Τελικά, δεν υπάρχει ισότητα· ούτε στην ανεργία. Είναι πολύ καλύτερο να είναι κανείς υποψήφιος άνεργος ως υπάλληλος της Ολυμπιακής, παρά να βρίσκεται στην ίδια θέση ως υπάλληλος κλωστοϋφαντουργίας κάπου στη Βόρειο Ελλάδα. Στη δεύτερη περίπτωση κανείς δεν θα συγκινηθεί ιδιαίτερα από το δράμα και οι λύσεις που προσφέρονται περιορίζονται σε κάποιο προσωρινό (και μικρό) επίδομα ανεργίας.
Υπάρχουν δύο ειδών επιχειρήσεις που βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να κλείσουν. Αυτές που θα αφεθούν από όλους στον δρόμο (τους) και εκείνες που είναι πολύ μεγάλες για να κλείσουν. Γι’ αυτό έχουμε δύο κατηγορίες ανέργων. Εκείνους που δεν είχαν καμία εγγύηση ότι θα διατηρήσουν την εργασία τους και τους άλλους που με κάποιο τρόπο θα την διατηρήσουν. Προφανώς, η Ολυμπιακή ανήκει στη δεύτερη κατηγορία επιχειρήσεων. Είναι πολύ σημαντική για να κλείσει. Μάλιστα, για να δικαιολογηθεί η πραγματικότητα αυτή προβάλλονται σκληρά επιχειρήματα. Οποιος λέει ότι πρέπει να κλείσει η Ολυμπιακή εφ’ όσον δεν μπορεί να λειτουργήσει κερδοφόρα, θέλει να εξυπηρετήσει την ιδιωτική εταιρεία που την ανταγωνίζεται. Κανείς δεν ισχυρίζεται πως όταν κλείνει μια κλωστοϋφαντουργική επιχείρηση στη Βόρειο Ελλάδα, εξελίσσεται συνωμοσία προς όφελος των ανταγωνιστών της.
Στην πράξη, βέβαια, επωφελούνται οι ανταγωνιστές της Ολυμπιακής, επειδή ακριβώς η κρατική εταιρεία έχει υψηλό κόστος λειτουργίας και διατηρεί σε ανάλογα επίπεδα τις τιμές των εισιτηρίων, αφήνοντας μεγάλη άνεση σε όποιον ανταγωνιστή να κερδίζει σταθερά μερίδιο της αγοράς. Τόσο στην κλωστοϋφαντουργία όσο και στις αεροπορικές εταιρείες η κρίση είναι παγκόσμια. Οι συνθήκες ανταγωνισμού είναι εντονότερες και βρίσκονται σε αδιέξοδο πολλές επιχειρήσεις. Και στις δύο περιπτώσεις, δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι για τις επιλογές και αποφάσεις των διοικήσεων των εταιρειών. Το πραγματικό πρόβλημα, όμως, είναι με ποιον τρόπο αντιμετωπίζονται τα προβλήματα.
Ισως το μοντέλο που προωθούν κάποιοι για την Ολυμπιακή μπορεί να «σώσει» και την κλωστοϋφαντουργία. Να φροντίσουν οι προβληματικές επιχειρήσεις, οι οφειλές τους προς το Δημόσιο να αποτελούν το 51% των συνολικών τους υποχρεώσεων. Εφ’ όσον πετύχουν αυτόν τον στόχο, να ζητήσουν να ενταχθούν στις διαδικασίες που προβλέπονται απο το άρθρο 46α, δηλαδή να προστατεύονται από απαιτήσεις των πιστωτών. Ετσι, θα κερδίσουν χρόνο ώστε να συνεχίσουν να λειτουργούν, με τον ίδιο τρόπο, όπως έχουν μάθει. Το πρόβλημα των επιχειρήσεων θα παραμείνει, αλλά τουλάχιστον θα αποκατασταθούν οι συνθήκες ισότητας και ισονομίας, μεταξύ των υποψήφιων ανέργων. Υπάρχει, όμως και μια ακόμα κρυφή αναλογία στις δύο περιπτώσεις. Τόσο στις προβληματικές κλωστοϋφαντουργίες όσο και στην Ολυμπιακή, η πραγματική λύση δεν μπορεί να αποκαλυφθεί χωρίς να ζημιωθούν οι ιδιοκτήτες τους. Αυτοί είτε έχουν μεγάλες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση είτε είναι άτυχοι, πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, που σημαίνει ότι αναγκαστικά θα χάσουν τις επιχειρήσεις. Τόσο οι ιδιώτες επιχειρηματίες, όσο και το Δημόσιο, είναι μέτοχοι και η αξία των επιχειρήσεών τους έχει εξατμιστεί.
Η αξία οποιασδήποτε επιχείρησης, δεν είναι ανυπολόγιστη. Μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια και ενδεχομένως να είναι και μηδενική εφ’ όσον οι υποχρεώσεις ξεπερνούν την αξία του συνόλου των περιουσιακών στοιχείων της. Και αν πωληθούν οι επιχειρήσεις αυτές σε νέους ιδιοκτήτες που θα αναλάβουν τον σχετικό κίνδυνο, επενδύοντας νέα κεφάλαια, μπορεί και να διατηρηθούν κάποιες θέσεις εργασίας. Οσες χρειάζονται.