Η λήψη μιας απόφασης ή το πακέτο μεταρρυθμίσεων και αλλαγών στη δημόσια διοίκηση μπορούν να γίνουν με πολλούς τρόπους. Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στην άμβλυνση των συγκρούσεων μεταξύ των κοινωνικών εταίρων και πώς τελικά η συναίνεση δεν θα είναι σε βάρος της ποιότητας των διαρθρωτικών αλλαγών ή των μεταρρυθμίσεων στη δημόσια διοίκηση. Το ίδιο ζήτημα μπορούμε να το δούμε και σε επίπεδο επιχειρήσεων ή ακόμα και σε προσωπικό ή οικογενειακό επίπεδο, όταν καλούμαστε να λάβουμε αποφάσεις υπό περιορισμούς.
Η οικονομική επιστήμη και ιδιαίτερα η διοίκηση επιχειρήσεων έχουν αναπτύξει και μελετήσει πολλές μεθόδους και διαδικασίες. Μία παρουσίαση βασικών μεθόδων και προβληματικών στη λήψη αποφάσεων καταγράφεται σε πρόσφατη μελέτη του δρος Ιωάννη Δ. Μπουρή, καθηγητή διοικητικής επιστήμης στο τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων ΤΕΙ-Αθηνών. Η μελέτη, βασικά σημεία της οποίας παρουσιάζει σήμερα η «Κ», αφορά την αξιοποίηση συναινετικών προτύπων λήψης αποφάσεων στη σχεδίαση και ανάπτυξη συστήματος διοικητικής μεταρρύθμισης.
Η ικανότητα της μεθοδολογίας που περιγράφεται, ανιχνεύει τις «παθογόνες» πλευρές του συστήματος, ώστε να γίνονται οι «σωστές κινήσεις στον σωστό χρόνο», είναι δε τόση υψηλή, όσο υψηλό θα έπρεπε να είναι και το «γνώθι σαυτόν» της διοίκησης του κοινωνικού συστήματος απέναντι στα προβλήματά της.
Στη μελέτη του κ. Μπουρή αναπτύσσεται η μεθοδολογία αντιμετώπισης πολύπλοκων προβλημάτων μέσω συναινετικών προτύπων γένεσης, κατηγοριοποίησης και πολυεπίπεδης δόμησης ιδεών και θέσεων για την άρση παθογόνων καταστάσεων που δυναμιτίζουν τη δομή και λειτουργία των κοινωνικών συστημάτων. Εφαρμόζεται ένα πρότυπο συμμετοχικής μεθοδολογίας λήψης αποφάσεων που στοχεύει στην υπέρβαση των εμποδίων για την υλοποίηση του οράματος, της αποστολής και των στόχων της κοινωνικής οργάνωσης.
Δεδομένης της αυξανόμενης πολυπλοκότητας τόσο στα συστατικά μέρη του συστήματος όσο και στη δυναμική αλληλεπίδρασή τους, το συμμετοχικό πρότυπο λήψης αποφάσεων της μελέτης αποτελεί μία μεθοδολογική προσέγγιση για τους εμπλεκόμενους κοινωνικούς φορείς με τομείς ευθύνης τη σχεδίαση, τον έλεγχο, τον συντονισμό και την αναδιάρθρωση του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Κατά την κλασική άποψη (F. Taylor, Max Weber, Selznich κ.λπ.) τα κοινωνικά συστήματα συνιστούν μια οντότητα που χαρακτηρίζεται από μια διαρθρωτική δομή στηριζόμενη στις αρχές του καταμερισμού των έργων, από τη γραφειοκρατική οργάνωση και από την ιεραρχική συγκρότηση της εξουσίας, με σταθερές σχέσεις αρμοδιότητας.