Το 2006, σηματοδοτεί τυπικά τη λήξη της προγραμματικής περιόδου για το Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης που ξεκίνησε το 2000. Συνολικοί πόροι 34,2 δισ. ευρώ, έπρεπε υπό ιδανικές συνθήκες να έχουν απορροφηθεί μέχρι σήμερα και η υλοποίηση του προγράμματος να είχε ολοκληρωθεί. Αντ’ αυτού στο τέλος του χρόνου η απορροφητικότητα στο σύνολο του Γ΄ ΚΠΣ δεν ξεπερνούσε τα 17 δισ. ευρώ, με συνέπεια πάνω από το 50% των πόρων του προγράμματος να παραμένει αναξιοποίητο.
Αναγκαίος συμβιβασμός
Παραλαμβάνοντας την απορροφητικότητα στο 22% το Μάρτιο του 2004, το υπουργείο Οικονομίας επιμένει ότι ήταν αδύνατη η περαιτέρω επιτάχυνση του προγράμματος και λίγους μήνες πριν από την τυπική ολοκλήρωσή του επιστρατεύει τη διαπραγματευτική του στην προσπάθεια να περισώσει ό,τι περισσότερο μπορεί. Με δεδομένο ότι ακόμα και η εξάντληση της περιόδου χάριτος των δύο ετών με βάση τον κανόνα ν + 2, δεν μπορεί να έχει θεαματικές επιπτώσεις στην εξέλιξη των προγραμμάτων το υπουργείο Οικονομίας υποβάλλει αίτημα για τη μείωση της εθνικής συμμετοχής, που στο σύνολο του Γ΄ ΚΠΣ ανέρχεται στα 11,5 δισ. ευρώ.
Οι διαπραγματεύσεις με την αρμόδια διεύθυνση περιφερειακής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, υπήρξαν εξαντλητικές και λίγο πριν από την εκπνοή του 2006, η Κοινότητα έκανε τελικώς αποδεκτό το ελληνικό αίτημα.
Το πρόγραμμα των 34,2 δισ. ευρώ μειώθηκε κατά το ποσό της εθνικής συμμετοχής του 1,8 δισ. ευρώ, με συνέπεια τον περιορισμό του στα 32,4 δισ. ευρώ. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο κρατικός προϋπολογισμός δεν θα καταβάλει ουσιαστικά ούτε ένα ευρώ για όλο το 2006, όφελος που θα αποτυπωθεί στις δαπάνες του 2008.
Απομένουν 15 δισ. ευρώ
Η εξέλιξη που συνεπάγεται από τη μία, έκπτωση στην αναπτυξιακή διαδικασία, αλλά και δημοσιονομική ελάφρυνση από την άλλη, σε κάθε περίπτωση αποτέλεσε το αναγκαίο κακό για τη χώρα μας και μια διαπραγματευτική επιτυχία για την κυβέρνηση, που κέρδισε τη μάχη αλλά όχι ακόμα τον πόλεμο.
Τα εναπομείναντα προς απορρόφηση κονδύλια μέχρι το 2008, φθάνουν τα 15 δισ. ευρώ, ποσό που θεωρείται υπέρογκο για τους ρυθμούς απορροφητικότητας της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, με συνέπεια λίγες μόνο ημέρες μετά την επίτευξη της συμφωνίας με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η έννοια της απώλειας πόρων να έχει ήδη επανέλθει στην πολιτική ατζέντα.