Μαθαίνουμε, κάθε μήνα, με ανείπωτη υποκριτική ευαισθησία «πόσο υπερ-χρεωμένοι» είναι οι Ελληνες! Η επανάληψη μισού ψεύδους είναι κουραστική. Το πρόβλημα είναι πόσο υπερχρεωμένα είναι κάποια νοικοκυριά. Επειδή, πρόκειται για νοικοκυριά που έχουν μεγαλύτερες δυσκολίες να ανταποκριθούν στον υψηλό «τους» δανεισμό. Ενώ τα πιο εύπορα δανείζονται λίγο και με καλύτερους όρους. Η καταστροφή που τόσο πολύ – τόσο πολλοί (κυρίως πολιτικοί και εξειδικευμένοι δικηγόροι) περιμένουν, δεν ήρθε ακόμη. Προσέξτε καλύτερα τα στοιχεία. Κρισιμότερο θέμα είναι, βεβαίως, τα καταναλωτικά δάνεια και, κυρίως, με τις χρεωμένες πιστωτικές κάρτες. Αλλά και πάλι. Αν συγκρίνουμε τα 29 δισεκατομμύρια ευρώ (που χρωστάμε -μέσω καρτών- στις τράπεζες) με το μέγεθος της ετήσιας κατανάλωσής μας, τα πράγματα δείχνουν διαφορετικά.
Πράγματι, τα πραγματικά στοιχεία του ΑΕΠ μας πληροφορούν ότι καταναλώνουμε (αν προσθέσουμε την παραοικονομία) περί τα 300 δισ. ευρώ. Αρα, η αναλογία των δανεισμένων προς την τρέχουσα ετήσια κατανάλωση είναι μικρότερη από 10%. Επομένως, αλλού είναι το πρόβλημα. Εκεί όπου δεν το αγγίζουν οι τράπεζες, που προτιμούν να τις «βρίζουν» όλοι οι παραπάνω, παρά να αλλάξουν -όπως μπορούν- την κακή χρήση του πλαστικού χρήματος.
Σε όλα τα έξυπνα κράτη, το πλαστικό χρήμα εξυπηρετεί τον καταναλωτή χωρίς να δημιουργεί εξάψεις. Απλούστατα, το 95% της χρήσης τους αφορά πληρωμές τοις μετρητοίς. Οι πολίτες χρησιμοποιούν την κάρτα πληρωμών αντί ρευστού, ο έμπορος εισπράττει αμέσως και ηλεκτρονικά και η τράπεζα δεν βρίσκει την ευκαιρία να χρεώνει τόκους και πανωτόκια. Οσοι θέλουν καταναλωτικό δάνειο, πάνε στον τραπεζίτη τους. Κάθονται στην καρέκλα και υπολογίζουν προσεκτικά πόσα θα πάρουν και πώς θα τα ξεπληρώσουν. Πελάτης και τράπεζα γνωρίζουν ο ένας τον άλλο και δεν κρύβονται πίσω από τις ατελείωτες (δήθεν άτοκες) δόσεις που διαφημίζει ο έμπορος. Οταν λοιπόν θα σκάσουν τα κανόνια, καλά θα κάνουν οι τράπεζες να μη ζητούν τις ευθύνες στους πελάτες τους. Ας κάνουν τώρα, αυτό που κάνουν οι συνάδελφοί τους στην Ευρώπη. Καλά κέρδη έχουν κι εκείνοι…