Θα ήμασταν όλοι ευτυχέστεροι, αν ο Καραμανλής είχε κάνει στην αρχή της άνοιξης τις εξής κινήσεις. Πρώτον, είχε παραδεχτεί ότι η διεθνής κατάσταση ξεγύμνωσε την οικονομία και είχε, τότε, αναλάβει τις ευθύνες του γι’ αυτό. Δεύτερον, είχε συντάξει ένα πρόγραμμα ριζικών αλλαγών στην οικονομική πολιτική, κυρίως στο κράτος, όπως είχαν απειλήσει να κάνουν παλαιότερες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και με επιμονή προτείνουν όλοι οι σοβαροί φίλοι μας. Τρίτον, είχε προκαλέσει τον Παπανδρέου να στηρίξει την κυβέρνηση μέχρι το φθινόπωρο του 2010 οπότε θα γίνονταν εκλογές. Είχε, τέλος, συμφωνήσει στον διορισμό, σ’ αυτό το διάστημα, προσωπικοτήτων κοινής αποδοχής σε κυβερνητικά πόστα από τα οποία περνά η διαχείριση της κρίσης.
Εστω και την ύστατη ώρα, ο Καραμανλής οφείλει να πει όλη την αλήθεια. Για την κατάσταση της οικονομίας, τη διάρκεια και το μέγεθος της προσπάθειας στην οποία ζητείται η συμμετοχή μας. Και για την ανταμοιβή που μπορεί να περιμένει κάθε ένα τμήμα του πληθυσμού. Αλλά και για όσα θα κληθεί να πληρώσει για την καθυστερημένη προσαρμογή μας και μάλιστα σε περίοδο κρίσης και χρηματικής και παραγωγικής εμπιστοσύνης. Αφού πάντως ο Καραμανλής πήρε την πρωτοβουλία των εκλογών, οφείλει τώρα να δεσμεύσει τον Παπανδρέου σε συγκεκριμένες πολιτικές και να απομακρυνθεί από τις ανέξοδες αλλά επικίνδυνες τοποθετήσεις. Ας επωφεληθεί από τους ήπιους τόνους που έχει υιοθετήσει το ΠΑΣΟΚ.
Εξάλλου, εφόσον το πρώτο κόμμα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή δεν υπάρχει κανείς λόγος επανάληψης της εκλογικής διαδικασίας. Οι δημοσιογραφικο-ακαδημαϊκές συζητήσεις, που θέλουν τον Παπανδρέου, αν την 5η Οκτωβρίου έχει μόνον μια ισχνή πλειοψηφία, να στήνει και πάλι κάλπες, ξεχνούν ότι αυτό αποτελεί πρωθυπουργικό και μόνον προνόμιο. Μπροστά στο ενδεχόμενο να στηθούν οι κάλπες, απλώς και μόνον γιατί κανένα από τα κόμματα στη Βουλή δεν εγκαταλείπει τον καταστροφικό για τον τόπο μικροκομματικό και μικρονοϊκό εγωισμό του, ο Καραμανλής οφείλει να εξετάσει σοβαρά την ψήφο ανοχής σε μια κυβέρνηση Παπανδρέου. Προφανώς αφού λάβει απαραίτητες εξασφαλίσεις ελάχιστης σοβαρότητας που απαιτεί η διακυβέρνηση μιας ξεχαρβαλωμένης χώρας σε ένα επικίνδυνο διεθνές περιβάλλον.
Δυστυχώς όμως, αν υπήρχε στην χώρα μας ο πολιτικός ρεαλισμός που προϋποθέτουν όσα σημειώνω στην προηγούμενη παράγραφο, θα το γνωρίζαμε. Επειδή όμως δεν υπάρχουν, ας το δουν οι πολιτικοί μας κάπως διαφορετικά. Ολοι συμφωνείτε πως ο Καραμανλής είναι ο άτυχος των εξελίξεων. Απροετοίμαστος και χωρίς προσωπική αντίληψη των συσσωρευόμενων καταστροφών έπεσε πάνω στη διεθνή κρίση. Ηταν ως να έκοβε κάποιος το οξυγόνο από την ελληνική οικονομία μέσα στο νοσοκομειακό που την οδηγούσε στην εντατική.
Αντιθέτως, όποιος είναι πρωθυπουργός του χρόνου τέτοια εποχή, θα μπορεί να επωφεληθεί από την επαναφορά των μεγάλων οικονομιών σε προσωρινή ισορροπία. Η διεθνής ζήτηση θα έχει σταθεροποιηθεί και θα δείχνει τάσεις ενίσχυσης. Τα τουριστικά έσοδα του 2010 θα είναι καλύτερα από τα φετινά. Οι εισπράξεις της ναυτιλίας θα ξεκινήσουν ανοδικό κύκλο. Οι κεφαλαιοποιήσεις των μεγάλων εταιρειών θα έχουν επιτρέψει την κεφαλαιακή ενίσχυση, πρώτα των τραπεζών και μετά όσων επιχειρήσεων ταλαντεύθηκαν περισσότερο στους μήνες της κρίσης από το 2007 έως σήμερα. Το ζητούμενο επομένως είναι πώς θα φτάσουμε ώς εκεί: προφανώς δεν θα φτάσει όποιος το παίξει αδιάφορος στους αμέσως επόμενους μήνες.