«Φέρτε μου το ράθυμο σώμα ενός δημοσίου υπαλλήλου, τα δυνατά πόδια ενός επιδοτούμενου αγρότη, τα μακριά χέρια ενός προμηθευτή του Δημοσίου, τα επιδέξια δάχτυλα ενός αρπακτικού λαμόγιου, τα νυσταλέα μάτια ενός μανιώδους τηλεθεατή, τα κατεβασμένα αφτιά ενός εύπιστου μικροαστού, το αγύριστο κεφάλι ενός γραφειοκράτη και τον αφυδατωμένο εγκέφαλο ενός άεργου διανοούμενου και θα σας κατασκευάσω το αριστούργημά μου! Τον ιδεατό άνθρωπο του μεσαίου χώρου».
Τάδε έφη ο Φρανκενστάιν της πολιτικής, στην προ αλλαγής, προ ανανέωσης και προ ανατροπής πολιτικού σκηνικού εποχή. Για αρκετά χρόνια, τα όρνεα του εκσυγχρονισμού της αρπαχτής και του φιλελευθερισμού της διαφάνειας, αναμετρήθηκαν πάνω από το πτώμα του τερατουργήματος. Ο μεσαίος χώρος κατασκευάστηκε μεν, απέκτησε σάρκα, οστά, επιδερμίδα. Αλλά ποτέ δεν απέκτησε ζωή. Αποδείχθηκε ένα θνησιγενές τέρας της «κοινωνίας του εργαστηρίου», αυτής που διαδέχθηκε την πάλη των τάξεων. Επιβίωσε μόνο στις ανόητες, επιδερμικές αναλύσεις των μολυβοσπρωχτών. Στο μεταξύ, οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να είναι αυτό που ήσαν πάντα: κακοπληρωμένοι μισθωτοί, υποσιτιζόμενοι συνταξιούχοι, τσαντισμένοι άνεργοι, αγχωμένοι νέοι, αδρανοποιημένοι επιστήμονες, απογοητευμένοι διανοούμενοι, εγκλωβισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί, ακόρεστοι γιάπηδες, ανικανοποίητοι μικρομεσαίοι, άπληστοι μεγαλομεσαίοι. Αλλά και ακάματοι εργάτες, ακαταπόνητοι υπάλληλοι, υπομονετικοί απόμαχοι, ακούραστοι σπουδαστές, ευρηματικοί επιστήμονες, δημιουργικοί επιχειρηματίες, φιλότιμοι γραφειοκράτες, ευφυείς μάνατζερ. Και μπορεί ο μεσαίος χώρος να έμεινε μόνον στα μυαλά των Φρανκενστάιν κατασκευαστών του, ωστόσο επέδρασε βαθιά στον εγκεφαλικό τους χυλό. Τόσο, ώστε να αντιμετωπίζουν το ίδιο δίλημμα που έθετε και η Μαίρη Σέλλεϊ με τον δικό της Φρανκενστάιν πριν από δύο αιώνες: ποιος είναι το Τέρας; Το κατασκεύασμα – συρραφή νεκρών ιστών ή ο δημιουργός του; Η απάντηση της Σέλλεϊ μάς είναι γνωστή, έστω κι αν προέρχεται από μια φοβική στάση απέναντι στους επιστήμονες και στην τεχνολογία.
Αλλά οι δικοί μας Φρανκενστάιν, δεν είναι επιστήμονες ούτε -έστω- τεχνοκράτες. Είναι απλώς κομπογιαννίτες. Απατεωνίσκοι της δεκάρας. Ζογκλέρ της πολιτικής. Η κατασκευή του μεσαίου χώρου αποτέλεσε ένα ατελές θεώρημα. Ο μεσαίος χώρος δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνον στα μυαλά των εμπνευστών του και κατέληξε να διαμορφώσει τους διαμορφωτές τους. Παρήγαγε δύο κόμματα κατ’ εικόνα και ομοίωση το ένα του άλλου. Απίστευτη όσμωση, αδιανόητη υφαρπαγή θέσεων, αδιάκοπη «ανταλλαγή ιδεολογικής ύλης» – που θα ‘λεγε και ο Επικρατέστερος Μίμης, ξέρετε ο «εγώ τα ‘χω γράψει αυτά εδώ και 20 χρόνια», ο προϋπάρξας των ιδεών…
Τέλος πάντων, λόγος δεν μας πέφτει, κόμματα εξουσίας είναι, έχουν δικαίωμα να διαθέσουν και να φτιασιδώσουν τον εαυτό τους όπως θέλουν, άλλοτε σαν εταίρες πολυτελείας κι άλλοτε σαν φθηνιάρες κοκότες, αλλά κάποια στιγμή λογοδοτούν κι όλας. Για την ακρίβεια, η μόνη στιγμή που λογοδοτούν είναι ακριβώς η στιγμή που έχουν ανάγκη τον ψηφοφόρο τους, που φυσικά τον έχουν συνηθίσει σε εκπλήξεις. Είναι μια στιγμή κανονικής εκπόρνευσης των κομμάτων η προεκλογική περίοδος: τα κόμματα είναι το εμπόρευμα που πρέπει να πουληθεί όσο πιο ακριβά γίνεται, στο παζάρι παίζει ρόλο η συσκευασία, παίζει ρόλο η ταυτότητα του προϊόντος, το made in, παίζουν ρόλο τα στοιχεία σύνθεσης που αναγράφονται στη συσκευασία, ακόμη και η πιστοποίηση (έχει ISO εννιά χιλιάδες τόσο το ΠΑΣΟΚ;) αλλά προ πάντων το DΝΑ.
