Ανήκομεν εις την Δύση έλεγε χρόνια πολλά πριν με τη βαριά προφορά του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ελπίζοντας ότι τούτο μπορεί να τυπωθεί στο μυαλό των Ελλήνων ως μια διαφορετική αντίληψη συμπεριφοράς καταρχήν. Η πορεία προς τη Δύση αναδείχθηκε κοπιαστική, και η καθ’ ημάς Ανατολή συνέχισε να θριαμβεύει με κύριους μοχλούς τον περήφανο πτωχοπροδρομισμό, την πίεση ή τη δουλικότητα απέναντι στους ισχυρούς και την εξουσία.
Αιτίες γι’ αυτά τα φαινόμενα υπάρχουν πολλές, με κύριες εκείνες που μας άφησε κληρονομιά η μακραίωνη υποδούλωση στους Τούρκους και η εξ αυτής προκύπτουσα γειτνίαση με αντιλήψεις ανατολίτικες που δεν συνάδουν με το δυτικό ορθολογικό πρότυπο.
Το τελευταίο έχει βάση την αξιοκρατία, τη λυδία λίθο για την εξέλιξη και την πρόοδο των κοινωνιών στα διάφορα πεδία.
Χωρίς αμφιβολία η Ελλάδα παλεύει να κινηθεί προς την κατεύθυνση της Ευρώπης. Αδυνατεί όμως να εγκαταλείψει και τα στοιχεία που την καθιστούν χώρα γειτνιάζουσα με την Ανατολή. Προχθές για παράδειγμα μάθαμε ότι η κυβέρνηση με τροπολογία στη Βουλή δίνει στους δικαστικούς αναδρομικά 900 εκατ. ευρώ, που επιδίκασε να πάρουν το μισθοδοκείο, που ελέγχουν οι δικαστικοί.
Η λειτουργία της ανεξάρτητης δικαιοσύνης αποθεώνεται σήμερα (από όλους και παντού) και αποτελεί ασπίδα για τους αδύνατους σε μια κοινωνία. Τούτο όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει (αν και συμβαίνει περίτρανα) να παρέχει στους λειτουργούς του συγκεκριμένου θεσμού την άνεση να πιέζουν την κοινωνία και τελικά να ορίζουν οι ίδιοι το εισοδηματικό κομμάτι που θέλουν να τους επιμεριστεί.
Η δικαίωσή τους αποτελεί πρόκληση και για άλλες κοινωνικές ομάδες που μπορούν ανάλογα με την ισχύ τους (να κλαίγονται, να παρακαλούν ή να εκβιάζουν) προκειμένου να κερδίσουν αυτό που κάθε φορά θέλουν. Τούτο βέβαια ξεθεμελιώνει την έννοια της οργανωμένης κοινωνίας και παραπέμπει περισσότερο στο «νόμος είναι το δίκιο του ισχυρότερου» ή επί το αριστερότερο «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».
Και για να προεκτείνουμε περισσότερο την πρόκληση ας αναλογισθούμε κάτι άλλο επίκαιρο και σχετικό με τις πυρκαγιές.
Αναζητούμε εναγωνίως τον εμπρηστή για να τον συλλάβουμε και να τον περιφέρουμε αλυσοδεμένο, για να αποδείξουμε τον θρίαμβο του οργανωμένου κράτους.Ολα αυτά γίνονται, αλλά ο εμπρηστής (ακόμη και ο συλλαμβανόμενος) συνήθως ύστερα από μια δεκαετία δικαιώνεται: Με το να χτισθεί απ’ άκρη σε άκρη η καμένη περιοχή και να ικανοποιηθούν (μεγάλα και μικρά) συμφέροντα, που αποτελούνται από ψηφοφόρους όλου του πολιτικού φάσματος.
Το συμπέρασμα είναι ότι η κοινωνία εκβιάζεται από τις ισχυρές μειοψηφίες, αλλά και από τις αδύναμες και τελικά από όλους που θέλουν να την εκβιάσουν. Ο «νόμος» είτε είναι για τους άλλους είτε απλά δεν εφαρμόζεται από τη θεσμοθετημένη πολιτεία.
