– ΑΚΤΕΣ. Τα παράλια της Μεσογείου έχουν γίνει ο βασικός τόπος της οικονομικής και οικιστικής δραστηριότητας, ενώ συγκεντρώνοντας το ένα τρίτο του παγκόσμιου τουρισμού, οι χώρες της περιοχής, κερδίζουν ένα σημαντικό ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος τους. Κι όμως χρειάζεται μεγάλη προσοχή στη διαχείριση του παράκτιου περιβάλλοντος, γιατί η διάβρωσή του, η ρύπανση και η υπόλοιπη υποβάθμιση κοστίζουν πολλαπλάσια, ενώ υπονομεύουν τη συνέχεια ή ανάπτυξη των οικονομικών δραστηριοτήτων. Οι δημόσιες δαπάνες στην Ε.Ε. για την καταπολέμηση της διάβρωσης αυξάνονται. Το 2001 υπολογίστηκαν σε 3,2 δισεκατομμύρια ευρώ.
Ηδη ορισμένες χώρες της Βόρειας Αφρικής δαπανούν πάνω από το 3% του ΑΕΠ τους για την αποκατάσταση περιβαλλοντικών καταστροφών στα παράλια, σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Περιβάλλοντος. Σύμφωνα με εκτιμήσεις για λογαριασμό της Ε.Ε. η Ολοκληρωμένη Διαχείριση της Παράκτιας Ζώνης, δηλαδή τα προγράμματα «βιώσιμης ανάπτυξης» των ακτών, μπορεί να προσθέσει 7% στο ΑΕΠ ενός κράτους-μέλους της Ε.Ε. Ανάλογες πρωτοβουλίες που υλοποιήθηκαν μεταξύ 1995-1999 υπολογίστηκε ότι κόστισαν 22 εκατομμύρια ευρώ, αλλά έφεραν όφελος άνω των 127 εκατομμυρίων ευρώ.
– ΚΤΙΡΙΑ. Σήμερα στην Ελλάδα ξοδεύουμε για θέρμανση διπλάσια από την παγωμένη Σουηδία! Πρόκειται για αποτέλεσμα των διάτρητων οικοδομών της χώρας μας, που χάνουν ενέργεια από παντού. Η ποιότητα των υλικών, η θερμομόνωση, ο σωστός προσανατολισμός των κτιρίων πάσχουν δραματικά στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα ο κτιριακός τομέας να είναι πρωταθλητής στην κατανάλωση ενέργειας. Οι οικοδομές καταβροχθίζουν το 40% της ενέργειας στη χώρα μας! Μάλιστα, όπως έδειξε έρευνα του πανεπιστημίου Αθηνών η «ενεργειακή φτώχεια» των κτιρίων πάει μαζί με την οικονομική φτώχεια. Κοινώς, όπου φτωχός εκεί και η μεγάλη κατανάλωση ενέργειας στο σπίτι, λόγω κακής θερμομόνωσης. Οι φτωχοί της Αθήνας πληρώνουν 197 ευρώ τον χρόνο για κλιματισμό, όταν ο μέσος όρος είναι 100 ευρώ. Μόνο το 8% των σπιτιών τους έχει κατάλληλη μόνωση και διπλά παράθυρα, έναντι 67% εκείνων των πλουσίων.
– ΝΕΡΟ. Η σπατάλη νερού είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς το εμφανιζόμενο ως άμεσο όφελος τελικά στοιχίζει πολύ ακριβά. Τα δίκτυα μεταφοράς που χάνουν νερό από παντού, οι υδροφόρες καλλιέργειες και οι νέες καταναλωτικές συνήθειες (πισίνες κ.λπ.) έχουν κυριολεκτικά στραγγίξει τον υδροφόρο ορίζοντα. Αγνοείται η σύγχρονη εμπειρία από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ που προκρίνει την επένδυση χρημάτων για την εξοικονόμηση νερού επί τόπου, καθώς και για την ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση νερού. Το αποτέλεσμα είναι να δαπανώνται σημαντικά ποσά για την άντληση νερών από γεωτρήσεις μεγάλου βάθους (από 200-500 μέτρα), με κόστος 80-150 ευρώ ανά μέτρο.
– ΑΝΕΡΓΙΑ – ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Κάθε μέρα που περνά γίνεται πια φανερό ότι η αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής κρίσης απαιτεί επενδύσεις και άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας, αλλά σε διαφορετικούς τομείς και με διαφορετικό τρόπο από αυτό που μας οδήγησε στο αδιέξοδο. Στους τομείς αυτούς διαμορφώνονται μεγάλα πεδία ανάπτυξης της οικονομίας, ενώ κατευθύνονται ήδη σημαντικά κεφάλαια, αξιοποιώντας και τις επιδοτήσεις που δίνουν οι κυβερνήσεις και η Ε.Ε. για μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο τομέας του περιβάλλοντος είναι από τους πιο δυναμικούς στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Ηδη, το 1997, 2.000.000 Ευρωπαίοι απασχολούνταν σε περιβαλλοντικές υπηρεσίες, ενώ 1.500.000 στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών για περιβαλλοντικούς σκοπούς.