Το είχε πει κι ο Λένιν -βοήθειά μας- προ αιώνος σχεδόν και χωρίς ιδεολογική προκατάληψη ή ταξική απέχθεια. Οτι ο μέσος καπιταλιστής είναι διατεθειμένος να σου πουλήσει και το σκοινί που θα τον κρεμάσεις. Είναι μια μάλλον ρεαλιστική αποτύπωση της οικονομίας της αγοράς. Η οποία επίσης δεν περνάει από ιδεολογικά φίλτρα τα αγαθά που γεμίζουν τους πάγκους, τις προθήκες ή τις οθόνες. Ακόμη κι αν το προϊόν γράφει ορθά-κοφτά στις οδηγίες χρήσης του ότι είναι αποτελεσματικό εργαλείο υπονόμευσης του καπιταλισμού ή και της καταστροφής του, κανείς δεν θα παραιτηθεί από την πώλησή του αν πληροί τις προϋποθέσεις τζίρου και κερδοφορίας. Ούτε καν από κάποιο συλλογικό αίσθημα ταξικής αυτοσυντήρησης.
Η αλήθεια είναι ότι το «σύστημα», μέχρι στιγμής, δεν έχει περιέλθει σε κατάσταση κινδύνου από τέτοια προϊόντα. Εκατομμύρια μέτρα σκοινιού είναι αραδιασμένα στις αποθήκες των εργοστασίων, πολλά απ’ αυτά βρίσκονται ήδη στα ντουλάπια των νοικοκυριών, αλλά όλα και όλοι είναι στη θέση τους. Και δεν φταίει γι’ αυτό η έλλειψη σαπουνιού.
Το ίδιο ισχύει και για άλλα μέσα εξόντωσης. Οπως το ξύλο και το μέταλλο, πρώτες ύλες του δημοφιλούς επί ρωμαϊκών χρόνων και Ιησού σπορ της σταύρωσης εχθρών, αντιφρονούντων ή και καθεστωτικών που μαρτυρούσαν στα χέρια επαναστατών.
Πού το πάω, τώρα; Στο γεγονός ότι δεν υπάρχει τίποτε παράδοξο στα δισεκατομμύρια δολάρια που επένδυσε η καπιταλιστική αυτοκρατορία του Χόλιγουντ για την βίαιη αποκαθήλωση ενός από τους συνεπέστερους συμμάχους της: του θεμελιώδους χριστιανικού μύθου. Να ξεκαθαρίσουμε: ο χριστιανισμός -είτε εκφράζεται από το Βατικανό είτε από την Ορθοδοξία είτε από τον προτεσταντισμό- δεν δικαιούται να παραπονείται έπειτα από όσα έχει προσθέσει το Χόλιγουντ στο μύθο του. Πανέμορφοι, ξανθοί, γλυκύτατοι Ναζωραίοι, στιβαροί Πέτροι, κακάσχημοι και απεχθείς Ιούδες, αποτρόπαιες σταυρώσεις και λαμπερές αναστάσεις έχουν βομβαρδίσει μέσω του σελουλόιντ εκατομμύρια παιδικά μάτια. Και έχουν αποδώσει καλύτερα αποτελέσματα από πολλές ώρες, μέρες και χρόνια εξαναγκαστικής κατήχησης.
Προφανώς, το εμπόρευμα της συμβατικής κινηματογραφικής κατήχησης δεν πουλάει πια. Δεν έχει σασπένς, δεν έχει μυστήριο και το χάπι έντ της ανάστασης είναι προβλέψιμο. Το Χόλιγουντ αναζήτησε και βρήκε στον «Κώδικα ντα Βίντσι» τη συνταγή που θα γέμιζε τα ταμεία του, ψαρεύοντας πάντα στα ίδια νερά του ανορθολογισμού. Οχι ανάμεσα σε άπιστους, θρησκευτικά απαθείς και αγνωστικιστές. Αλλά ανάμεσα στα ίδια εκατομμύρια πιστών που μεγάλωσαν με «Μπεν Χουρ» και «ταϊζουν» τα παιδιά τους κάθε Πάσχα με γενναίες τηλεοπτικές δόσεις τού κατά Τζεφιρέλι «Ιησού». Οι πελάτες είναι πάνω-κάτω οι ίδιοι, δεκτικοί και σε ένα εναλλακτικό είδος πίστης και ανορθολογισμού που στη θέση της μεταφυσικής βάζει απλώς ένα εξωφρενικό, εξίσου μεταφυσικό σενάριο για την ιστορία δύο χιλιετιών.
Αυτή η ιστορία, όλως τυχαίως, εκτός από ιστορία του χριστιανισμού, είναι και ιστορία τριών κοινωνικών σχηματισμών -δουλοκτησία, φεουδαρχία, καπιταλισμός- και πέντε αυτοκρατοριών.