Κι εκεί, στο DNA, είναι που σηκώνει τα χέρια ψηλά η επιστήμη – μακάρι να τα σήκωνε με την ίδια ευκολία και ο ψηφοφόρος. Διότι, από ποιο τεταρτημόριο του σώματος-κουρελού να πάρει δείγμα ο γενετιστής; Για να το κάνουμε πιο εύθυμο: τι είναι αυτό που έχει σώμα λιονταριού, κεφάλι σαύρας και πόδια καμήλας; Ο καμηλολεοντόσαυρος, φυσικά. Είδατε πόσο απλό είναι; Πάμε και σε ένα άλλο παράδειγμα. Πώς θα ονομάσουμε ένα κόμμα που προήλθε από το κέντρο, ανδρώθηκε με τον αντιαμερικανισμό, μεγάλωσε στον τρίτο δρόμο προς το σοσιαλισμό, μίσησε την ΕΟΚ των μονοπωλίων, επένδυσε στον πατριωτισμό, φλερτάρησε τη σοσιαλδημοκρατία, προσχώρησε στον ευρωπαϊσμό, ανακάλυψε τη γοητεία της αγοράς, οραματίστηκε τον εκσυγχρονισμό, υποτάχθηκε στον ατλαντισμό, αποθέωσε το λαϊκό καπιταλισμό, εφάρμοσε τον φιλελευθερισμό και, τέλος, υιοθέτησε και το νεοφιλελευθερισμό; Εκτός από κόμμα «πάρτα όλα», μπορούμε να το αποκαλέσουμε και ευρωαμερικανικό σοσιαλφιλελευθερισμό ή απλώς ΠΑΣΟΚ. Να έχει ένα χαϊδευτικό, βρε αδερφέ.
Εν ολίγοις, η μετάλλαξη του ιδεολογικο-πολιτικού DNA έχει συντελεστεί πολύ πριν από την κατασκευή-συρραφή του εκλογικού τέρατος Φρανκενστάιν: αν μας σοκάρει σήμερα η εικόνα ενός κομματικού σώματος που αποτελείται από τον δεξιό εγκεφαλικό λοβό του Ανδριανόπουλου και τον αριστερό του Ανδρουλάκη, από το δεξί χέρι του Μάνου και το αριστερό του Μπίστη, από το δεξί πόδι του Κοντογιαννόπουλου και το αριστερό του Τσουκάτου, από αριστερό προφίλ της Δαμανάκη και το δεξιό της Καϊλή (ή της Γκερέκου, για τα πιο σοφιστικέ γούστα) και από σπαράγματα του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, του αρπακτικού ΠΑΣΟΚ και του φιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ, αν μας σοκάρει αυτή η εικόνα, γιατί δεν μας σόκαρε εδώ και χρόνια η διολίσθηση της πολιτικής του σε θατσερικά μέτρα, μονεταριστικές πολιτικές, αναπτυξιομανία, λαγνεία της αγοράς; Τι μας πειράζουν οι ετικέτες αφού ήδη καταναλώσαμε -και στηρίξαμε ή ανεχθήκαμε αφειδώς- το περιεχόμενο; Και αφού θεωρούμε τερατώδη τον νεοφιλελεύθερο εμβολιασμό του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, για ποιο λόγο θα ανεχθούμε ως παρθενογένεση τη μετάλλαξη της φιλελεύθερης Δεξιάς σε λαϊκή Αριστερά με την προσχώρηση του χριστιανοσοσιαεθνικιστή Παπαθεμελή, την επιστροφή του ασώτου life style Αβραμόπουλου και του μακεδονομάχου και σλαβοφάγου Σαμαρά; Ενθεν κακείθεν Φρανκενστάιν, και η φαντασία της Μέρι Σέλεϊ ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα του ελληνικού πολιτικού προσκηνίου.
Κρίμα που δεν αρκεί το χιόνι που έπεσε το τελευταίο διήμερο για να δούμε άσπρη μέρα. Ας φυλάξουμε τουλάχιστον καμιά χιονόμπαλα στην κατάψυξη. Πού ξέρετε, μπορεί να παίξουμε χιονοπόλεμο στις 7 Μαρτίου.