Νέες προϋποθέσεις για μια ύστατη προσπάθεια εξυγίανσης και ιδιωτικοποίησης της Ολυμπιακής Αεροπορίας δημιουργούνται μετά την απόφαση του διαιτητικού δικαστηρίου, το οποίο αναγνώρισε ότι το Δημόσιο οφείλει να αποζημιώσει την εταιρεία με 563,8 εκατ. ευρώ, αποδεχόμενο το μέγιστο μέρος της αγωγής (αποζημιωτικό αίτημα) που είχε κατατεθεί.
Ο ιδρυτικός νόμος 3560 του 1956 της Ολυμπιακής στον οποίον περιγράφονταν τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις της εταιρείας, αλλά και ο τρόπος επίλυσης κάθε διαφοράς του τότε ιδιοκτήτη της Α. Ωνάση με το Δημόσιο αποτέλεσε το νομικό εργαλείο που η Ο.Α. υπηρεσίες χρησιμοποίησε ως ανάχωμα στις κοινοτικές απαιτήσεις, αλλά και στη συνεχιζόμενη ελλειμματική της τροχιά.
Η Ο.Α., μετά την έκδοση των αποφάσεων της Ε.Ε. με τις οποίες της ζητείτο να επιστρέψει στο Δημόσιο παράνομες κρατικές ενισχύσεις, ύψους 600 εκατ. ευρώ, ήγειρε τις άμυνές της. Αρχικά αμφισβήτησε το περί κρατικών ενισχύσεων, προσέφυγε στο ΔΕΚ, αγοράζοντας χρόνο και ελπίζοντας σε μείωση της «ποινής». Ακολούθησε η χρήση του «σωσιβίου» Ωνάση, δηλαδή ενός νόμου που λογικά θα έπρεπε να έχει καταργηθεί. Η Ο.Α. από πέρυσι τον Δεκέμβριο μέχρι και φέτος τον Μάρτιο κατέθεσε τέσσερις συνολικά αγωγές μέσω των οποίων αξιώνει από το Δημόσιο αποζημίωση άνω των 954 εκατ. ευρώ συνολικά. Η εταιρεία κίνησε τη διαιτητική διαδικασία του άρθρου 27 του Ν. 3560/1956 που εξελίχθηκε ενώπιον του Αρείου Πάγου με δύο διαιτητές και πρόεδρο τον κ. Ρωμύλο Κεδίκογλου. Ολες τις αγωγές της Ο.Α. τις υπογράφει ο πληρεξούσιος δικηγόρος της Αθ. Μητρούσης.
Η σοβαρότερη αίτηση αποζημίωσης της Ο.Α. κατά του Δημοσίου, με την οποία διεκδικήθηκε ποσό 819,3 εκατ. και της απέδωσε 563,8 εκατ. ευρώ βάσει της απόφασης που εξεδόθη, εδράζει τις απαιτήσεις της στην αναγκαστική εγκατάλειψη των εγκαταστάσεων της εταιρείας στο Ελληνικό λόγω Σπάτων, στο κόστος που κατέβαλε για τις νέες εγκαταστάσεις κ.ά. Πρέπει να επισημανθεί ότι δύο προηγούμενες αγωγές της Ο.Α. που επίσης έγιναν αποδεκτές επιδικάζουν υπέρ της αποζημιώσεις συνολικού ύψους 585,8 εκατ. ευρώ μετά τον συνυπολογισμό και της τρίτης αγωγής που σε μεγάλο μέρος οι αξιώσεις της έγιναν δεκτές. Η Ο.Α. στην κρίσιμη αγωγή της υποστήριζε ότι οι υποδομές του Δυτικού Αερολιμένα (Ελληνικού) της παραχωρήθηκαν για αποκλειστική χρήση και εκμετάλλευση για 50 χρόνια. Η χρήση αυτή έληγε στις 6 Οκτωβρίου 2006, όμως δίχως η σύμβαση να τροποποιηθεί ή να λυθεί με τη σύμβαση παραχώρησης του Αεροδρομίου των Σπάτων που κυρώθηκε με το Ν. 2338/1995 και η εταιρεία υπέστη αναγκαστική έξωση ενώ επιβαρύνθηκε με κόστος μετεγκατάστασης αλλά και ενοικίου. Ετσι η εταιρεία αξίωσε αποκατάσταση:
– Ζημίας λόγω πρόωρης έξωσης από το Ελληνικό και απώλειας αναπόσβεστων εγκαταστάσεών της.
– Ζημίας λόγω του κόστους μετεγκατάστασης.
– Ζημίας λόγω αγορών νέου εξοπλισμού και
– Πρόσθετου κόστους λειτουργίας από τις 29 Μαρτίου 2001 μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2005.
Η εταιρεία εκτιμά ότι για την περίοδο αυτή δαπάνησε στα Σπάτα 210 εκατ. ευρώ, ενώ αν λειτουργούσε στο Ελληνικό οι δαπάνες της για την ίδια περίοδο δεν θα ξεπερνούσαν τα 26,3 εκατ. ευρώ. Είναι προφανές ότι την έκτακτη «προίκα» της Ο.Α. η Ε.Ε. δεν πρόκειται να την αντιμετωπίσει με αβρότητα. Ηδη, εμμέσως πλην σαφώς, έχει χαρακτηρίσει ως ελληνικό τρυκ την επίκληση του νόμου Ωνάση και απομένει να δούμε αν θα αποδεχθεί τον συμψηφισμό των επιδικασθέντων αποζημιώσεων με τις επιστροφές που πρέπει η Ο.Α. να κάνει στο Δημόσιο. Πάντως, η Ο.Α. στον ισολογισμό του 2005 θα εμφανίσει συσσωρευμένες ζημίες ύψους 1,3 δισ. ευρώ, κάτι που σημαίνει ότι πέραν των κερδισμένων από τις αγωγές (585,8 εκατ. ευρώ) θα απαιτηθεί και ρύθμιση χρεών της εταιρείας ή ακόμη και χρήση του άρθρου 44 (συναίνεση πιστωτών – οφειλέτη) προκειμένου να δρομολογηθεί μια λύση ιδιωτικοποίησης.