Αυτή η συνύπαρξη δεν ήταν τυχαία. Ο χριστιανισμός στις ποικίλες εκδοχές του κατάφερε να γίνει το σταθερό ιδεολογικό θερμοκήπιο όλων των οικονομικών πολιτισμών και καθεστώτων που εναλλάσσονται εδώ και 17 αιώνες από την Μέση Ανατολή μέχρι τον Ατλαντικό. Εγινε ο ίδιος πολιτική εξουσία, δύναμη καταπίεσης, μηχανισμός επιβολής, μερικές φορές και φορέας μεταρρύθμισης. Οπως συνέβη με τον προτεσταντισμό, που αποενοχοποίησε την απληστία, την επιχειρηματικότητα, τον πλούτο και την άνιση κατανομή του. Τόσο, ώστε η χριστιανική αρετή να είναι ευθέως ανάλογη του εισοδήματος και η αγιοσύνη προνόμιο των κορυφών της κοινωνικής πυραμίδας.
Ποταμοί αίματος αλλοθρήσκων και αιρετικών χύθηκαν στη θάλασσα της Ιστορίας με τις ευλογίες της εκκλησιαστικής εξουσίας, εν ονόματι μιας πίστης που μεταλλασσόταν από αιώνα σε αιώνα και από χώρα σε χώρα ανάλογα με τον πολιτικο-εκκλησιαστικό συνασπισμό που βρισκόταν στην εξουσία. Λέτε να υπήρχαν και κάποιοι απόγονοι του Ιησού και της Μαγδαληνής ανάμεσα στους κομπάρσους αυτής της ιστορίας; Είναι παντελώς αδιάφορο. Κι ακόμη κι αν το ευφάνταστο παραμύθι του Νταν Μπράουν προκαλεί ιερό μένος σε υστερικούς θεματοφύλακες του χριστιανικού μύθου, οι ψυχραιμότεροι απ’ αυτούς αντιλαμβάνονται ότι το δικό τους προϊόν, με την εξαιρετική αντοχή στο χρόνο που έχει επιδείξει, δεν έχει να φοβηθεί πολλά από το προϊόν μιας συγγραφικής, παραλογοτεχνικής απάτης που σε δέκα χρόνια θα τη θυμόμαστε όσο και τον εθνικό τραγουδιστικό θρίαμβο της Παπαρίζου πέρυσι στη Γιουροβίζιον. Αλλωστε, η θεία χάρη παρενέβη μαγικά και κράτησε χιλιάδες πιστούς καθηλωμένους μπροστά στο κιτς έπος της κρατικής τηλεόρασης και μακριά από τις κινηματογραφικές αίθουσες τα τρία πρώτα κρίσιμα εικοσιτετράωρα της αναμέτρησης Εωσφόρου και Γιουροβιζιονικού Θεού. Θεϊκή συνωμοσία κατά της αντιχριστιανικής συνωμοσίας του Χόλιγουντ. Αννα Βίσση – Οντρέ Τοτού σημειώσατε 1. Από Δευτέρα βλέπουμε.
Με τον κίνδυνο να θεωρηθώ, λοιπόν, κι εγώ μέρος αυτής της θεϊκής συνωμοσίας και απροσδόκητος σύμμαχος του αρχιεπισκόπου και λοιπών θρησκευτικών ηγετών, συνιστώ ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση σε ιεράρχες και τους Σουσλόφ της πίστης. Υποθέτω ότι το Χόλιγουντ δεν αποφάσισε αίφνης να κατακρημνίσει το εποικοδόμημα της ψευδαίσθησης που εδώ και δεκαετίες γεμίζει σταθερά τα ταμεία του. Η μεταφυσική πίστη θα παραμείνει η σταθερή, μακροπρόθεσμη επένδυσή του. Ο σύντομος κλονισμός της, μέσα από το παραμύθι του «Κώδικα», είναι απλώς μια αρπαχτή. Σε κανένα μήνα, όλα και όλοι θα είναι στη θέση τους. Οι συνειδήσεις αναπαυμένες στην ενοχή και στην παρηγορία τής μετά θάνατον ζωής. Η ιστορία αιχμάλωτη στις συναρπαστικές θεωρίες συνωμοσίας. Η καθημερινότητά μας εγκλωβισμένη στα ωροσκόπια ή τις επιταγές του θεϊκού σχεδίου. Και ο Νταν Μπράουν ίσως και υποψήφιος για αγιοποίηση από το Βατικανό.
ΥΓ.1. Ευχαριστώ τον κ. Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλο για τη διόρθωση της λατινικής μου ανορθογραφίας στο πόνημα της περασμένης Κυριακής (Opus Homini αντί του ορθού Opus Hominis). Mea culpa, κι αυτό ελπίζω να το ‘γραψα σωστά.
ΥΓ.2. Εχετε καμιά καλή ιδέα για την άλλη Κυριακή;