Η Ελλάδα μπορεί να είναι τελευταία στους δείκτες ανταγωνιστικότητας, αλλά πρώτη σε ό,τι καταδικάζει την ανάπτυξη και την απασχόληση. Πρώτη στη γραφειοκρατία και προσπαθεί να κρατήσει την πρωτιά και στις αγκυλώσεις στην αγορά εργασίας. Και, δυστυχώς, το καταφέρνει. Πρώτα διώχνει σημαντικές ξένες – παραγωγικές επενδύσεις και μετά χαίρεται κάθε φορά που εισρέουν μερικά εκατ. ευρώ σε μετοχές, ομόλογα και εταιρείες που ήδη λειτουργούν, παράγουν και απασχολούν εργαζόμενους.
Αφορμή των διαπιστώσεων αυτών είναι η πρόσφατη κλαδική μελέτη της ICAP, που διαπιστώνει ανοδικούς ρυθμούς στην αγορά των ελαστικών και ζαντών και προβλέπει συνέχιση της ζήτησης και τα επόμενα χρόνια.
Ομως, η Ελλάδα κατάφερε να είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που εισάγει τα ελαστικά που χρησιμοποιεί, όταν δεκαπέντε χρόνια πριν ικανοποιούσε σχεδόν το 80% της εγχώριας ζήτησης με δική της παραγωγή. Κατάφερε τον Ιούλιο του 1991 να διώξει την Pirelli από την Πάτρα και ύστερα από πέντε χρόνια, τον Ιούλιο του 1996, την Goodyear, η οποία από μόνη της μπορούσε να καλύψει το 50% της εγχώριας ζήτησης. Ετσι, σήμερα το εμπορικό ισοζύγιο επιβαρύνεται με περισσότερα από 300 εκατ. ευρώ τον χρόνο για εισαγωγή ελαστικών. Αλλά, επειδή τα ελαστικά χρειάζονται και ζάντες, φροντίσαμε να διώξουμε και ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια ζαντών στη Μεσσηνία στη δεκαετία του 1990.
Πώς τα καταφέραμε όλα αυτά; Ας θυμηθούμε λίγο τις ημέρες εκείνες. Ο τότε υφυπουργός Εργασίας Λάμπρος Κανελλόπουλος παρενέβη τον Μάρτιο του 1996 εσπευσμένα για να γεφυρώσει μια διαφορά ανάμεσα στην εργοδοσία και στο συνδικάτο των 350 εργαζομένων της Goodyear. Από τη θέση του προέδρου της ΓΣΕΕ το 1991, είχε καταβάλει πολλές -πλην όμως μάταιες- προσπάθειες για να αποτρέψει το ιταλικό «λουκέτο» της Pirelli.
To 1996 το θέμα ήταν η ανανέωση της συλλογικής σύμβασης και οι όροι που θα διέπουν την καθιέρωση τέταρτης βάρδιας στη μονάδα της Goodyear σε 300 στρέμματα στη ΒΙΠΕ της Σίνδου στη Θεσσαλονίκη. Στα μέσα Ιουλίου του 1996, οι απόγονοι του Charles Goodyear, του ιδρυτή της εταιρείας και εφευρέτη της διαδικασίας του βουλκανισμού, ανακοίνωσαν από τις ΗΠΑ την τελεσίδικη απόφαση να κλείσει η ελληνική μονάδα. Υστερα από αντίστοιχη συνδικαλιστική κίνηση έκλεισε και η Pirelli λίγα χρόνια πριν.
Βέβαια, δεν μπορεί κανείς να υποβαθμίσει την αναστροφή του κλίματος το τελευταίο διάστημα και την καθαρή εισροή ξένων άμεσων επενδύσεων 3,7 δισ. ευρώ φέτος, όταν μέχρι πέρυσι παρατηρούσαμε μόνο εκροές. Ομως, οι εισροές αυτές αφορούν σε επενδύσεις (αγορές μετοχικού κεφαλαίου) εισηγμένων – υφιστάμενων επιχειρήσεων (π.χ. Εμπορική Τράπεζα). Το αποτέλεσμά τους θα ήταν πιο θετικό, πιο δυναμικό εάν αφορούσαν στην ίδρυση μιας νέας επιχείρησης (τράπεζα, εργοστάσιο κ.λπ.) που θα ενίσχυε τον ανταγωνισμό και τη ζήτηση για απασχόληση, συμβάλλοντας σημαντικά στη μείωση της ανεργίας, στην αύξηση του ΑΕΠ και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής αγοράς και οικονομίας, με άμεσα αποτελέσματα στο ισοζύγιο πληρωμών. Δηλαδή στις τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών που επιβαρύνουν τον τελικό καταναλωτή.