικών», εντούτοις υιοθέτησε εκλογικές επιλογές που προώθησαν γνωστές… επιχειρηματικές φίρμες.
Από την άλλη, ο πρόεδρος της Ν.Δ. κ. K. Καραμανλής φαίνεται ότι κόβει τις ορέξεις ακόμα και ημετέρων επιχειρηματιών που είναι και συνομιλητές του και υποστηρικτές του. Οι αποστάσεις που κρατάει, δείχνουν ότι για την επανίδρυση που επαγγέλλεται δεν προτίθεται να κάνει διακρίσεις. Σε ο,τι αφορά τις κατηγορίες των επιχειρηματιών που είναι πολιτικά ενεργές θα ήταν εξαιρετικά οριοθετημένες αν τις περιορίζαμε στους πράσινους, στους μπλε και στους ιριδίζοντες. Καθώς υπάρχουν και οι παραδοσιακοί, για παράδειγμα, αυτοί της παλιάς οικονομίας που μπορεί να προσβλέπουν σε ρυθμίσεις ως προς την απασχόληση (ευελιξία ωραρίων, πλαφόν απολύσεων, μερική απασχόληση κ.ά.) ή σε ευνοϊκότερους συντελεστές φορολόγησης. Αυτοί μοιάζουν πιο αποστασιοποιημένοι, καθώς δεν συναλλάσσονται με τα κρατικά ταμεία και δεν προσδοκούν οφέλη από αυτά. Νοιάζονται για το φορολογικό σύστημα, για το υπό αμφισβήτηση ΣΔΟΕ, για τα επενδυτικά κίνητρα κ.ά. Εξίσου αποστασιοποιημένοι από την εκλογική αρένα είναι και οι εφοπλιστές, με εξαίρεση όσους επένδυσαν στη στεριά.