Διαχειριστές της ισορροπίας

Η Τράπεζα της Ελλάδος θεωρείται ένας από τους θεσμούς της χώρας και ως τέτοιος βρίσκεται στο απυρόβλητο. Μετά την ένταξη της χώρας στο ευρώ, η ΤτΕ είδε το φυσικό της εργασιακό αντικείμενο να συρρικνώνεται δραματικά. Από την άλλη πλευρά απασχολεί περίπου 3.500 εργαζόμενους, πολλοί περισσότερους απ’ όσους έχει ανάγκη το κεντρικό πιστωτικό ίδρυμα για να διεκπεραιώνει τις ελάχιστες πλέον εργασίες του. Από τα αγαπημένα θέματα ερωτήσεων που κατά καιρούς υποβάλλουν οι δημοσιογράφοι προς τη διοίκηση της ΤτΕ, είναι εκείνα που άπτονται των προμηθειών που καταβάλλουν (θέλουν δεν θέλουν) οι καταναλωτές με αφορμή διάφορες τραπεζικές εργασίες. Το σύνηθες εκ μέρους των στελεχών της ΤτΕ ήταν να απαντούν στις ερωτήσεις, με γενικές και αόριστες συστάσεις προς τα πιστωτικά ιδρύματα, καθώς δεν είχαν αρμοδιότητες. Στην ουσία επρόκειτο για ένα θέατρο σκιών. Από τη μία οι δημοσιογράφοι ρωτούσαν για να πετύχουν το «λαϊκό θέμα» και από την άλλη τα στελέχη της κεντρικής τράπεζας απαντούσαν χωρίς να λένε τίποτα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόβλημα. Υπάρχει και μάλιστα μεγάλο, καθώς κοινός τόπος είναι ότι ο ανταγωνισμός είναι ακόμη σε εμβρυακό στάδιο στην τραπεζική αγορά. Δεν υφίσταται καμία αμφιβολία, ότι ο καταναλωτής χρειάζεται προστασία, για την οποία σήμερα υποτίθεται ότι μεριμνά το υπουργείο Ανάπτυξης. Πολλά μπορούν να γίνουν ακόμα, αλλά το ζήτημα πάντα είναι πώς θα γίνουν και βέβαια ποιοι και με ποιους τρόπους θα τα διαχειρισθούν. Στην παρούσα φάση φαίνεται ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει κάποιες αρμοδιότητες στην κεντρική τράπεζα και επ’ αυτού προετοιμάζεται σχετική παρέμβαση από το υπουργείο Ανάπτυξης. Κατά καιρούς η ΤτΕ έχει επιχειρήσει να αποκτήσει αρμοδιότητες σχετικά με την προστασία των καταναλωτών τραπεζικών προϊόντων. Παλαιότερα επιχείρησε να θέσει υπό την εποπτεία της, εκτός από την τραπεζική αγορά και την ασφαλιστική, αλλά και τις γενικότερες εκφάνσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ολες οι προσπάθειες εκείνες αντιμετωπίσθηκαν με αδιαφορία από τις κυβερνήσεις, καθώς διαισθάνονταν ότι η κεντρική τράπεζα αυτό που χειριζόταν τέλεια ήταν η ισορροπία και η αλήθεια του μέσου όρου. Τούτο, εξάλλου, αποδείχθηκε και το μεγάλο εργαλείο στην επίλυση του δικού της ασφαλιστικού που έγινε με ειδικούς όρους και βέβαια χωρίς εξομοίωση των δικών της εργαζομένων με τις ομοειδείς κατηγορίες στα άλλα πιστωτικά ιδρύματα. Το αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι όσο προωθείτο η συγκεκριμένη λύση (επί υπουργίας Ν. Χριστοδουλάκη) η ΤτΕ δεν εφείδετο (διά της ηγετικής στοιβάδας της) να προτείνει λύσεις πυγμής για το ασφαλιστικό πρόβλημα της χώρας.